Διασπορος

Τί να τες κάμω πλέον τες νότες? Γιατί να αρπάσσω το άπιαστον που το λαιμόν να το σφίγγω να το διπλώννω τζιαι να το σφηνώννω μές τη στενήν φυλακήν της γραφής? Για να το παίζουν άλλοι?  Άλλοι που έννεναι αέρκια της ψυσιής μου όσον τζι αν προσπαθήσουν? Έτην ελευθερίαν κοπέλλια του αυτοσχεδιαστή. Ένα σχέδιον απλόν, αρχιτεκτονικόν.  Με περιορισμούς αδρούς: Χρόνος, ένταση, τεχνοτροπία.  Που δαμέ τζι' α πάει εν ελεύθερος ο παίχτης να βάλει τη δικήν του τη ψυσιήν.  Όι τη δική μμου.  Εγιώ είμαι ο μέγας μηχανικός τζι εσού ο μέγας χτίστης. Μέν μπαίννεις στα χωράφκια μου ακάλεστος, τζι εγιώ έν θα μπώ στα δικά σου. Τζιαι παρέαν, αν κάτσουμεν τζι ακούσουμεν καλά ο ένας τον άλλον, θα φκάλουμεν ήχους τζιαι θα πλάσουμε φανταστικούς κόσμους . Τούτη εν τζι η φιλία. Τούτη εν τζι η αγάπη. Λλίοι περιορισμοί, τζιαι λλίοι κανόνες μόνο. Αυτοσχεδιασμός μόνον. Ποττέ ξανά τες νότες.  Ποττέ ξανά κονσέρβες ομορκιάς.  Ποττέ ξανά εθθα ακούσω μουσικήν που ράδιο ψεύτικην, επέταξα 900 γκίκαπάϊτς μουσι

Όπως γυρεύκουμεν πλοκάμια να μας κρατούν δέσμιους σε θεσμούς, δόγματα, κόμματα, ομάδες τζι άλλα ανθρώπινα κατασκευάσματα, έτσι γυρεύκουμεν να βυζακωθούμεν τζιαι πάς τους αθρώπους που κοντεύκουν της δικής μας σκέψης, που κάτι ιδιαίτερον βρίσκουμεν πάνω τους που δέ θέλουμεν ποττέ να το χάσουμεν.  Τζιήνον το κλίκκ που νιώθουμεν άμα μιλούμεν με κάποιον στενόν μας γυρεύκουμεν το πολλά, έν έσιει καλλύττερον συναίσθημαν που τη ζεστασιάν της στενής φιλίας. Λαλούμεν.  Μα εν αλήθκεια? Ποιά εν τούτη η ανάγκη που μας οδηγά να ρίξουμεν το πέπλον τζιαι να κοντέψουμεν πλασμάτου πέραν του φυσιολογικού?  Να μοιραστούμεν μαζίν του τα μυστικά μας, να συμπαρασταθούμεν ο ένας του άλλου, να συζητήσουμεν δίχα μάσκες? Τί ανάγκην έχουμεν στο τέλος να ρίξουμεν τες μάσκες τζιαι να τσιβικώννουμεν πάς τα πλάσματα που μας γυαλλίζουν παραπάνω που άλλους? Μήπως εν λαθθασμένη τούτη η προσέγγιση? Φαίνεται οι μάσκες εν κουραστικές πολλά, τζιαι που μιτσιοί γυρεύκουμεν ευκαιρίαν να τες φκάλουμεν έστω τζιαι για λλίο.

Θυμούμαι την ημέραν που άρκεψεν ο πόλεμος τούτος της ετοιμασίας.  Θυμούμαι την τζιαι αν κλείσω τα μμάθκια μου έρκουνται μου επισκέπτες ούλλες οι εικόνες, η αυλή, η μυρωθκιά της συτζιάς, το σιτάριν που εξεράνισκεν πάς τες ταβλαρκές.  Θυμούμαι εκάθουμουν στα γόνατα της προγιαγιάς μου να μου πεί ιστορίαν όπως εκάμναμεν κάθι μέρα μετά την καταστροφήν του '74 τζι έσουζα τα πόθκια μου σάν το ναννούρισμαν στο ρυθμόν της ήσυχης της φωνής.  Η Θεκλού η λεγόμενη.  Θα ήμουν 5 χρονών.  Τρία χρόνια μετά την εισβολήν, αρκετά μετά, τόσον που είσιεν έρτει πίσω το ισοζύγιο της οικογένειας.  Θυμούμαι τη μαυροφορεμένην λυσιώτισσα στετέν μου να με βάλλει στα γόνατα της τζιαι να μου κάμνει την ιστορίαν του Λύμπουρα τζιαι του Ζίζιρου. Ο Ζίζιρος έκαμνεν ζωή χαρισάμενην ακούεις, χαρές, τραπέζια πολλά, τζιαι δέν επρόσεχεν ποττέ του.  Είσιεν φίλους, ήταν χουαρτάς, επέτασσεν τα. Δέν εφύλαεν καθόλου να έσιει στην αστοσιάν να φάει.  Επερίπαιζεν το Λύμπουραν που ήταν δουλευτής τζιαι συνάμενος.  Αντίθετος χαρακ

Εν τραγική η φύση του αθρώπου. Βασισμένη στη συνήθεια, τη σταθερότητα. Ποιός μας την πουλά?  Ρωτώ. Ποτζιμιέτε μόνη της η φύση μας? Ή υπνωτίζουν την οι στόχοι, η καθημερινότητα, ο πόθος για απόχτηση.  Ποιός μας έπεισεν πως έτσι πρέπει να ζιούμεν?  Να ζιούμεν για την λεγόμενην περιβόητην "growth", Τζιαι έρκουνται τα πάνω..κάτω μιάν ημέραν. Τζι αντί να αντιδράσει η φύση π'ον αμάθητη να λειτουργεί ανεξάρτητα, μουθκιάζει. ΕΜΟΥΘΚΙΑΣΕΤΕ.  ΕΜΟΥΘΚΙΑΣΑΝ ΣΑΣ.  ΕΠΙΤΗΔΕΣ. Όσοι εσπουδάσαν την μυστικήν Τέγνην Της Ψυσιής καταλαβαίνουν τη φύσην του αθρώπου τζιαι γνωρίζουν τα βήματα για να ποφύουν τες παγίδες.  Μπαίννουν αμέσως σε εμπόλεμην κατάστασην, κλείουν τες πόρτες του κάστρου τζιαι ζώννουνται άρματα, πολεμούν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Οι υπόλοιποι εν μουθκιασμένοι, τυφλωμένοι που το χασhίσhιν που τους εποτίσαν. Τζι οι μαστόροι της ψυσιής έχουν καθήκον να βοηθούν τους μουθκιασμένους. Ξέρετε όμως, τζιείνοι που γνωρίζουν καλά την Τέγνην Της Ψυσιής, έν τζι εν ούλλοι τους καλά πλά

Παρατηράτε το καλά το μαύρισμαν π' εγκλώβισεν τον νούν, μέν το ποφεύκετε. Νώστε το τρεμουσιόν του φόου που σας εφίλησεν, ακάλεστος, τα σιείλη. Φιλάτε τον τζι εσείς! Πιείτε το δάκρυν  -έν τζι εν ψατζιή! τζιαι καταπιείτε την πικροστομιά σάν 'ναν γλυκόν του καρυθκιού που σας προσφέρουσην κανίσσιιν. Δέτε καλά μές το γυαλλίν τη φάτσα σσας, τα μμάθκια σας.  Εσβήσαν; Δέτε καλά, τα μμάθκια μοιάζουν ίδια σαν τότε που εμπήκετε μές τα κρησφύγετα για να γλυτώσετε (τζι ας έφυεν πιόν η νιότη) Δέτε τη φάτσα σσας καλά! έτσι, οχτρός ιμοιάζει τζι ο ππεκρής άμαν του κόψουν το κονιάκκιν. Ποιά ήταν η Ψατζιή σας, ξέρετε; Ήντα μπ'ο πίννετε τόσον τζιαιρόν; Ήντα μπου το λαλούσην? Τ' αφκιόνιν, τ' όπιον, που σας εφέρνασην τελίβερι ως εχτές ετέλεψεν! Έλειψεν σας τζιαι κλαίετε. Έτσι λαλούν εν η αποτοξίνωση. Τρέμεις, ιδρώννεις, πουζιάζεις τζιαι πορτοκλωτσάς. Τζι ύστερα της, σηκώννεσαι τζιαι πάλε ξεκινάς..

Η μνήμη τζι η πεθυμιά εν ο εχθρός της ευτυχίας. Βαστούμεν το εχτές που την ποθκιάν, το αύριον που το μανίτζιν, τζιαι δέν τα αφήννουμεν να φύουν, τζιαι γι αυτόν δυστυχούμεν. Μα, έν είμαστεν οι ίδιοι που είμασταν εχτές.  Ναί? Ούτε κάν οι ίδιοι που είμασταν πρίν ένα δευτερόλεπτον έν είμαστεν πλέον. Τούντη στιγμήν, το μόνον πράμαν που υπάρχει μπροστά μας τζι εν αληθινόν εν η αλλαγή που τζιυλά σάν τον ποταμόν τζιαι παίρνει μας που το Τωρά στο επόμενον Τωρά. Μα, η μνήμη βασανίζει μας.  Εχτές, εφανταζούμαστεν πως μας ανήκει το τάδε τζιαι το τάδε.  Είχαμεν λοαρκασμούς σίουρους, είχαμεν προοπτικές προόδου στην καριέραν τζιαι τη ζωήν, είχαμεν διακοπές να κάμουμεν look forward to, πράματα να γοράσουμεν..  Ψυγείο γεμάτον.  Ο απατηλός νούς οργίαζεν γεμάτος πράματα που είχαμεν κερδίσει τζιαι  πράματα που πεθυμά να κερδίσει. Μεγάλος εχθρός της ευτυχίας τούτος! Σήμμερα, αθθυμούμαστεν τί ενομίζαμεν πως είχαμεν τζιαι τί επεθυμούσαμεν να αποχτήσουμεν ή να κάμουμεν.  Τζιαι φοούμαστεν, εσούστη