Διασπορος

Έπιαν με εχτές τηλέφωνο out of the blue μιά μάνα παλιών μου μαθητών που είχαν χωρίσει οι δρόμοι μας πρίν έξι χρόνια. Τότε που τους εδίδασκα (ήταν που τους πρώτους μου μαθητές όταν ετέλειωσα τα σκολεία)    είχα κάμει πολλύν καλόν στα κοπελλούθκια -αγόρι τζιαι κορίτσι-  είχαν ταλέντο στο πιάνο, τζιαι όρεξη, μαθητές καλοί, τζι επίσης είχαν με σάν το  ποκούμπιν κάπως στη ζωή τους σε μιά περίοδο άσχημη για την οικογένεια όταν ο παπάς τους άφηκεν τους μιάν καλήν πρωίαν τζι επήεν πίσω στη χώραν του τζι εχάσαν τα ίχνη του.  Ένας καλός δάσκαλος βοηθά με τον τρόπο του άμα υπάρχει ανισορροπία σε ένα σπίτι, βοηθά με τρόπους που κάν έν φαίνουνται.  Κάθε σάββατο που επήεννα σπίτι τους έκαμνεν χαράν το περιβάλλον τους το μαραζωμένο. Εδίδασκα τους συνολικά για 3-4 χρόνια.  Τζι εγίναν πολλά καλοί μουσικοί.  Το αγοράκι ιδιαίτερα είσιεν μιά χαράν μιά λάμψην άμαν έπαιζεν πιάνο που σε λλίους μαθητές μου είδα ως τωρά.  Τζαζίστας, με  έμφυτο  Ταλέντο σιονωτό.   Τζι κορούδα φοβερή στην κλασσική.  Εξαναπαν

"Κάτσε Διάσπορε να σε κεράσω Τσιά με πιπέρι καφτερό, αφού εν το τελευταίο μάθημα του γιού μου πρίν τες διακοπές κάτσε να μιλήσουμε λλίο τζι έχω ιστορία να σου πώ", λαλεί η φίλη μου η Σουνάντα τζιαι προσφέρει μου ζεματιστό τζιαι υπέροχα αρωματικό φλυντζάνι με κρέμα, βότανα τζιαι τσάϊ ινδικό.  Εν ντυμένη με φανταχτερά μεταξωτά, πόψε έσιει συναυλία χορού τζι εν έτοιμη. Πάει πολλά καλά ο γιός της.  Θαύμα κανονικό.  Παρά τες αναπηρίες που του εφόρτωσεν τον εγκέφαλο η φύση, έσιει τη μουσικήν άφθονη μέσα του, δυνατά γονίδια.  7 χρονών τζι έμαθα του ούλλες τες κλίμακες, τες συγχορδίες, ρουφά τα σάν τον πελλόν ούλλα, με τεράστιο ενθουσιασμό.  Τζι η μάνα του ξέρει το.  Παίζει τζιαι μότσαρτ λλίον ο μιτσής, λάμπει το προσωπάκι του, τα καφέ του μμάθκια εν γεμάτα αγάπη,  τζι ας μέν μιλά, τζι ας μέν είπεν ποττέ του "σ' αγαπώ" κανενού.  Μακάρι να' ταν ούλλοι μου οι μαθητές έτσι.  Έσιει 2-3 βδομάδες προσπαθώ να του δείξω ήνταλως να παίζει με χάρη.  Εν δύσκολο για ένα μωρό,

Είχα επιφυλάξεις φέτος για τη συναυλία.  Κάθε χρόνο θωρώ αλλαγές τεράστιες στα κοπελλούθκια τζιαι τες οικογένειες.  Όι καλές αλλαγές.  Θωρώ που φορτώννουν τα καημένα με χίλια πράματα, σπόρτ, activities, εκάμαν τους μηχανές σιγά σιγά.  Θωρώ τους να έχουν τόοοοσο γεμάτες ζωές που αρκέψαν να μέν διούν πολλή σημασία στες συναυλίες, έχουν τόσες πολλές τζι άρχισε να χάννει την Ουσία.  Παλιά οι μαθητές εζωγραφίζαν μας καρτούδες, εδιούσαν μικρά δωράκια, υποκλινούνταν στο τέλος του κομμαθκιού, ευχαριστούσαν μας πολλά οι οικογένειες. Αλλάζουν τα πράματα σιγά σιγά.  Ο κόσμος γίνεται απόμακρος, το Λειτούργημα που τους διούμε γίνεται απλά μιά υπηρεσία που πληρώννουν.   Τούτο σε γενικές γραμμές.  Έν στέκει για ούλλους, ευτυχώς! Έπρεπε όμως να απομακρυνθώ συναισθηματικά λλίο που τον τρόπο που θωρώ τη συναυλία, έτσι ώστε να μπορέσω να πάρω τα καλά τζιαι να αγνοήσω τα κακά.   Τελικά ήταν σωστή επιλογή.  Αντί να μαραζώννω για τα πράματα που αλλάζουν, επήα χωρίς expectations καθόλου, τζι εχάρηκα πολ

Αγαπητή Λ, Σου γράφω για το γιό σου.  Έχω ιδιαίτερες ανησυχίες, τις οποίες σου έχω εκφράσει αλλά εσύ αγνοείς την πραγματικότητα, εθελοτυφλείς.  Ίσως αν τα έβλεπες γραμμένα, ωμά, να ξυπνούσες.  Δέ θα το δείς το γράμμα αυτό ποτέ.  Για μένα το γράφω.  Ο γιός σου κινδυνεύει.  Από τον εαυτό του.  Από τον πατέρα του. Εσένα.  Και δέν το καταλαβαίνεις. Ο γιός σου κινδυνεύει.  Έντεκα χρονών, και συμπεριφέρεται σάν πεντάχρονο.  Μόλις πάω να του μάθω κάτι καινούργιο, φουσκώννει ο θυμός μέσα του και χτυπά το κεφάλι του με γροθιές, κλωτσά το πιάνο, μουγγανίζει σάν ταύρος.  Φοβάται τα πράγματα που δέν γνωρίζει, θέλει να τα σκοτώσει.  Τον βλέπω.  Στα 15 του, τί θα κάνει άραγε?  Δέν το βλέπεις? Όλη μέρα ανάβεις λιβάνια, διαβάζεις ενέργειες, κοιτάζεις την απέραντη σου συλλογή απο ημιπολύτιμα κρύσταλλα και τα χαρτιά ταρώ σου, λές είσαι πνευματικό άτομο.  Διαβάζεις βιβλία για την ολοκλήρωση του ατόμου.  Για την ευτυχία.  Τόσο έχεις χαθεί στον ναρκισισισμό σου που δέ βλέπεις τον χαμό του παιδιού σο

Μόλις με έπιασεν τηλέφωνον μιά μάμμα μαθητή τον οποίο προετοιμάζω για τα auditions του κονσερβατορίου και για το πορτφόλιο του τραγουδιών/συνθέσεων/θεωρίας κλπ.  Ένας νεαρός 18ρης πολλά ταλαντούχος αλλά άκρως ανυπόθετο άτομο, τεμπέλης, ανοργάνωτος.  Πρίζει μου τα συνέχεια η μάμμα του  -εξανάγραψα για τούτη, εν η μεγαλοproducer που της έβαλα τες φωνές πρίν κανένα μήνα και την 'έβαλα στη θέση της'.  Πληρώννει με μιά φάουσα δολλάρια να σιγουρευτώ οτι ο γιός της θα μπεί στο κονσερβατόριο.   Εμπήκε το λοιπόν, πίννει νερό στ' όνομα μου, respect.   Έπιασεν με το λοιπόν τηλέφωνο για να μου πεί οτι εχτές το απόγευμα οταν πήρε το γιό της στο γιατρό στη μεγαλούπολη εδιαρρήξαν το αυτοκίνητο τους στο οποίο είχε αφήσει ο μαλάκας το macbook pro του ΠΑΣ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΗΓΟΥ, το iPhone του, και άλλα.  Τον βλάααακα.   Και το κουφό: Στο κομπιούτερ είχε όοολο του το πορτφόλιο, τα τραγούδια του μιξαρισμένα, τις εργασίες του.  Όλα.  Χωρίς να τα έχει κάνει back-up σε εξωτερικό δίσκο ποτέ του!

Μπαίνω στο μουσικό κατάστημα.  Τα θηλυκότατα πιάνα στέκονται στη γραμμή με ανοιχτές αγκάλες, σιωπηλά, κοιμούνται κάτω απο φώτα άσπρα και σκληρά στο ψηλοτάβανο χώλ.  Μιλώ χαμηλόφωνα στον πωλητή, ένα γέρο πονηρό, ούτε πωλητής μεταχειρισμένων αυτοκινήτων να ήταν,  περουκοφόρος με μουστακούδι, λίγο γλοιώδεις τύπος αταίριαστος με τον ιερό αυτό χώρο, παρείσακτος μες το ναό της μουσικής. Δεξιά τα steinway, τα yamaha.  Αριστερά τα δεύτερης ποιότητας κινέζικα.   Περιμένω την M.,  άργησε η καριόλα.   Έτσι τύπος πελλός έναι.  Όταν κάνουμε μάθημα πιάνου βρίζει συνέχεια, αππώννεται, τινάζει τα μαλλιά με πείσμα.  Πολλά έντονη γυναίκα, ενοχλητική.  Έχει λίγο ταλέντο και της κάνω μάθημα 4 χρόνια, κάαατι άρπαξε.   Αλλά με αγώνα.  Εν το πνεύμα της αντιλογίας, δέ δέχεται να της πείς κάτι που δέ ξέρει ήδη, οπότε πάντα έχουμε διαφωνίες  ("μα γιατί να παίξω φόρτε δαμέεεε? έν μου αρέσκει.."   Εγώ: "-έεεε, αφού έτσι λαλεί ρε Μ., τί να κάμουμε, έτσι θέλει ο μότσαρτ, τί να σου κάμω".   Αυτή

"Να παίξουμε χριστουγεννιάτικα σήμερα?", το βλέμμα της λίγο σκοτεινό, ούτε γειά δέν μου είπε ακόμα, περιμένω στην τεράστια πόρτα και σκουπίζω τα πόδια στο χαλάκι.  Τα σκυλιά μυρίζουν τα παπούτσια μου, κουνούν την ουρά. "Γειά σου Δρ. Σ, βιάζεσαι σήμερα να αρχίσεις το πιάνο βλέπω!" Δέ γελά.  Οι ώμοι της γονατίζουν ανεπαίσθητα προς στιγμή και το βλέπω.   Τη ξέρω χρόνια, είναι άνθρωπος έντονος πολύ, αρχίατρος στο emergency room του μεγαλύτερου νοσοκομείου της πόλης της.  Μεγάλα γαλανά μάτια αλλά σφιγμένα, κρύβουν κόσμους που δέν μοιράζεται με άλλους, και τα κοντά της μαλλιά είναι χτενισμένα με χέρι γυναίκας που έχει ως προτεραιότητα τους άλλους όχι την εαυτό της. "Χριστουγεννιάτικα να μου βρείς σήμερα Διάσπορε, αλλά όχι τα μοντέρνα, τα παλιά του Χάντελ και τα γερμανικά, έχουν βάθος περισσότερο." Απορώ.  Πρώτη φορά μου ζητά η Δρ. Σ   κάτι.  Συνήθως αφήνεται να την οδηγήσω, τα μαθήματα μας είναι γι αυτήν ευκαιρία να μήν έχει βαριές ευθύνες ή να λέει σε ά

Η  Σοφουλίτσα που είναι εννιά χρονών κάθεται στο πιάνο και τα μαλλάκια της τα κατάμαυρα λάμπουν καλοχτενισμένα κάτω απο το φως της τεράστιας λάμπας που κρέμμεται απο πάνω μας διώχνοντας το σκοτάδι του Νιόβρη.  Χαμογελά μου με αθωότητα, περηφάνεια.  Ψηλώννει λίγο τους ώμους της να καθήσει καλύτερα, μα δέν φτάνουν τα πόδια στο πάτωμα καλά.  Της φέρνω σκαμνάκι.  Αγγίζει τα πλήχτρα με σιγουριά, και με κοιτάζει πλάγια περιμένωντας να της δώσω εναρκτήριο νεύμα της κεφαλής.  Ψηλώννω το αριστερό μου φρύδι και αρχίζει.   Νότες αργές αλλά σίγουρες.  Γελώ μέσα μου, έχει διαβάσει πάρα πολλά, όπως της είπα.  Τελειώνει το κομμάτι, άψογα παιγμένο, και με ρωτά ερωτήσεις. "Εδώ στη δεύτερη σελίδα έπαιξα το φόρτε καλά?" "Ναι Σοφούλα, να αναπνέεις αμέσως πρίν, θα είναι ακόμα πιό καλά" "Οκ." Ξαναδοκιμάζει.  Σφίγγει τα χείλη για να συγκεντρωθεί. "Έτσι?" "Ναι!.    Άλλες ερωτήσεις έχεις?" "Έχω.   Εδώ δυσκολεύτηκα με το ρυθμό.   Μου πήρε 3

Μέρα φθινοπωρινή, μέρα λαμπερή, κατακόκκινη με τα νεκρά φύλλα να στολίζουν την άσφαλτο και τον κήπο στη μικρή αυλή.  Οι γειτόνοι μαζεύουν με πλατύδοντες χτενιές τα πεθαμένα και πεσμένα φύλλα που έχουν κιόλας καφετίσει βρεγμένα όπως κοιμούνται αιώνια στο γρασίδι και τα πετούν σε ανακυκλώσιμες τεράστιες όρθιες χαρτοσακούλες αγορασμένες απο πέρσυ, μουλιασμένες και ζαρωμένες σε κάθε αυλή.   "Καλημέρα κύριε Γκήνσμπερκ.  Πασκίζεις πρωί ξημέρωμα?"   "Τί να κάμω?  Κάθε χρόνο τα ίδια, να δούμε αν θα είναι το τελευταίον μου μάζεμα φέτος, χαχαχαχα".   Μακάβριο χιούμορ γέρου.  Ιδρώννει και κρέμμεται η κοιλιά του έξω πλαδαρή, μα όχι της καλοπέρασης, της κλεισούρας των γειρατιών. Ξύπνησα στις πέντε με ρίγος.   Τρέχει ο νούς.  Ψές έκαμα καυγά τρικούβερτο με μιά πελάτισσα πρίχτισσα.   Προετοιμάζω το γιό της να πάει στο κονσερβατόριο.  Ταλέντο ο μιτσής.   Κάααθε βδομάδα θέλει να της λαλώ ακριβώς τί μαθαίνουμε, πού βαδίζουμε, πότε είναι το γραπτό,  αν εχω ξαναπροετοιμάσει άλλον (&

Προβλέπεται δύσκολη εβδομάδα, με τα αντισηπτικά χαρτομάντηλα να μου ξερανίσκουν τα σιέρκα κάθε ώρα, τζιαι να αχχώννουμαι συνέχεια αν θα κολλήσω ή όι.  Την παρασκευή ακύρωσα 7 μαθήματα διότι στην ιδιωτική σχολή που διδάσκω εχτύπησεν ο ιός τον χοίρων τζι αρρωστήσαν καμμιά 50ρια άτομα.  Τζιαι σήμερα μαθαίννω οτι έχω δυό μαθητές (που θα εθώρουν το απόγευμα στα σπίτια τους)  βαριά άρρωστους στο νοσοκομείο.  Το κακόν έναι οτι αμα αρκέψει ο ιός να μπαίννει στα σχολεία πανικοβάλλουνται ούλλοι (τζιαι λλίο με το δίκιο τους α?)  κλείουν, τζιαι θα χάσουμε πολλά ιδιαίτερα μαθήματα τον επόμενο μήνα.  Εμένα στ' αρχίδια μου αν κολλήσω, έχω πολλά δυνατό οργανισμό που πολεμά τα διάφορα μικρόβια που μου φτύννουν/αψιουρίζουνται/βέχχουν καθημερινά οι μαθητές -έχω ανοσία, έν παθαίννω κρυολόγημα ποττέ μου.  Αλλά έν θέλω να αρρωστήσουν τα μωρά μου, εν επικίνδυνο.  Άρα με την παραμικρή υποψία αρρώστιας στα σπίθκια που πάω εννα ακυρώννω, τζιαι σικκιμέ. Νευριάζω που έχουν ούλλοι τα πιάνα τους ξημαρισμένα.

Το ήσυχο παχουλλό κοπελλούδι με τα ίσια μαλλιά κάθεται στο keyboard στη μέση του σαλονιού, παίζει αμίλητο τον Ρόζ Πάνθηρα που του έδειξα, τζιαι το Thriller του μάϊκκολ J.,  -έθελεν η γιαγιά του να του το μάθω.  Κουτσουφλά συνεχώς, θωρεί με νάκκο φοητσιασμένα έστω τζι αν το χαμόγελον μου προσπαθεί να τον χαλαρώσει έσιει ένα χρόνο.  Μάλλον φωνάζουν του οι γονιοί του συνεχώς, έχουν τον αυστηρά, σίουρα εν χαμηλή η αυτοπεποίθηση του επειδή εν παχουλλούδιν τζιαι πειράζουν τον στο σχολείον οι γάροι οι μιτσιοί.  Πάντως ταλέντον έν έσιει τίποτε αλλά χαίρεται ο καημένος να παίζει.  Τζιαι θέλω να τον βοηθήσω.  Έν μ' αφήννει εύκολα όμως.   Σήμερα σκοτώνει τον ρόζ πάνθηρα, τριβιτζιάζουμαι αλλά έν το δείχνω καθόλου τζιαι παροτρύνω τον.   Ξάφνου, όπως κάθε βδομάδα, αρχίζει η δοκιμασία μου. Σαν κάμνουμε μάθημα στο βουβό του σαλόνι, το ρολόι τοίχου πουπάνω μας με τες αραβικές λέξεις αρχίζει να τραγουδά μόνον του στη διαπασών..   "Αλλλάαααααααααααχ,   άκπαρρρρρ.".   Όπως κάθε βδομά

Πάω τριφτός, έπιασεν με γερά η πρώτη εφτομάδα διδασκαλίας.. Άρκεψα μαθήματα σ' εναν μιτσήν που έσιει πολλύν αφτίν, η οικογένεια του πάπου προς πάππον εν διάσημοι τραγουδιστές της κλασσικής ινδικής μουσικής -και τώρα μετανάστες στη ΧΤΕρνία- με πολλές λίρες τζι απαιτήσεις. Μιλούμε για μεγάλο ταλέντο. Αλλά, έσιει φοβερόν ADHD τζιαι εν κάπως αυτιστικός. Δύσκολη περίπτωση, έν κάθεται έναν τόπον, τζι έσιει πρόβλημα κατανόησης απλών οδηγιών. Ήρτα τους συστημένος επειδή έχω 'όνομαν' πως μου περνούν τα δύσκολα. Αλλά νομίζω άκκασα μεγάλο βούκκον δαμέ, εννα δυσκολευτώ πολλά. I love a challenge.. Επήα σε κάτι άλλους να τους αρκέψω προχτές, πάλε ινδούς (ήβραν με οι ινδοί φέτος!) που τη βόρειαν ινδίαν, μουσουλμάνους. Δύο μωρά, καλά μωρά. Καλόκρωστα, ήρεμα. Το ταλέντον τους εν λλίον, αλλά ενναν εντάξει. Έν φκάλλω σκάρτο φέτος, θέλω μαθητές γιατί εζώσαν με τα μαύρα φίθκια χεχεχε. Εχτές εμαείρευκεν η μάμμα τους κάρυ τζι έγινε το σπίτι τουμάνι. Θα περάσουμεν.. Ξαφν

Ούφφφφφφφφφφ.   Τέλος.   Πάει αλλο ένας χρόνος δουλειάς φορτωμένος ζωήν. Που σήμμερα ώς το Σεπτέβρην: Δέ θα ξαναοδηγήσω 160 χλμ την ημέραν που σπίτι σε σπίτιν των μαθητών. Έν θα ξαναφάω τα δύο μου γεύματα της ημέρας πάς τα γόνατα μου πουκάτω που το τεμόνιν τζιαι να μου παίζουν πουρούες. Έν θα ποτζοιμούμαι που την κούρασην η ώρα τρείς το απόγευμαν. Έν θα δουλεύκω 10 ώρες την ημέραν για έξι μέρες. Έν θα γράφω τες νύχτες μουσικήν τζιαι ποίησην ή αναρτήσεις στο βλόγ εξουθενωμένος με πείσμα γαουρινόν. Δέν θθα εξηγώ ούλλη μέρα για τες νότες, το παίξιμον, τες ζωές των συνθετών, δέ θα κρατώ ψυχολογικά τον καθέναν που τους 45 μου μαθητές, ούτε θα συγκεντρώννουμαι έντονα για να βρίσκω τα λάθη τους τζιαι πώς να τα διορθώσουμεν.   Που σήμμερα: Θα βουρώ στα δάση τζιαι τες φάρμες με την οικογένειαν τζιαι μόνος μου να μαζεύκουμεν φράουλες τζιαι μπλούπερις, να τρώμεν παγωτά, να τρώμεν καλαμαράκιν στα κάρβουνα στες παραλίες του βορρά, τζιαι όστρακα πάσης φυσης ολόφρεσκα. Θα κάμνω κάθε μέρα meditation  

Επήεν πολλά καλά το ρεσιτάλ!!! Δύο ώρες μουσικής καλομελετημένης τζιαι παιγμένης σωστά.   Μόνον ένας τα έκαμεν πίλλιες τζιαι ήταν άδικο γιατί το κοπελλούιν εν πολλά καλός μουσικός αλλά πιάννει τον η αμηχανία πάντα τζιαι τρέμει ολόκληρος όπως το φύλλον.  Έσιει ένα μήνα βάλλω του ασκήσεις αναπνοής τζιαι αυτοσυγκέντρωσης, ενόμισα ήταν να τα καταφέρει αλλά έκαμεν τα της πιπίνας.   Οι μιτσιοί μου εφκάλαν με ασπροπρόσωπον.  Ακόμα τζιαι οι μέτριοι μαθητές επαίξαν αρκετά καλά. Εφτάσαν ούλλοι κατα τες 12:45, ντυμένοι τα καλά τους, χτενισμένοι, με κορδελλίτσες στα μαλλιά οι κορούες, γραβατούδες τα αγοράκια, οι γονείς τους αχχωμένοι.  Εκάτσαν.   Ούλλοι στην ώραν τους.   Είχαμεν κίνηση περίπου 150 άτομα, παππούδες, γιαγιάες, θκειάες, φίλοι, οι οποίοι εκαταφτάσαν με δίσκους πισκόττα τζιαι φρουτοσαλάτες, χυμούς, λεμονάδα, σπιτίσιες πίττες με βατόμουρα, σαντουιτσάκια.  Ούλλοι εφέραν που κάτι, έτσι κάμνουμεν δακάτω.  Εβάλαν τα πάς το τραπέζιν που είχαμε κουρτίσει στην πίσω αίθουσα με ωραία χρώματα τζι

Το λοιπόν.  Φεύκουμεν σε λλία λεπτά.  Ούλλα εν έτοιμα.   Το αυτοκίνητον έσιει πεζίναν.  Τα διπλώματα υπόγραψα τα.  Το πρόγραμμαν εκάμαμεν το πρίντ, έν εξεχάσαμεν κανέναν.  Τα πιατούθκια τα χάρτενα τα μπλέ τα πράσινα τζιαι τα ποτηρούθκια εν έτοιμα για το ππάρτυ.  (εννα φέρουν ούλλοι πισκόττα τζιαι λεμονάδες).  Έβαλα το κοστούμιν μου το καφέ με το πουκάμισον το καλόν του CK  που με κάμνει λεβέντην χωρίς γραβάταν τζιαι φαίνουμαι σάν τον πράχτοραν (γιέεεεεα, φορεί με το κοστούμιν μου το προπέρσυνον που εγόρασα πρίν την εγκυμοσύνην, επάστηνα πάλε γιέςςςς   -βάλλουν τζιαι οι παπάες κιλά στην εγκυμοσύνην να ξέρεις)    Εχτές επροετοίμασα τζιαι τους τελευταίους μαθητές τζιαι ήρτα σπίτι να μείνω βουνάρι στην τηλεόραση.  Έδωσεν η κούραση ππουνιάν πάς τη κκελλέν μου, εδίπλωσεν μου τα μμάθκια μου τζιαι εκοιμήθηκα μονοκόρτην,  άνετα (πρώτη φορά τους τελευταίους 9 μήνες!)  για οχτώ ολόκληρες ώρες.    Κανεί να υποστηρίζω συναισθηματικά τόσα άτομα κάθε μέρα.  Που δευτέρας χαλαρά μαθήματα για αλλο δύο ε

Το σάββατο εν η συναυλία των μαθητών μου επιτέλους.  Αχχώννουμαι να πάν καλά να φκώ ασπροπρόσωπος τζιαι να περάσουν καλά να εν καλή η εμπειρία για τζιήνους.  Επροετοίμασα τους τζιαι τους 35   που θα παίξουν, έσιει που την περασμένη βδομάδα φωνάζω τους (άτε κωστάκη μάνα μου, παίζε φόρτε, φόρτε μανα μου, άτεεε)  κάμνω τους κερκίδα ενθουσιάζω τους, νευριάζω με τους σικκιμετζήες, ψηλώννω τα φρύθκια μου που την έκπληξη (μπροστά στην κακοτζιεφαλλιάν μερικούς), χαμογελώ τζιαι δακρύζω με τους τσιάκκους.   Άρκεψα να χάννω τη φωνή μμου με πόνον του λαιμού τζιαι πονοκέφαλον στο δεξίν μου αυτί.  Πόσες ψυσιές να κρατώ κάθε μέρα τζιαι να τες υποστηρίζω?   Ενακάτσιασα τη μουσικήν. Έρκουμουν σπίτιν πόψε κατα τες εννιά που τους πίσω δρόμους για να απολαύσω τη φύσην τζιαι τες ωραίες κούρβες τζιαι  άκουα μουσική που τον κλάσικ ρόκκ σταθμόν (whole lotta loooooveee!!!)   δυνατά στο αυτοκίνητον κάμνωντας σούσαν δεξιά αριστερά της λωρίδας γιατί εγύρισεν μου, έν είσιεν κίνησην ευτυχώς τζιαι το φώς του ήλιου ε

Άτε αλλο τρείς πέμπτες δύσκολες ώς το τέλος της χρονιάς να αντέξω, άτε κανεί τζιαι έφκηκεν η πίστη μου μίλα, εξήγα, οδήγα, άλλαξε ψυχικό κανάλλι για κάθε μαθητή τζιαι για κάθε σπίτι. Βάλε μάσκες αληθινές τζιαι χρήσιμες που κάθε πλευράν του εαυτού, φκάλε.    Ευτυχώς αρέσκουν μου οι μαθητές της πέμπτης (με τον ένα ή άλλο τρόπο).  Εννα πεθυμίσω την πέμπτη μμου.   Είμαι κάτι μεταξύ δασκάλου τζιαι ψυχολόγου για τους μαθητές τούτους.  Αρέσκει μου ο ρόλος. Τζιαι τα πλούσια πασιά δολλάρια τους που τόσο βοηθούν τη ζωή των κοπελλουθκιών μου να τζιυλά λλίον πιό ομαλά εν καλά.    Εννα μακρυγορήσω πόψε... Βαθκειά αναπνοή.   Πιάννω την ωραίαν μου μαύρη βαλίτσα που εν σάν του γιατρού, βάλλω τα πελλά μου κόκκινα γυαλλιά του ήλιου, μπαίννω στο Τταντήν τον Ττογιόταν. Φιλώ την οικογένεια.  "Παπά, δουλειά"  λαλώ των μωρών, να ξέρουν πού εξαφανίζουμαι. Φεύκω που το σπίτι κατα τες 9:10 το πρωίν πάντα.  Έν μου αρέσκει να αρκώ ποττέ μου. Αυτοκίνητο 45 λεπτά.  Φτάννω στην πόλην παρακάτω. 10πμ-12μμ