Διασπορος

Θκυό χρόνια να με αφήσεις να σου κοντέψω. Βρίσκω σου δίτζιο , τί δουλειά έσιει ένας ναρκωμένος του τσιάρου να παρπατά μές τη φυλλωσιά σου την ιερή? Παρπατώ τζιαι γεμώννω αέραν τα πνευμόνια. Ξέρω τες πέτρες μιά μιάν.  Τους κορμούς. Τα σχήματα που κάμνει ο άνεμος μές το νερόν του ποταμού. Πόσες φορές έκατσα σε τούτον τον γρανίτη για να Φύω? Που το πολλύν το φύε φύε έν άφηκα στητόν τίποτε.  Μα έτσι έμελλε.  Πίσω πάλε, στο ίδιο δάσος παρέα με την Ελπίδα να αρκέφκω την Μεγάλη Προσπάθεια  που την αρκή.  Έν έμαθα τίποτε έν εκέρδισα ούτε εκράτησα. Τζι η ελπίδα που μου κρατεί το σιέρι, εν η πίστη στον εαυτό θεό, τζιαι το Θεό, τη Φύσην. 

Λλίοι μπορούν να καταλάβουν.  Πόσον δύσκολον έναι. Έχτη μέρα, τζιαι καλή.  Φεύκει σιγά σιγά το δηλητήριον που τους νευρώνες του εγκεφάλου, τζιαι αρκέφκουν πάλε (που μόνοι τους) να (ξανα)παράγουν ντοπαμίνην, σεροτόνην.  Που ΜΟΝΟΙ  τους.  Ακούεις ρέ διάσπορε?  Εν τούτη η ελευθερία.  Απεξάρτηση.  Να μέν σε κυβερνά ο κύκλος της νικοτίνης, τούτη εν ελευθερία. Κάθε λεπτόν εν δύσκολον.  Μα εν ήδη η έχτη μέρα τζιαι στην έβδομην ετέλειωσεν το παραμύθιν.   Εκαθάρισεν το κορμίν.  Τζιαι πώς τα εκατάφερα, τόσον εύκολα τούντη φοράν?  Κάτι έναι διαφορετικόν  μέσα μου τούντη φορά.     Άλλες προσπάθειες αμέσως αποτυγχάνναν, επερνούσαν λλίες ώρες ατσιαρίας τζι ενίκαν με ο εθισμός, τόσον δυνατός έναι.  Μιά- θκυό μέρες τζι Ανάγκη του κορμιού ενίκαν τη θέληση.   Τζι όσον αντιστέκουμουν με τη θέλησην μου τη γαουρινήν, τόσον έβαλλεν γινάτιν τζι ο εθισμός να με νικήσει.  Ενίκαν με.  Ώς πρίν έξι μέρες. Τούντη φοράν, έν παλεύκω καθόλου, έν βάλλω αντίστασην.  Θέλησην έν έχω.    Έν είμαι η θέληση μου.  Ούτε

Σοβαρεύκουν τα πράματα στη γήν.  Θετικά νέα στον κόσμο, στην κοινωνία, λλία.  Ο καθένας θωρώ να κλείεται στον εαυτόν του που το άγχος των κακών νέων τζιαι της ανασφάλειας.  Κόμα πιό λλία περιμένω νέα καλά που την πατρίδα.  Τζι η υγεία των γονιών πάει σταθερά προς το χειρότερο.  Πράματα φυσιολογικά, του κύκλου της ζωής.   Θυμούμαι έτσι ώρες  παλιές χρονιές που η σκέψη μου μετά τες διακοπές ήταν "πόσους μαθητές να πιάσω φέτος για να έχω τζιαι χρόνον να δημιουργώ?"  Πού έτσι πολυτέλειες φέτος..? Αλλάξαν τα πράματα.  Φέτος που την πολλήν ανασφάλειαν, σάν καλόν μέλος της μαζικής κοινωνικής καταστροφής που μας ήβρεν δακάτω, αγχώθηκα τζι  εμάζεψα όποιον έξτρα μαθητήν ήβρα τζι εγέμωσα, δόξα τη θεό, δουλειά.  Όπως ελάλεν πάντα ο τζιύρης μου "άμαν έσιεις καλόν όνομαν, έν φοάσαι".   Αποδείχτηκεν σωστός ο γέρος.   Στη μέση της κρίσης, εγώ εκαταπιάστηκα να  δυναμώσω το στούτιο.  Οι υπολογισμοί για φέτος λαλούν θα έχω 48 μαθητές να κυβερνήσω.  Τζιαι τούτη η απλή εκπλήρωση της Β

Ήθελα μόνος πρώτα να μπορέσω να στροβιλιστώ, ξένος, να πιστέψω στο δικό μου έρωτα και μές την μέθη του θεού τώρα που χάθηκα να σου το ψιθυρίσω το  "χαίρω"  γνωστή μου αγαπημένη και νιόπαντρη. Παράξενα θα με κοιτάξεις,  "πώς μπορείς να χαίρεσαι, δέ βλέπεις που πεθαίνω?" -έτσι θα πείς μα γλυκά θα σ' το τραγουδήσει το νέυ μου "δές πώς με θάνατο γεννιέται ο έρωτας". Τα σπίτια στην πλατεία εφώτισε η πυρά στο Γάμο σου σε παίρνουνε δεμένη δυό άλογα εκεί να καείς Μή φοβηθείς τον πόνο Νύφη στο λένε τα νταούλια, τα χειροκροτήματα, στο λέω εγώ, ιδρωμένος μές το χορό μου κι αν δέν  πιστέψεις εμένα ίσως πεισθείς με το τραγούδι μου. Και να σταθείς ακίνητη,   χωρίς αντίσταση ή χτυποκάρδι γυμνοσάνδαλη, καιόμενη νύφη σήκωσε τα χέρια σάν η φωτιά θα κάψει το σχοινί δόθου στο γλέντι της  Νά!  δυό Εαυτές, η μιά ελεύθερη, η άλλη φυλακισμένη. δίνουν τη σάρκα  τους  τροφή στη φλόγα Θυμάσαι άραγε πώς ψάχ

Αφιερώννω τη ζωή μου στην Ομορφιά. Όι στην 'επιτυχίαν'.  Ούτε στα πράματα που 'πρέπει' να κάμω. Αφιερώννω τη ζωή μου στον μεγάλον ύμνον. Η  Ομορφιά έννεν η συμμετρία, έννεν τα πράματα που ευχαριστούν το μάτι ή το φτί.  Η Ομορφιά έν έσιει όνομαν.  "Στήλη" Ψαμμίτης Γερολάκκου.  150εκ επι 20εκ  "Ιερός Γάμος" Ψαμμίτης Κυβίδων 40εκ επι 15  πίσω όψη, "Ιερός Γάμος" "Φύλακας" Ασβεστόλιθος.  30εκ επι 20  "Γέρος Άγγελος" Ψαμμίτης Κυβίδων,  210εκ επι 50εκ.