730 μέρες με τα μωρά.

Σάν σήμερα πρίν δύο χρόνια άλλαξεν η ζωή.  Εγεννηθήκαν τα δίδυμα μας.  Θυμούμαι ήταν μέρα παγερή, μετά που μιάν τεράστια θύελλα.  Οδηγούσα αργά, χωρίς βιασύνη εσωτερική  -ήταν προγραμματισμένη η επέμβαση-  και δέ μιλούσαμε καθόλου με τη γυναίκα μου, ρουφώντας για τελευταία φορά τα πεύκα με το πέπλο του χιονιού στην άκρη του δρόμου με μάτια ανθρώπων που είναι ακόμα δυάδα, ανθρώπων που δέν έχουν γίνει ακόμα γονείς, οικογένεια.  

Θυμούμαι στο χειρουργείο να μου λέει η γιατρός  "μήν κοιτάς την επέμβαση, θα λιποθυμίσεις"  και γώ να της χαμογελώ  "δέν με φοβίζει η αρχή της ζωής η έντονη γιατρέ".  Είδα το νυστέρι να σχίζει το σάκο με σταθερή κίνηση, τον ποταμό της ζωής να ρέει, το γιό μου να ορθώνει το χέρι μέσα απο την σκοτεινιά της ασφάλειας της μήτρας και να κραυγάζει "είμαι ζωντανός",  μετά την κόρη μου.  Κρατούσα το χέρι της γυναίκας μου που είχε στο πρόσωπο ζωγραφισμένη τη Σοφία της Γυναίκας.  Είχαμε φτάσει εδώ σ' αυτή τη στιγμή μετά απο βάσανα 3 χρονών.  Και η στιγμή χάραξε στο Είναι μας την απέραντη της ένωση με το σύμπαν και την ιστορία των ανθρώπων.


Σήμερα το γιορτάζω.  Κράτησα τα δίδυμα στις χούφτες μου και ήρθε η γραμμή των αντρών που γίνονται πατέρες να με αγγίξει.


Το πρώτο βράδυ, άγρυπνος, σοκαρισμένος, λίγο φοβισμένος, ορκίστηκα να μήν χαθώ.  Να ζήσω ακόμα περισσότερο, με πείσμα.    Έδωσα στον εαυτό δυό χρόνια προσπάθειας να αλλάξω, αλλά μαζί να γίνω κάτι περισσότερο.  Να προσπαθήσω κι άλλο.  Να μήν χαθώ μές το ρόλο.  Να ξεπεταχτώ.  Να παλέψω.


Και σήμερα φτάνω στο ορόσημο αυτό.  Νικητής.  Είμαι περήφανος, και το λέω.

Ποτέ δέν ήμουν τόσο δουλευτής, ορεξάτος όσο τωρά.  Δουλεύω ασταμάτητα για τη ζήση, για τη ζωή, γι αυτούς, μα και για μένα συνάμα.  Οι θυσίες γίνονται.  Χωρίς ομως να χάνω κάτι.  Είμαι ολόκληρος.

Και σήμερα γιορτάζω τα γενέθλια μας.