Προγόνοι.

Όλοι είμαστε αδέλφια.

Μας ενώννει το τρωτό μας.  Οι ατέλειες.  Οι ανησυχίες.
Όλοι κουβαλούμε τα βάρη των προγόνων και πασκίζουμε μιά ζωή να τα κατανοήσουμε (αν φανούμε τυχεροί)  και να τα βρούμε μέσα μας για να τους δώσουμε πρώτα φωνή, και μετά ανάπαυση.    Μουρμουρούν, στα βάθη της ψυχής.   Οι ελπίδες τους, οι προειδοποιήσεις σοφίας γερόντων, το μαύρισμα τους, τα κακά που είχαν κάνει, η μετάνοια.  Όλα μας τα μεταφέρουν στη γέννηση μας και ζούν μέσα μας τυλιγμένα, κάποτε χρωματίζουν την διάθεση ή τη συμπεριφορά μας ή ακόμα και τους στόχους που βάζουμε χωρίς γνώση γιατί τους βάζουμε.


Με τη γέννηση μας δίνουμε στους προγόνους ελπίδα, αθώο, διαιώνιση του είδους.  Αυτοί μας δίνουν  βάρη.   Και όταν γίνουμε εμείς προγόνοι στους επόμενους, συνεχίζουμε αυτό τον κύκλο.

Ο άνθρωπος που ξυπνά, έχει υποχρέωση να δεί μέσα του αυτά που του έχουν δώσει οι δέκα προηγούμενες γενεές.  Να τα καταπιεί.  Να τα βγάλει στην επιφάνεια.  Όχι αυτά που του δώσαν οι γονείς μόνο.  Να δεί καθαρά αυτά που δώσαν οι παππούδες, και αυτούς οι δικοί τους παππούδες.  Την πίκρα.  Τον πόνο για σφαγμένα παιδιά απο καταχτητές.  Τα λάθη ζωής που είχαν κάνει και που μεταφέραν στα παιδιά τους.

Υπάρχουν ακόμα μέσα μας αμυδρά όλα αυτά, και εμείς θα τα μεταφέρουμε στους επόμενους.

Μα έχουμε ευθύνη ώς όντα σκεφτόμενα να δώσουμε φωνή μέσα απο τη δημιουργία.

Έχουν περάσει γενεές πολλές στο δέντρο μας, και έχουμε ξεχάσει πώς να βλέπουμε μέσα απο τον ίδιο τον εαυτό τα πράγματα που είναι ξένα.  Λειτουργούμε σάν να είναι όλα μέσα μας δικά μας και αυτό μας κατατρέχει.  Η μή-γνώση του εαυτού προέρχεται απο αυτά τα ξένα, το κορμί ξέρει τα δικά του απο τα παλιά και μας ζητά να τα δούμε απο κοντά.

Απο εκεί ξεκινά ο διαχωρισμός του Δικού απο του Παλιού.  Και η Γνώση γεννιέται μόνο οταν γίνει αυτός ο διαχωρισμός.