Τρώγοντας το Ντούριαν

Προσπαθώ να κάμω τη ψυσιή μμου να αντιναχτεί, να ξεσκονιστεί για να αλλάξει τροπάρι τούντες μέρες τες τελευταίες της δουλειάς που εξουθενώθηκα.  Γι' αυτό, κάθε μέρα  κάμνω κάτι εχτός προγράμματος, κάτι που ταράσσει τα νερά τζιαι φέρνει τα πάνω κάτω.   Πχ πάω περίπατο σε κακόφημες συνοικίες ή ακούω μουσικές που δέν μου αρέσκουν.  Έτσι για να δώ πώς θα αντιδράσω.

Σήμερα έμπηκε μμου στο νού να πάω στην αγορά τους ασιάτες δαμέ δίπλα τζιαι να γοράσω το περιβόητο φρούτο τους βιετναμέζους το διαβολικό Ντούριαν, το οποίο εν τεράστιο ίσιαμε πέντε κιλά, εν σκληρό που έξω τζιαι αγκαθθωτό, τζιαι άμαν το ανοίξεις βρωμεί χτιτζιό αλουσία/ποσκούπιδα/θειάφι/κρομμύθκια.   Βρωμεί τόσον πολλά που στο βιετνάμ έσιει απαγορευτικές ταπέλλες σε δημόσιους χώρους.  Πάει ο ζώλος του ίσιαμε 100 τετραγωνικά μέτρα.  Τουμάνι.  Η γεύση του Ντούριαν εννεν γλυτζιά, εν σχεδόν αλμυρούδα, τζιαι μάλιστα το φρούτον τούτον  εν κρεμώδες σάν τη κκάσταρτ  ή σάν το τυρί το ροκφόρ,  με aftertaste λίγον αλμυρή τζιαι χαλασμένη -αλλά με καλόν τρόπο.   Θέλεις κότσια να το φάεις με λλία λόγια.   Οι ντόπιοι πελλανίσκουν με τη γεύσην του, οι ξένοι κάμνουν εμετό.   Εμέναν αρέσκει μου.

Έκατσα το έξω στην αυλή πάς την πέτραν τζιαι έπιασα τη ππάλαν, έωκα του μιάν τζιαι εσχίστηκεν στα δύο, έππεσαν οι κούππες του αννοιχτές.  Επετάχτηκεν αμέσως που μέσα μιά βρώμα απαίσια τζιαι διεστραμμένα ελκυστική μαζί σάν να τζιαι έβαλα τη κκελλέ μμου σε σκουπιδοττενεκκέν εστιατορίου το καλοκαίρι τζιαι άρεσεν μου η μυρωθκιά που τα χαλασμένα ψάρκα.   Η βρώμα εταξίδεψεν σε ούλλην τη γειτονιάν σε κλάσματα δευτερολέπτου.  Τα σιέρκα μου που το επιάσαν εχτιτζιολοϊσαν.   Οι φίλοι που με επαροτρύναν ώς τζιήντην ώραν με ζητωκραυγές εκόψαν καντούνια αποσβολωμένοι που την αηδία.   Η γεναίκα μου ετράβησεν τα μωρά μέσα γιατί ενεκάτσιασεν ήταν να στρέψει τζιαι είπεν μου να το πετάξω αμέσως αλλά αρνήθηκα τζιαι εθύμωσεν μαζί μμου.  

Τί όμορφο φρούτο αλήθκεια.

Μέσα ήταν κίτρινον τζιαι ο καρπός μές το κέλυφος στρογγυλός αφράτος τζιαι μαλακός, σάν τα βυζούθκια.  Έφκαλα μιάν κόραν τζιαι έβαλα την στο στόμα.   Έκπληξη!   Υπέροχο!   Σάν να τρώεις κρομμύθκια με κάσταρτ.   Κάτι είσιεν σεξουαλικόν τζιαι αρρωστημένον μαζί η γεύση του.  Κανένας άλλος έν έφαεν.    Δέ ξέρω γιατί μου αρέσκει αλλά αρέσκει μου πολλά.   

Εννοείται οτι αφήκαν με έξω στην αυλήν να ξηβρωμίσω.