Αγοράζοντας πιάνο με ουρά για την πελλο Μ.

Μπαίνω στο μουσικό κατάστημα.  Τα θηλυκότατα πιάνα στέκονται στη γραμμή με ανοιχτές αγκάλες, σιωπηλά, κοιμούνται κάτω απο φώτα άσπρα και σκληρά στο ψηλοτάβανο χώλ.  Μιλώ χαμηλόφωνα στον πωλητή, ένα γέρο πονηρό, ούτε πωλητής μεταχειρισμένων αυτοκινήτων να ήταν,  περουκοφόρος με μουστακούδι, λίγο γλοιώδεις τύπος αταίριαστος με τον ιερό αυτό χώρο, παρείσακτος μες το ναό της μουσικής.
Δεξιά τα steinway, τα yamaha.  Αριστερά τα δεύτερης ποιότητας κινέζικα.   Περιμένω την M.,  άργησε η καριόλα.   Έτσι τύπος πελλός έναι.  Όταν κάνουμε μάθημα πιάνου βρίζει συνέχεια, αππώννεται, τινάζει τα μαλλιά με πείσμα.  Πολλά έντονη γυναίκα, ενοχλητική.  Έχει λίγο ταλέντο και της κάνω μάθημα 4 χρόνια, κάαατι άρπαξε.   Αλλά με αγώνα.  Εν το πνεύμα της αντιλογίας, δέ δέχεται να της πείς κάτι που δέ ξέρει ήδη, οπότε πάντα έχουμε διαφωνίες  ("μα γιατί να παίξω φόρτε δαμέεεε? έν μου αρέσκει.."   Εγώ: "-έεεε, αφού έτσι λαλεί ρε Μ., τί να κάμουμε, έτσι θέλει ο μότσαρτ, τί να σου κάμω".   Αυτή: "Μα έθθελωωωω".  )   Δύσκολο να διδάξεις κάποιον που νομίζει οτι τα ξέρει όλα.   Γι αυτό επιμένω, θέλω να μάθω ΠΩΣ .   Βρίσκω τον τρόπο.

Έσιει 16χρονους μαθητές που εν ποιό ώριμοι δηλαδή.   Αλλά ανέχουμαι την επειδή έχει πείσμα, θέλει να παίζει καλά λαλεί το η ψυσιή της.   Επίσης προτιμώ να διδάσκω άτομα που είναι challenging χαρακτήρες.  It brings out my best self.   Σιγά σιγά έφερα την στο σημείο να μου ακούει.  Ήβρα τους κωδικούς της.   Κάμνει την κουφή την ώρα που διδάσκω -συνέχεια σαρκαστικά,  αρνητικά σχόλια ή φέρνει αντίσταση στην διεργασία.   Ύστερα, μόνη της, ακούει.  Γελώ μέσα μου.

Προχτές στο μάθημα σάν έπαιζε, σταμάτησε στη μέση της φράσης και μου είπε "Ξέρεις Διάσπορε, την τετάρτη κλείνω τα σαράντα".

"Μπράβο σου!  Ούτε τριάντα δέ φαίνεσαι μάσσιαλλα."

"Άστα, είμαι χάλια.   Αλλά ξέρεις τί δώρο θα μου κάνει τελικά ο άντρας μου?   Πιανο με ουρά."

"Ά, τελικά έν θα βάλεις σιλικονένια όπως έλεγες, χαχαχαχαχα".

"Έε, τελικά όχι.  Είπε ο άντρας μου προτιμά τα αλλά διάλεξα το  πιάνο αντί τα στητά."

"Περίεργο, τόσο το αγαπάς τελικά?  Παραπάνω που την εμφάνιση?  Τελικά δέν είσαι επιφανειακό άτομο?"

Χαμογελά, σχεδόν φλερτάρει.

"Ηρεμά με το πιάνο.   Μπορείς να έρθεις να με βοηθήσεις να το αγοράσω σε παρακαλώ?"



Έτσι κατέληξα στο μουσικό κατάστημα, και αυτή αργεί.   15 λεπτά.   Μπαίνει μέσα  σάν το σίφουνα, έτοιμη να αγοράσει το πρώτο πιάνο που είδε, και να πληρώσει όσα της ζήτησε ο γέρος.  Μα σαν πολυμήχανος Διάσπορος μεσογειακός που είμαι, της λέω, πρίν κάμει αυθόρμητη βλακεία, "Κάτσε, σκάσε, άσε με να τα κανονίσω".   Πρίζω τα του γέρου για μιά ώρα, παζαρεύω σκληρά, περιπαίζω τον.  Προσπάθησε να την κατακλέψει, να της πουλήσει πιάνα σκάρτα μα όμορφα στην εμφάνιση.  Οπότε γίνουμαι κακός.  Στο τέλος έριξα τον που τις $19,000 που ζητούσε, στες $14,500.  Για ένα yamaha  πολλά σπουδαίο..   Χαχαχα.  Είμαι μεγάλη πουτάνα αμα πρέπει.   Επαιξα αφάνταστα ψυχολογικά παιχνίδια μαζί του.    "Ξέρω πως με έτσι χάλια οικονομία εννα μου το πουλήσεις φτηνά, έχεις μας ανάγκη χεχε".  


Και η Μ.,  πάει σπίτι με ενα πιάνο με ουρά υπέροχο, γλυκύτατο.  Απέραντη η ευγνωμοσύνη της.

"Να έρχεσαι να παίζεις όποτε θέλεις!   Σ ευχαριστώ τόοοοοσο πολλά."




εεε, έν άντεξα, είπα το...


"Δηλαδή αν τελικά έβαζες σιλικονάτα και παζάρευα τον χειρούργο θα με άφηννες να τα τσιλλώ όποτε θέλω?   χααχαχαχαχαχαχαχαχα."

"χαααααααααα  χα    χα   χαχαχαχαχαχα".


Ευτυχώς που εν λλίο πελλή τζι ι έχω το θάρρος της.