Γιορτές στη ξενιτιά

Μόνος στην κλειστή βεράντα παρέα με τη ψιλή βροχή.  Φραπέ και τσιγάρο των διακοπών.  Σήμερα μοιάζει το χιόνι με παγωτό που ξεχάστηκε στο χωνάκι του.   Kοιμάται ακόμα η γειτονιά μου, κι ένας άστεγος τρεκλίζει μπροστά στο σπίτι μου κουβαλώντας την περιουσία του ολόκληρη σε μιά βρώμικη βαλίτσα.  Ξεχάστηκε ο χειμώνας σήμερα,  ξυπνούν για λίγο οι μυρωδιές.  Φύλλα που σαπίζουν στις γωνιές του κήπου ξεχασμένα.  Υγρασία.  Χώμα μισοπαγωμένο.  Κορμοί των δέντρων βρεγμένοι.  Τολμά ο ήλιος να φανεί για λίγο ανάμεσα στα σύννεφα που τρέχουν, και χρωματίζει τις στάλες της βροχής με κόκκινες,  κίτρινες, γαλανές και γκρίζες ανταύγειες που με τυλίγουν σάν τις παιδικές αναμνήσεις.  Μυρίζει κύπρο του Φεβράρη.  Κλείνω τα μάτια, είμαι στα χωράφια κάπου στον κόρνο, εκεί που βλαστούν πεύκα στα ημιορεινά, είμαι δέκα χρονών και βοηθώ τον πατέρα διάσπορο να ανάψει κάρβουνα με τους λαλέδες μου στ' αριστερό το χέρι φρεσκοκομμένους.  Υπάρχουν ακόμα τα χωράφια?  Θα τα δείξω στα παιδιά μου κάποτε το Φεβράρη?   Οι αναμνήσεις τους για το χειμώνα των παιδικών τους χρόνων θα είναι μόνο του χιονιού, του mall που πάμε για να παίζουν κάθε μέρα, των καταστημάτων και της κατανάλωσης γύρω τους?  Θέλω και για τα παιδιά μου αθώες μικρές αναμνήσεις χωραφιών με λουλούδια στα χέρια τους.  Δέ θέλω τη ζωή τους να περάσουν παρέα με τους καρχαρίες της ύλης.

Ανοίγω τα μάτια και περιμένω να ξυπνήσει η οικογένεια.