Η αλληγορία με το παντιστήρι του Φωτός.

Το πρώτο μυστικό που μαθαίνουν όσοι αφήνουν μέσα τους το φώς να φέξει, εν το παντιστήρι.  Όι  το παράνομο, ούτε το αμέτοχο δειλό ιδρωμένο παντιστήρι μές τα σκοτεινά σάν τον κλέφτη.  Όι το κρυφό  τζιαι αρρωστημένο που εν γεμάτο ζήλεια για την ομορφιά του άλλου.  Όι τζιήνο που κάμνεις ντροπιασμένος μές τους θάμνους στα σκοτεινά έξω που παράθυρα ολόφωτα γεμάτα ζωές καθημερινές.    Τζιήνο θα σε γεμώσει πίκρα, θα κιτρινήσεις που τον πόνο τζιαι την ανικανότητα να συμμετέχεις στη ζωή που ανθίζει μπροστά σου.  Μπορεί μάλιστα στο τέλος να σε συνεπάρει η πίκρα τζιαι να σπάσεις κανένα παράθυρο, τυφλωμένος σάν τον ταύρον που σύρνεται την άνοιξην τζιαι κουτουλλά πάς τη μάντραν καβλωμένος άμα θωρεί πίσω που το φράχτη που τον εμποδίζει τες κατσελλούες να σούζουν τα κωλούθκια τους μασουλώντας χόρτον ανέμελες τζιαι θέλει τες δικές του.



Το παντιστήριν του φωτός έννεν έτσι.


Να σε καλέσει η Όμορφη να κάτσεις πάς τον καναπέν, τζιαι να σου πεί "παρακολούθα με να απολαμβάννω τη ζωή μου, το κορμί μου, πρόσεξε κάθε μου κίνηση, τες καμπύλες, τα γόνατα, απόλαυσε τη χάρη του κορμιού που στέκει τζιαι θαυμάζει τον εαυτόν του, τζιαι μετά έλα να σμίξουμε".

Κάθεσαι εσύ, με τες αισθήσεις ανοιχτές.  Τα μμάθκια ρουφούν την ομορφιά.  Τα φτιά ακούουν τες πατημασιές.  Η μύτη φυλάει τες οσμές των λουλουδιών, των επίπλων τζιαι του κορμιού.

Τζιαι μετά, με την αφή, τα σιέρκα ψηλαφούν ευλαβικά τη Ζωή.


Τούτον εν το παντιστήρι του Φωτός.


Πρώτα να παρατηράς την Ομορφιάν με τες αισθήσεις ούλλες, να σε καλεί η Ομορφιά, τζι εσύ να συμμετέχεις για να σε παρατηρήσει με τη σειράν της τζιήνη.

Μέτοχος.  Όι αμέτοχος.


Κάμε παντιστήρι της Φύσης.  Της φύσης σου.  Τους άλλους μές το δρόμο.  Τους δικούς σου.

Τζιαι τότε θωρείς το Φώς.




Καλησπερίζω σας.