Στης πεθθεράς και πάλι, ωραίο καρναβάλι.
Πάμεν λοιπόν στην πεθθερά μου την περασμένη πέμπτη για το σ/κ, την αγαπημένη μου πεθερούλλα που ως γνωστόν μεινίσκει κοντά στη μαγεμένη λίμνη τζιαι μάλιστα κυκλοφορά τες νύχτες μές τα κύμματα της τζιαι κάμνει παρέα με το τέρας του λοχνές.
Φτάννουμε, αεροφιλούμαστε (κλείω τη μούττη να μέν τη μυριστώ τζιαι να νεουλιαστώ).
Η πρώτη μέρα επέρασε χωρίς συμβάντα (εχτός που το ρίγος που ένωθα όταν την έπιαννα με την άκρια του μμαθκιού να με θωρεί με ύφος έχιδνας). Εφάαμεν πολιτισμένα, με πιάτα πορσελάνινα, 20 μαχαιροπήρουνα, 6 course dinner, ακριβώς όπως της αρέσκει. Όλα στη σειράν τους, υπο έλεγχο. Εχτός που εμέναν τον Άξεστον Κυπραίον. Μα έπαιζα πελλόν. Έν αντιδρούσα καθόλου στες πελλάρες που ελάλεν, για χάρην των κοπελλουθκιών μου. Εσσιώπησα.
Εννοείται, έν της έκατσεν το γεγονός ότι την αγνοούσα. Άτομον που τρέφεται που το δράμαν τζιαι το δηλητήριο έν μπορεί να κάτσει έναν τόπον αμαν έν του διάς σημμασίαν. Θέλει φωνές, για να νώσει ότι την αγαπάς.
Τη δεύτερη μέρα, επήα hiking στη λίμνη να μαζέψω πετρούες τζιαι να κάμω meditation πάνω στους βράχους. Στην κρυαδούα με το δισάκκι μου στον ώμο.
Τζι όπως μπαίννω έσσω ήρεμος τζιαι με την αυτοσυγκέντρωσην μου να στάσσει πουπάνω μου, θωρώ το Τέρας να στέκεται με τα σιέρκα στην κόξα, τα δάκρυα να τρέχουν ποταμός που τα μμάθκια της τα πιρπιλλωτά. Έσφιξα τα χείλη μου τζι εξέπνευσα, έτοιμος να ακούσω τη χοντρή μαλακία που ήμουν σίουρος ήταν να φκεί που τον οχετόν της.
"Έν αντέχω άλλο, τζιαι πρέπει να σου πώ κάτι."
Λαλεί μου μεσα που τους λυγμούς της.
"Πέ το."
"Δέν σου επιτρέπω πλέον να καπνίζεις στο δρόμο έξω που το σπίτι μου, δέν είσαι ευπρόσδεχτος δαμέ όσον καπνίζεις, δικό μου σπίτι, δικοί μου νόμοι, τζιαι κάμε ότι καταλαβαίνεις."
"Εεε, νομίζω η πρόθεση σου εν καλή, μάνα, μα έννεν τρόπος τούτος να δείξεις κάποιου ότι ανησυχάς για την υγεία του, σωστά?"
"Θα σεβαστείς τους νόμους μου, αλλιώς σάζω σε."
"
...τζι αρκέφκει να μου λαλεί, να μου λαλεί, είμαι αχάριστος, άξεστος, έν τη σέβουμαι, έν τη ρωτώ τίποτε ποττέ, κλπ κλπ κλπ.
Τζιαι βουρά σάν το μωρόν να κλειωθεί στο δωμάτιον της.
Θωρώ την Αγάπη. Θωρεί με.
Πακετάρουμε τα πράματα μας, τζιαι απλά, φεύκουμε.
Σχόλια
να πώ εκάπνιζες μεσ τα μούτρα της. αλλά εν τη σημασία που εν της έδωκες που έθελεν. Εσυ με την αγάπη σου να είσαστεν καλά...
Ανοιξε τα μάθκια σου όσο πιο μακριά τζιαι μεν αφήνεις ην Αγάπη σου πολλές ώρες μιτά της εν να έβρει η έχιδνα τον τρόπο να ακκάσει.
Μεν ξηάνεις ετρύπωσεν η έχιδνα μες στο τσαμπί που το σταφύλι τζιαι εδάκκασε τη βασιλοπούλα που ήταν μες στη γυάλλα κλειούμενη για να μεν τη φάει.Ούφου ενευρίασα που έσιει έτσι γενέτζιες.
Πάλι καλά που η γυναίκα σου δεν υποστηρίζει τη μάνα της με κλειστά μάτια...
Αθθυμήθηκα έναν τραούδιν του Θέμη Ανδρεάδη, αν το θυμάστε...
"εγώ παντρέυτηκα εσένανε και όχι
την πεθερά μου με πηλίκιο και λόγχη"
Υπό άλλες περιστάσεις θα έλεγα λυπούμαι τζαι την πεθερά σου στην τάση που έχω να βρίσκω ελαφρυντικά για τον καθένα. Αλλά φαίνεται μου έννεν που τες περιπτώσεις που δικαιούνται ελαφρυντικά. Φέρνοντας στο νου τα πιο παλιά που εδιηγήθηκες, σε συνδυασμό ειδικά με τούτα που περιγράφεις τώρα καταλήγω στο συμπερασμα πως:
Εν που τες περιπτώσεις που δεν έχουν σωτηρία...
Tζαι όπως τα είπεν η stalamatia βάλτα καλά στο μυαλό. Ποττέ δεν ξέρεις τι γίνεται
Τέλλλεια όπως το μωρόν. Τζιαι να σκεφτείς εν ψυχολόγος (!) τρομάρα της.
Ανώνυμους
Ε, έσιει παράξενους, τζι έσιει ψυχοπαθείς, τούτη ππέφτει στη δεύτερη κατηγορία χεχεχε.
Mary
Τζι εγώ παραπάνω
Αceras
"Όσον είσαι με τούντον άδρωπο, έν σας θέλω έσσω μου" ελάλεν η αξιαγάπητη μου πεθθερά..
stalamatia
Ώς τωρά έν εκατάφερεν να της βάλει λόγια, έχουμεν ενιαίο μέτωπο αντιμετώπισης. Ο πελλός φαίνεται, τζι η Αγάπη ξέρει το. Έν τη φοούμαι πας τούτο.
Ina
Όλα. Πλάθουν μας οι εμπειρίες, τζιαι μετά έχουμεν την επιλογή να τες αφήκουμε να ορίζουν το είναι μας ή όι. Μερικοί απλά έν προσπαθούν.
ρίτσα
Εν απίστευτα όμορφη η πολιτεία της πεθθεράς. Βουνά, γρανίτες, μάρμαρο πολλύ, τζιαι λίμνες απέραντες.
Ουφ
Λαλείς αν ήταν κυπραία να ήταν διαφορετικά? Οι κυπραίες δηλαδή έν ρίχνουν την μάνα τους όσο τζιαι να χάννει?
Itsmylife
χεχε, θυμούμαι το τραγούδι τζιαι τραγουδώ το συχνά.
κκουλλά
Ναί ρε, λυπούμαι την πολλά τζι εγώ. Μαραζώννω που εκατάντησεν έτσι, έννεν ευχάριστο να μέν μπορεί να χαλαρώσει τζιαι να μας απολαύσει. Μα έν έσιει σωτηρία. Εν 70 χρονών.
πασχαλίνα
Εν που τες πιό απίστευτες κουβέντες που άκουσα ποττέ μου. Ήταν να γελάσω που μου την είπε αλλά αντράπηκα χιχιχιχιχι.
αυτό συμβαίνει στα ζευγάρια που ξέρω εγώ τουλάχιστον!
...αηδία, ναι!
Γιατί τα ζευγάρια που ξέρεις επέλεξαν να ζουν σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια από την μάμμα της κοπέλλας( ποτέ από τη μάμμα του άντρα) άραγε;
Μήπως σχολάνουν τζιαι πηαίννουν τζιαι τρώσιν τζιαι ύστερα πάσιν ομορφα και ωραία στο σπίτιν τους. Δηλαδή ούτε έξοδα, ούτε πιάτα, ούτε κατσαρόλες. Μήπως πιάνουν την κατσαρόλαν με το φαϊν τζιαι τα μωρά που επρόσεχεν η γιαγιά είτε που το πρωίν, είτε μετά το σχολείον τζιαι πηαίννουν στο σπιτιν τους;
Μήπως λέω μήπως πετάσσετε η μάμμα της κοπέλλας (ποτέ του άντρα) στο σπίτιν τζιαι συνάει τα ρούχα που τα ττέλλια, βάλλει πλυντήριο, ποτίζει τον κήπο, ταίζει τον σκύλλο, τζιαι άμα λάχει προσέχει τα μωρά ούλλη νύκτα για να διασκεδάσουν τα άλλα μωρά.
Ο καθένας κάμνει τες επιλογές του.
Υ.Γ. Δεν είμαι πεθερά, και μένω μακρυά από την μάμμα μου και ακόμα πιο μακρυρά από την πεθερά μου.
χιχιχι, η εικόνα που έδωκες εν πολλά αληθινή ξέρω πολλούς έτσι. Όι δακάτω όμως. Ε, τζιαι τούτα τα πλάσματα πώς να ρίξουν την πεθερά άμα τους ταϊζει κάθημερα? Καταπίννουν.