Η απουσία της εγρήγορσης

Ξαφνικά εκόπασε η θύελλα της χρονιάς.

Απότομα εκόπηκε η ανάγκη να πασκίζω κάθε μέρα να εξηγώ στον κάθε μαθητή στη γλώσσα τη δική του τη μουσική.

Απότομα τζιαι η ανάγκη για Σκέψη.

Σιωπή.

Ποτζιήνην την παράξενη.

Όπως τη σιωπή της κουγκρομηχανής το δείλις που σχολάνουν οι μαστόροι.

Ή τη σιωπή μεταξύ δύο ανθρώπων που μόλις εκάμαν έρωτα.

Εν μιά σιωπή γλυτζιά, νυσταμένη.

Μοιάζει φοβερά με απραξία.  Με παύση.

Εκ πρώτης όψης η σιωπή εν πολλά πεζό είδος ύπαρξης.

Επειδή εν μεγάλος ο εθισμός της υπερλειτουργίας του νού.  Εν σχεδόν ναρκωτικό.   Ναρκισισισμού ναρκωτικό  (άν και υγειέστατου τζι αληθινού ναρκισισισμού)

Τζι η απουσία της εγρήγορσης εν γύμνια.  Αν-υπαρξία.  

Σάν την ερημιά, η σιωπή εν κάμπος ασπροχώματος χωρίς γρασίδι ή δάση να κοσμούν τον χώρο της ύπαρξης.  

Έμαθα να βρίσκω μές το μυαλό πράματα πολύχρωμα τζι έντονα, να ακολουθώ το νήμα της σκέψης ώς τα όρια του για να χαρτογραφήσω όσο γίνεται το εσωτερικό.  Εν πολλά μεθυστικό το άρωμα της ανακάλυψης, τζιαι ξέρουν το καλά οι θαλασσοπόροι τζιαι οι εξερευνητές, οι οδυσσέες της ύλης τζιαι του μυαλού.  Πόσο μπορεί να κάτσει ο θαλασσόλυκος στο λιμάνι?  Τρώει τον κάτι.  Πίννει στα καταγώγια, τρυγά κορμιά, δέρνει κόσμο.  Γιατί το κάμνει?  Για να ξεχάσει το ταξίδι.

Τούτην τη σιωπή εφοούμουν την παλιά.  Στα λιμάνια όταν έφτανα, επανικοβάλλουμουν, μόνο στο τιμόνι του καραβιού ένιωθα πως έχω τον έλεγχο.  Τζιαι το λιμάνι πάντα βρωμεόι, εν μουντό, γεμάτο κινδύνους τζιαι δέν έσιει κανένα ενδιαφέρον.

Είμαι πλάσμαν που βρίσκω πολλήν  ουσία μέσα που τη σκέψη τζιαι τη δράση, τζιαι το λιμάνι της σιωπής -ιδιαίτερα της καλοκαιρινής  για χρόνια έφερνεν μου μαρασμό, ποτζιήνον που μόνο όσοι εζήσαν χωρισμό τραγικό  μπορούν να νιώσουν.  Φεύκει η Μούσα η εσωτερική=πνευματικός θάνατος.

Έν πειράζει, ήταν τζιαι τούτο μέρος της διαδικασίας.

Φέτος νιώθω πολλά διαφορετικά.

Η  σιωπή, ανακάλυψα,   εν Μούσα τζιαι τούτη, απλά έν φωνάζει, ψιθυρίζει.  Έννεν ντυμένη ρούχα φανταχτερά τζιαι κοκκινάδι έν φορεί, φαίνεται το αληθινό της πρόσωπο το λιγνό τζι απλό,   οι ρυτίδες της ζωής, οι παννάδες, τα σπυρούθκια, ούλλα εν αληθινά τζι υπέροχα ανθρώπινα.

Ακόμα τζιαι μές τους ασπρόαμμους του λιμανιού  άμα κοιτάξεις προσεκτικά έσιει ζωύφια, καραολούθκια σε νάρκη, σαύρες, φυτά μικροσκοπικά.  Ακόμα,  ο ασπρόαμμος έννεν παντού ο ίδιος.  Κιτρινίζει λλίο σε ορισμένα σημεία, έσιει πετρούες, έσιει χαλαζία που γυαλίζει στο λιοπύρι.   Μα αν είσαι πανικοβλημένος τζι Απών, αν ακόμα γυρεύκεις τα όρια της Γής για να πατήσεις τζιαι να νιώσεις  ολόκληρος,  τίποτε έν θα δείς.

Όπως παρακολουθά το πλάσμα τη Σκέψη τζιαι τη Δράση, παρακολουθά τζιαι τη σιωπή.  Εν οι ίδιοι οι μηχανισμοί.    

Φέτος, με τη μούσα της σιωπής αγκαλιά, κάθουμαι τζιαι θωρώ τα αόρατα τζιαι ντροπαλά της κάλλη γυρόν μου.

Τα σχήματα που κάμνει η βροχή στο κουγκρί της αυλής το χαρακωμένο που δεκάδες χειμώνες βαρετούς χιονισμένους.

Τη μύτη που σχηματίζει η λεπίδα του χόρτου μές τον κήπο.

Τη μυρωθκιά που έσιει το νερό την ώρα που ποτίζεις το δείλις.

Τζι έτσι, είμαι έτοιμος για τη μεγάλη σιωπή της Κύπρου.

4  τζιαι πόψε, που ελαλούσαμεν στο στρατό..