Πατέρας.

Έμεινες σχεδόν όλη νύχτα ξύπνιος.

Κρατάς το χεράκι της κόρης για να νιώθει ασφάλεια οταν ο βήχας και η μύξα δέν την αφήνει να αναπνεύσει καλά,  και οταν κοιμηθεί πάς δίπλα, κρατάς αγκαλιά το κορμάκι του γιού που τρέμει με πυρετό.

Δέ θέλουν γάλα, ούτε νερό, ούτε φάρμακο να πιούν.  Μα η ενέργεια σου η δυνατή και ήσυχη που τους λέει οτι είναι όλα καλά και οτι είσαι εκεί τα πείθει να ενυδατωθούν, να κάνουν κουράγιο όταν το πικρόγλυκο φάρμακο τους γεμίσει το στόμα εχθρούς και το μυαλό σκέψεις ανασφάλειας.

Καθαρίζεις τον εμετό απο το παντελόνι, κάνεις μπάνιο.  Σε λίγο ξανά εμετός.   Αυτή τη φορά στην αγκαλιά σου.  Και ούτε σε πειράζει καθόλου.  Ξανακαθαρίζεσαι.  Το δίωρο κλάμα ούτε που σ' ενοχλεί πραγματικά την ώρα που το αντέχεις μές τα φτιά σου, κι ας φουσκώννουν τα συναισθήματα κρυφά σου, ας χάννεις κρυφά την υπομονή  - μα έρχεται κι άλλη, κυμματιστή, σοφή να σ' αγκαλιάσει.  Βούδδας.  Ξέχασες να φάεις, να ξυριστείς, να σκεφτείς τες νευρωτικές σου σκέψεις, καθάρισες απο τα υπαρξιακά και ζείς το Τώρα.  Δέν είσαι πλέον Εσύ, είσαι για Άλλους το δοχείο και ο βράχος.  Δέν ανησυχείς με τον τρόπο που ανησυχεί η μάνα  -αυτή βάζει το συναίσθημα μπροστά μπροστά και πανικοβάλλεται με τον πυρετό, την πονά που τα παιδάκια της ταλαιπωρούνται έτσι, ταυτίζεται μαζί τους και την καταβάλλει.  Δέν μπορεί να κοιμηθεί, και την πιάννει κλάμα.

Εσύ έχεις ζητήσει συνειδητά και με πείσμα να παραμερίσουν τα συναισθήματα.  Η γυναίκα σου ράκος.   Την κρατάς κι αυτή, της λές "μέχρι αύριο θα' ναι καλά, μήν ανησυχείς, δέ θα πάθουν τίποτε", και κοιμάσαι για μιά ώρα ακόμα.
Παραμερίζεις το μικρό θυμό που ένιωσες με τον εμετό, τη νύστα και την αγωνία, με την συναισθηματική ανάγκη της γυναίκας.  Δέν είναι ώρα τους, λές  "θα σας νιώσω ύστερα, φύγετε"  -όπως κάνεις πάντα, μα το ύστερα ποτέ δέν έρχεται.


Ξυπνάς  (τρόπος του λέγειν)  να πάς δουλειά με παράξενο σφίξιμο.  Ο γιός σου θέλει αγκαλιές και κλαίει δέ θέλει να φύγεις, είναι μόνο 2 χρονών και δέν καταλαβαίνει.   Του διαβάζεις τα βιβλία του όλα, με αππωμένο ύφος να νιώσει οτι όλα θα' ναι καλά, τον ησυχάζεις.

Και πάς δουλειά.

Όλοι σου φταίνε, και δέ θέλεις σήμερα να υποστηρίξεις κανένα.  Δέ θέλεις να σ' έχουν ανάγκη και είσαι απότομος.

Έχεις ξεχάσει να ζήσεις την ανησυχία και την ευθύνη.  Έχεις σβήσει την ανάγκη να βιώσεις το άγχος που σε καταβάλλει οταν το σπλάχνο σου βασανίζεται ή αρρωστά με τους κινδύνους της γρίππης.  Η υπομονή σου σάπισε, η θαλπωρή σ' έχει κάψει.  Μα νιώθεις περήφανος που εσύ έδωσες και στάθηκες εκεί βράχος όταν έπρεπε.   Ούτε κάν σκέφτηκες οτι φοβάσαι ή κουράστηκες.


Και τώρα σε τυλίγει ένας παράξενος αλλόκωτος θυμός που δέν έχει λόγια.  Γεμίζεις ενοχές.   Διερωτάσαι γιατί να τον νιώθεις αφού ο ρόλος σου αυτός είναι, να στηρίζεις στην ανάγκη.  Νιώθεις άσχημα επειδή έπρεπε αγόγγυχτα να τον ζούσες το ρόλο.  Μιχτά τα συναισθήματα, σε συγχίζουν πολύ.  Κι έρχονται οι νευρωτικές σκέψεις δυνατότερες να σου επιτεθούν.

Άχ πατέρα πατέρα, δέν κατάλαβες οτι ίσως και σύ θα ήθελες να κρυφτείς στο μπάνιο εν το μέσω της νυχτός να ρίξεις κανένα κλάμα απο την κούραση, ή να πάρεις τηλέφωνο ένα φίλο να του πείς "αμάν δέν αντέχω ρέ είναι όλοι άρρωστοι και έλιωσα".  Αντί αυτού, σε ρωτούν πώς πάει η οικογένεια κι απαντάς "εε, εψιλοαρρωστήσαν, τί να κάμουμε έτσι έν τα μωρά"  και τίποτα δέν είπες γι αυτά που νιώθεις.


Και σαπίζουν τα αισθήματα σου.


Μάθε λεβέντη μου να τα εκφράζεις.  Τα μιχτά συναισθήματα δέν είναι κακό.  Γίνεται να είσαι βράχος και να σε καταβάλλει η προσπάθεια ταυτόχρονα, δέν σε κάνει λιγότερο άντρα αυτό.  Αδειάζεις, κι αυτό σε κάνει δυνατότερο.  Νιώσε πόσο βράχος είσαι, και νιώσε πόσο φοβάσε και είσαι δειλός μαζί.  Όλα νιώσε τα.