Εξεύρεση νταντάς.

Εμείς στη ΧΤΕρνία δέν έχουμε συγγενείς κοντά μας να μας προσέχουν τα μωρά για να δουλεύκουμε.  Καλά.   Έχουμε συγγενείς.  Όι ομως κοντά.  (350χλμ δέν είναι κοντά).  Αλλά μιλούμε για τη Πεθερά Όφη την Οξαποδώ που παρά να μας τα προσέχει  (προσφέρεται να μετακομήσει στην πόλη μας είπε)  προτιμώ να μου τα μεγαλώννουν οι λύκοι στο δάσος ή να τα αφήνω μόνα τους.  Ε, επειδή δέν έχουμε άλλη επιλογή, έχουμε 2-3 μέρες κοπέλλα που έρχεται στο σπίτι μερικές ώρες για να μπορεί η Αγάπη να δουλεύει ή να πάει στα πεντικιούρ/ψώνια της να νιώσει γυναίκα αντί νοσοκόμα/τροφός/καθαρίστρια/μάστρος/Σολομώντας/Ιώβ και άλλα μυθικά πρόσωπα.

Δυστυχώς όποιαν κοπέλλαν εφέραμεν έν μας έκατσεν ώς τωρά.  Χωρίς να έχουμεν ιδιαίτερες ιδιοτροπίες.  Τα μωρά εν φρόνιμα, χαλαρά μωρά, καθόλου απαιτητικά.  Έχουν πρόγραμμα κανονικό αλλα όχι απόλυτο.  Εν γελαστά, μεγαλωμένα με αγάπη πολλή και σημασία μαζί με όρια.  Είμαι περήφανος, εν το μεγαλύτερο μας επίτευγμα οτι έχουμε σωστά μωρά.  Και ποιός δέ θα ήθελε να είναι μέρος της ομάδας μας ολάν?  

Παραδόξως, ούλλες όσες εφέραμε είχαν κουσούρια περίεργα.  Η πρώτη είχε μεγαλομανία.
Έβαφε νύχια την ώρα της δουλειάς.  Έκαμνε texting ακατάπαυστα.  Είχε γνώμες για το μεγάλωμα των μωρών αντίθετες που τες δικές μας.  (δηλαδή έδειχνε προτίμηση στο γιό μου, έγραφε την κόρη μου στα ρχίδια της.)     Αντέξαμεν την να μας ζαβοθωρεί με υπεροψία για 1 χρόνο.  Μιάν μέραν είπεν δέν θέλει πλέον να μου ξαναπλύνει εσώρουχα ιμίσχ.  (άκου προσβολή!!   Τα καθαρά μου calvins που αλλάσσω τουλάχιστο μιά φορά την ημέρα, δύο αμα λάχει,  τί εννοεί, είμαι άλουτος?? ολοκαίνουργια,  άτατσα, άσπιλα)     Απολύουμεν την.  

Βρίσκουμε δεύτερη.  Είπαμε να βρούμε πιό απλή κοπέλα.  Ήρθε μιά με κότσο, χαμηλοβλεπούσα.  Χάτε, ότι πρέπει.  Ένα μήνα οκ, δεύτερο χμμ.   Τελικά:  Η δεύτερη έχει τρομερό anxiety disorder μαζί με πνιγμένα συναισθήματα  (ανήκει στην εκκλησία των μορμόνων οι οποίοι πιστεύουν οτι ο Ιησούς ήρθε αμερική το 1850 για να ιδρύσει την εκκλησία τους)  οπότε έν μιλά ούτε λαλά.  Σφιιχτότατη, παρθενώπη.  Χάλια.  Αγαπά τα μωρά.  Προσέχει τα πολλά καλά.  But she is fucking boring man!  Ούτε παίζει μαζί τους, ούτε τη χαιρετούν άμα έρκεται.  Δέ ξέρει να πλυννίσκει ρούχα καλά, εμίκρανεν μου τα παντελόνια ούλλα.  Ντάξει, έβαλα 1-2 κιλάκια αλλά είπαμεν.   Μιάν ημέραν ήρτα σπίτιν τζι έκοψα την να προσεύχεται ενώ στο άλλο δωμάτιο ο γιός μου έπαιζεν με το σαπούνι  (έπιννεν το δηλαδή)    Απολύουμεν την.

Πιάννουμε τρίτη.  Μιά χορεύτρια.  Χορεύτρια της φωτιάς.    Ά, λαλούμε, τούτη καλλιτέχνης, εμείς καλλιτέχνες.  Θα τα βρούμε.  Χίππισσα, πατσούλι, κορμοστασιά.  Ωραία κοπέλλα.  Αντέχει ένα μήνα μετά απολύει τον εαυτό της για να πάει στα νησιά Φίτζι με το νέο κρουαζιερόπλοιο για να χορεύει το χορό της φωτιάς.  Εν πιό καλά λεφτά.


Εμείναμεν έτσι..

Κάμνουμεν interviews ακατάπαυστα έχει δύο βδομάδες.  Είναι απίστευτο τί κόσμος κυκλοφορεί ελεύθερος στην κοινωνία και μάλιστα ισχυρίζεται οτι μπορεί να του έχεις εμπιστοσύνη να σου προσέχει το πιό πολύτιμο σου στη ζωή βλαστάρι.


1.   Η  Κρυόκωλη:   Μπαίνει μές το σπίτι.  ΔΕΝ  κοιτάζει καθόλου τα μωρά.  Αρχίζει να μιλά για το degree της στα public relations που προσπαθεί να αποχτήσει.  Μιλά πολλά.  Αλλά δέ χαμογελά τίποτε.  Κερνώ της καφέ.  Δέ θέλει.  Συνεχίζει να μή χαμογελά.  Δέν έχει καθόλου φαντασία.  Ούτε την ενδιαφέρει η δουλειά.


2.  Η  Τσαρίνα:   ΒουλγαροΕλληνίδα.   Βλοσυρή.  Συγκόφκει μας για χαλαρά άτομα και δέν της καθούμαστε καθόλου.  Έχει ήδη διαφωνίες  ("μα αφήννετε τους να βλέπουν τηλεόραση??"   "Μα φκέννουν πάς τα έπιπλα")    Δέν της αρέσουμε.  Φεύγει.



3.  Η  Ψυχοπαθής/Ναρκομανής:    Αργεί 1 ώρα για το interview.  Εν ούλλο δικαιολογίες.  "Έπεσε δέντρο πάνω στο σπίτι μου, πιστεύκεις με!!??"     Πελλοδείχνει.  Έν κάθεται ένα τόπο.  Κνίθεται συνέχεια.  Στο τέταρτο λέει, "excuse me i have to get something from my car".  Χάννεται για 10 λεπτά.  Έρχεται πίσω, βρωμεί καπνό *όχι τσιγάρου*   *όχι ψιλής*  *καπνό άλλο -πιθανόν κράκ-*  και πελλοδείχνει κι άλλο.  ΕΕεεεεε,  no thanks.



Εμείναμεν έτσιιιιιιι.