Άντρες Κυπραίοι. Μάνα μου μας τους καημένους. No1
Εισαγωγικό.
Είμαι άντρας κυπραίος που για χρόνια είχα αισθήματα τζιαι δέν το ήξερα. Όπως πολλοί (οι περισσότεροι...) άντρες κυπραίοι. Καλά, έν είμαι πλέον έτσι. Τωρά είμαι άντρας κυπραίος μεταλλαγμένος, version 9.0, all the bugs and viruses have been (mostly) taken out τζιαι τα windows μου δουλεύκουν τέλεια εώς θεϊκά πλέον, εξεπέρασα τα κουσούρια τζιαι τις συναισθηματικές αναπηρίες που μου άφησεν το μεγάλωμαν μου σε μικροχώρον που στους άντρες έν επιτρέπεται να έχουν συναισθηματική διέξοδο ή να εκφράζονται καθόλου τζιαι καταλήγουν ούλλα τους τα συναισθήματα που νιώθουν πουμέσα τους να μεταφράζουνται σε νεύρα ή πάθος για τη μάππα. Τωρά που τα εξεπέρασα τζιαι θωρώ καθαρά τζιαι μπορώ να μιλώ ελεύθερα για όσα έχω μέσα μου, λυπούμαι. Λυπούμαι μας που μας ελαλούσαν που μωρά με λόγια τζιαι έργα οτι ΕΝνεν καλά να έχουμε συναισθήματα, μόνον οι πούττοι κλαίν, μόνον οι μότες λαλούν οτι εν πληγωμένοι, πρέπει να είμαστεν μάγκες, βιλλάες, σκληροί, ποθητοί, όμορφοι, γεναικάες, άκαρδοι, να μέν νιώθουμεν πόνο ή πληγές ή τζιαι να τα δείχνουμεν τούτα κανενού, (πόσον μάλλον σε γυναίκες). Πόλεμον. Τζιαι ταυτόχρονα να μας τα πρίιιιζουν οι μανάες μας, τέλλεια μαμμόθρεφτοι. Καταλάβετε οτι είμαστεν εντελώς ψυχοπαθείς οι άντρες οι κυπραίοι???? Επικίνδυνοι αθρώποι, με αναβράζουσες ψυχολογίες. Γεμάτοι μεσογειακά συναισθήματα που δέν μπορούμε να εξηγήσουμε, δέν έχουμε τη γλώσσα, την παιδία για να φκούμε πουμέσα.
Διερωτάστε καμιά φορά γιατί 'έν καταλαβαίνετε τους άντρες'? Γιατί έν σας λαλούν τί σκέφτουνται? Γιατί έν μοιράζουνται τζιήνα που νιώθουν?
Wellll, εν επειδή ΕΝ το ξέρουν οτι νιώθουν. Έχουμεν μιάν ιδέα οτι κάτι νιώθουμεν, αλλά έν ξέρουμεν τί σημαίνει ή τί το ονομάζουν το αίσθημαν. Είμαστεν τέλλεια ττόππουζοι συναισθηματικά. Έν παίρνουμε ρίσκα να ανοιχτούμε. Ούτε κάν στους κοντινούς μας ή στες αγάπες μας. Κρίμα, κρίμα. It's such a fucking waste.
Έχω πολλές λύσεις να προτείνω, τωρά που έφκηκα που την άλλην μερκάν της σήραγγας μές την πεδιάδαν. Τζιαι δαμέ που εν ασφαλισμένα τζιαι δέ σας ηξέρει κανέεενας για να σας περιπαίξει οτι είσαστεν πουττούθκια, για πείτε μου τζιαι σείς λεβέντες φίλτατοι μου τί θα κάμουμεν για να ανοίξει ο εσωτερικός κόσμος. Ξέρετε, η μοναξιά φεύκει σάν τον άμμον που του φυσά ο άνεμος αμαν ανοιχτείς τζιαι μοιραστείς πράματα ουσιαστικά με τον δίπλα σου. Άτε, άς πάρουμε ένα ρίσκο παρέα, ά?
Είμαι άντρας κυπραίος που για χρόνια είχα αισθήματα τζιαι δέν το ήξερα. Όπως πολλοί (οι περισσότεροι...) άντρες κυπραίοι. Καλά, έν είμαι πλέον έτσι. Τωρά είμαι άντρας κυπραίος μεταλλαγμένος, version 9.0, all the bugs and viruses have been (mostly) taken out τζιαι τα windows μου δουλεύκουν τέλεια εώς θεϊκά πλέον, εξεπέρασα τα κουσούρια τζιαι τις συναισθηματικές αναπηρίες που μου άφησεν το μεγάλωμαν μου σε μικροχώρον που στους άντρες έν επιτρέπεται να έχουν συναισθηματική διέξοδο ή να εκφράζονται καθόλου τζιαι καταλήγουν ούλλα τους τα συναισθήματα που νιώθουν πουμέσα τους να μεταφράζουνται σε νεύρα ή πάθος για τη μάππα. Τωρά που τα εξεπέρασα τζιαι θωρώ καθαρά τζιαι μπορώ να μιλώ ελεύθερα για όσα έχω μέσα μου, λυπούμαι. Λυπούμαι μας που μας ελαλούσαν που μωρά με λόγια τζιαι έργα οτι ΕΝνεν καλά να έχουμε συναισθήματα, μόνον οι πούττοι κλαίν, μόνον οι μότες λαλούν οτι εν πληγωμένοι, πρέπει να είμαστεν μάγκες, βιλλάες, σκληροί, ποθητοί, όμορφοι, γεναικάες, άκαρδοι, να μέν νιώθουμεν πόνο ή πληγές ή τζιαι να τα δείχνουμεν τούτα κανενού, (πόσον μάλλον σε γυναίκες). Πόλεμον. Τζιαι ταυτόχρονα να μας τα πρίιιιζουν οι μανάες μας, τέλλεια μαμμόθρεφτοι. Καταλάβετε οτι είμαστεν εντελώς ψυχοπαθείς οι άντρες οι κυπραίοι???? Επικίνδυνοι αθρώποι, με αναβράζουσες ψυχολογίες. Γεμάτοι μεσογειακά συναισθήματα που δέν μπορούμε να εξηγήσουμε, δέν έχουμε τη γλώσσα, την παιδία για να φκούμε πουμέσα.
Διερωτάστε καμιά φορά γιατί 'έν καταλαβαίνετε τους άντρες'? Γιατί έν σας λαλούν τί σκέφτουνται? Γιατί έν μοιράζουνται τζιήνα που νιώθουν?
Wellll, εν επειδή ΕΝ το ξέρουν οτι νιώθουν. Έχουμεν μιάν ιδέα οτι κάτι νιώθουμεν, αλλά έν ξέρουμεν τί σημαίνει ή τί το ονομάζουν το αίσθημαν. Είμαστεν τέλλεια ττόππουζοι συναισθηματικά. Έν παίρνουμε ρίσκα να ανοιχτούμε. Ούτε κάν στους κοντινούς μας ή στες αγάπες μας. Κρίμα, κρίμα. It's such a fucking waste.
Έχω πολλές λύσεις να προτείνω, τωρά που έφκηκα που την άλλην μερκάν της σήραγγας μές την πεδιάδαν. Τζιαι δαμέ που εν ασφαλισμένα τζιαι δέ σας ηξέρει κανέεενας για να σας περιπαίξει οτι είσαστεν πουττούθκια, για πείτε μου τζιαι σείς λεβέντες φίλτατοι μου τί θα κάμουμεν για να ανοίξει ο εσωτερικός κόσμος. Ξέρετε, η μοναξιά φεύκει σάν τον άμμον που του φυσά ο άνεμος αμαν ανοιχτείς τζιαι μοιραστείς πράματα ουσιαστικά με τον δίπλα σου. Άτε, άς πάρουμε ένα ρίσκο παρέα, ά?
Σχόλια
Φαίνεται ότι για κάποιο λόγο είμαστι σε raisonance αυτόν τον τζιαιρό ρέ.
Μην ακούς τι λένε και τι μουρμουρούν. Μόνο πάτσους θέλουν.
Guys, open up! We can take it!
Είπες τη μαγική λέξη που ενώννει αθρώπους, τζιαι που οι άντρες χρειαζούμαστεν ιδιαίτερα -resonance, λέξη μουσική, όταν η μιά χορδή συμφωνήσει με την άλλην τζιαι μαζί κάμνουν τρίτον ήχον αρμονικό στο σύνολο τους.
αντίχριστε
Φίλε είσαι εκδηλωτικός άντρας, φαίνεται τούτο. Τζιαι θαυμάζω το. Λάβε υπόψην οτι εν ούλλες εκπαιδευμένες να προσέχουν τζιαι να μέν διούν εμπιστοσύνη επειδή χαλούν τες οι υπόλοιποι.
postbabylon
Ναι. Μα το open up που ζητάς εν μεγάλη κουβέντα.
Πρέπει πρώτα να μάθουμεν το μέσα μας, για να ξέρουμε τί περιέχει πρίν να το μπορούμε. Εντζιε ξέρουμε τί γίνεται τζιαι κρατούμεν το κρυφό, απλά ΕΝ ξέρουμε τζιαι για να μέν δείξουμε πως είμαστε λειψοί σιωπούμε. Η διαδικασία αρκέφκει που το 'μαθαίνω με συναισθηματικά' τζιαι ύστερα έρκεται το open up.
σίγουρα παίζει ρόλο το πως μεγαλώνει κάποιος αλλά αργά ή γρήγορα θα έρτει η στιγμή που θα βγάλει τον πραγματικό του εαυτό προς τα έξω.
Μιλώ για τη γενική τάση στην κουλτούρα μας, όι για individual περιπτώσεις που καταφέρνουν να εξελιχτούν. Τζιαι το θέμαν εν να εξελιχτείς ανεξάρτητα που τη σχέση σου τζιαι τί σου 'φκάλλει' η άλλη -το οποίον έννεν μόνιμο, δέ τους 50ρηες, σιωπούν πάλε.
Θωρώ το τζι εγώ. Το ίδιο τζιαι οι πατεράδες. Κάπου πρέπει να αλλάξει τούτο -τωρά που έχω τζιαι κόρη τζιαι γιό ίδιας ηλικίας (διδυμούθκια) νιώθω το έντονα. ΈΝ θελω να μεγαλώσουν με τα κατεστημένα της παλιάς κοινωνίας που μας εφορτώσαν εμάς. Θέλω την κόρη μου ναν ελεύθερη, ανεξάρτητη, να κάμει ότι θέλει όποτε το θέλει χωρίς να την 'κρατώ' κοντά μου εκβιαστικά όπως κάμνουν στην κύπρον, αμα θέλει να συζήσει με κάποιον χωρίς ναν 'αρραβωνιασμένοι' να το κάμει, αν θέλει να έσιει 50 boyfriends να έσιει -εγώ εννα της δώσω την αυτοεκτίμηση τζιαι την γνώση να πράττει ώς ανεξάρτητο σκεπτόμενο άτομο, δυναμικό. Τζιαι θέλω το γιό μου ναν δυνατός τζι ευαίσθητος μαζί, να συμπεριφέρεται καλά στις γυναίκες, να ξέρει τον εσωτερικό του κόσμο τζιαι να έσιει τα εφόδια να λύει τα προβλήματα του με εσωτερικό διάλογο που μετά να φκάλλει προς τα έξω. Να έσιει ενδιαφέροντα που εξωτερικεύουν το μέσα. Να κάμει δεσμούς με άτομα ελεύθερα. Να έσιει αυτοπεποίθηση χωρίς να την εμποδίζει το machismo ή ο εγωισμός.
συμφωνώ, εν παγκόσμιο το φαινόμενο, αλλα μόνο σαν κυπραίος μπορώ να κάμω relate -αχ, να δείς οι αμερικάνοι πόσον κολλημένοι έναι (ή πάν στο άλλο άκρο τζιαι παραξηλώννουν το)
Πέ μου όμως, έσιει μιά μέση λύση στου μεταξύ του "δυνατού" τζιαι του "κλαίει"? Εν για τούτον που μιλώ. Αμα μάθεις ούλλον το φάσμα μεταξύ των δύο ολοκληρώννεσαι, τζιαι νιώθουν οι γυναίκες τόσην ασφάλειαν μαζί σου που αμα εν ώρα να κλάψεις εν τες απωθεί αντίθετα φέρνει τες κοντά σου. Άλλον να είσαι 'κλαψιάρης' τζι άλλον να δείξεις μεταξύ πολλών άλλων καθαρών συναισθημάτων ότι αμαν έρτει η ώρα έν έσιεις πρόβλημα να δακρύσεις ή να ζητήσεις αγκαλιάν. Εν επειδή βιώννουμεν τα άκρα που ξενίζει αρκετές γυναίκες να τους δείξεις οτι κλαίεις τζιαι σύ.
Οι μουσικές εν μιά αρχή, αλλά τίποτε έν αντικαθιστά το να βιώσεις ένα συναίσθημα.
i prosopiki mu empeiria apedeixen oti i antres pu en romantikoi pu en foountai na deixoun ta aisthimata en 100 fores pio antres apo ekeinoun tou dithen tous antraklaes!
bravo se sena ke sta alla ta kopelia pu sumfonoun mazi su ;)
Πολύπλευρο.
Πλευρά Α.
Η επικοινωνία χρειάζεται εκπαίδευση. Όταν το παιδί εκφραστεί με όποιο τρόπο και δεν το αποδοκιμάσεις, θα δοκιμάσει ξανά.
Πλευρά Β.
Η ικανότητα έκφρασης που σε κάποια άτομα είναι πολύ περιοριμένη. πχ. Αυτό που είπε ο στροβολιώτης πιο πάνω το έχω ακούσει αρκετές φορές από άντρες. Ότι με τη μουσική νιώθουν, αντιλαμβάνονται ότι νιώθουν αλλά δεν μπορούν να το επικοινωνήσουν.
Πλευρά Γ.
Το θάρρος που χρειάζεται για να εκφραστείς ακόμα κι όταν σου κόψουν τα φτερά σου ( γιατι θα το κάνουν! )
Πλευρά Δ.
Ο αντρικός εγωισμός.
Πλευρά Ε.
Οι ισορροπίες και η αυτογνωσία που αναφέρεις διάσπορε.
Πλευρά Ζ.
Το πέρασμα στην απέναντι όχθη. Όπως είπε και ο Aceras καμοια φορά ζούμε παράλληλες πορείες. Συμπτώσεις. Το Σαββάτο βρέθηκα αντιμέτωπη με μια απέναντι όχθη. Στέκομαι και την κοιτάω. Λέω... θα προχωρήσω. Μα διστάζω. Λέω.. καλά είμαι εδώ. Μα την είδα την όχθη. Δεν μπορώ να την αγνοήσω. Μοιράζομαι. Έτσι την λένε. Κι αν υπήρχε έστω μια πιθανότητα να γυρίσω την πλάτη, με αυτό που έγραψες σήμερα δεν έμεινε καμοιά....
Καλό ταξίδι να έχουμε....
There is no choice but to cross to the other side if you want to be truly alive..
Νεράϊδα
Στη μοναξιά της συνειδητότητας μας νομίζουμε οτι ζούμε μόνοι σάν μές σε βάρκα κατάμεσα του ωκεανού, μα αν δούμεν προσεχτικά έσιει δίπλα μας άλλες βάρκες που τες πέρνει το κύμμαν, τζι αν δέν αννοίουμεν το στόμαν μας να το πούμεν εν κάποτε δύσκολο να καταλάβουμε οτι εν πολλοί τζιήνοι που έχουν παρόμοιες καταστάσεις στο μυαλό. καλά τα ανάλυσες. έσιει πολλές πλευρές το θέμαν. Έννεν μόνο "ανοίξετε το στόμα σας τζιαι φκάλετε έξω τον κόσμο". έσιει ολόκληρη διαδικασία, που έπρεπε να ελκύει τους άντρες γιατί εν σάν την Εκστρατεία, με ήρωες τζιαι πολέμους. Έν καταλάβω γιατί στον 21ο αιώνα εξελίξαμε μόνο την τεχνολογία τόσο, τζι όι τη γλώσσα της ψυσιής. Θα επανέλθω.
Ποιος παίρνει το ρίσκο να διαλύσει το εγώ του;
Εν πολλά φοητσιάρικο, τρομαχτικό. Αλλά έχουμε τα εφόδια σαν άντρες για περιπέτεια, ηρωισμούς, πάλη. Έχουμεν τα. Τζι εν το ίδιο.