Ύμνος ις την παττίχαν

Ομορφοπάττισιε δεκάκιλε τζιαι  στροντζιυλέ πρασινομμάτη πάτσαλε
που σάν τους βύζους κρέμμεσαι της  γελαστής πασιάς παττιχοπούλενας στο Τζίτι

κάτσε πάς το τραπέζι μμου μόνος να σε γιορτάσω
του νήλιου γιέ αψέκαστε αλίπαστε πολλοκοκκόνη


σσιήζω τη σάρκα με τα νύσια μου τωρά τη τσακριστήν τζιαι τρέχουν τα ζουμιά σου
βουττώ τα σιέρκα μου τζιαι σκάφτω σε
τα γένια μου, το στόμαν μου γεμώννουσειν με τη ζωή σσου
τζι η μούττη μμου βυθίζεται ώς τη μέσην της στα τάρταρα του καρτουππιού
που την εβούττησα για να τρυγήσω

Ρουφώ, ρουφώ αχόρταα τζιαι μουγκανίζω

σά διψασμένος ασκητής στην έρημον
ρουφώ για να πνιώ, να ποσπαστώ

τζιαι κολυμπώ το κύμμα σσου το κότσσινον ώς τα βαθκειά για με χάσουν.

κλείει ο λαιμός
τζι μούττη μου εγέμωσε ζουμιά
τζιαι μπαίνουν μές τους βρόχχους μου οι αγγέλοι σου

Πάρε με πέρα ις τον Άδην παττιχοκάμωτε μου
χωράφιν να γινώ για να βλαστήσουν οι κοκκόνες σου μές την τζοιλιάν
Πάττιχον μέσα μου τζιαι γώ εννα γεννήσω.