Θαμνόφης ο Ανατολικός.

Δεύτερη  μέρα που δασοπερπατώ, γυρεύκω πέτρες να σκαλίσω κοντά στα λατομεία τα εγκαταλειμμένα μές τη μέση του δάσους.  Τζιαι χοροπηδώ καμουφλαρισμένος κάτω που τη σκιά των βαλανιδιών χωσμένος ώς το λαιμό μές τη δροσιάν τους τρουλλωτούς  λόφους με τους γρανίτες τους πυκνοφυτεμένους.   Όφκερο το δισάκι μου στον ώμο, ππηδώ που την άλλην του ποταμού μόρτηκα, ανάλαφρα  (φορούν με τα ρούχα πιό καλά με τα 4 κιλά που έχασα στην κύπρο  -μα πού εξανακούστηκε να χάσεις κιλά στις διακοπές?)

Στέκουμαι λλίο να θαυμάσω τη φθινοπωρινή γαλήνη.

Κάτω, στη  λιμνούλλα μου με τους φρύνους βρίσκω έναν παλιό μου παρέα, τον  Κωστή τον Θαμνόφη.  Είδα τον τζι άλλες φορές, στο ίδιο σημείο πάντα  να καραδοκεί.  Μόλις δεί ο κωστής κανένα φρύνο να κάθεται πάς τα βότσαλα στην αχτή, ή κανένα ψαρούδι να ξεμυτά , κοντεύκει αργά αργά, παίρνει φόρα, πετάσσεται πάνω του σάν τον σίφφουνα, τζιαι κάμνει τον ένα βούκκο.  Συνήθως άμαν τον δώ τζιαι δεί με σιέζεται πάνω του προς στιγμή τζι αλλάσσει διαδρομή.  Τούντη φορά όμως ο περίπατος μου ήταν αργά το δείλις, τζιαι το γαίμαν του Θαμνόφη σίουρα ήταν κρυό, ήταν μαστούρης τζι επήαιννεν να ππέσει.  Γι αυτόν, άφηκεν με να του κοντέψω σε απόστασην αναπνοής.  

Εκάτσαμεν οι θκυό μας, τζιείνος εζαοθώρεν με που το αριστερό μάτι ("ποιός εν τούτος ο πασιής?")  , τζι εγώ κροκαθιστός σαν ανάπνεα ήρεμα εθώρουν τον με το φρύδι το δεξί σηκωμένο ακριβώς δίπλα που τη λίμνη τζιαι με χαμόγελο.  Εθώρεν με ακίνητος ο Θαμνόφης, τζι ήμουν πολλά σίουρος έν θα κάμει τίποτε αχχωτικό, η κκελλούα του ήταν ήσυχη τζιαι μπλέ.    Σε κάποια φάση εβαρέθηκε να με παρατηρά με το ματούδιν του, τζι έφυεν γλυστρώντας στα υγρά φύλλα, με τα όμορφα κίτρινα τζιαι γυαλλιστερά του λέπια να σχηματίζουν τον αριθμό 8  καμπόσες φορές ώσπου τζι εχάθηκε μές την κουφάλλαν του.

Εσηκώστηκα τζι εσυνέχισα τον περίπατο μου.

Ά, εξέχασα πως εγύρευκα πέτρες εχτές.  Μάρμαρο συγκεκριμένα.  Ενόμισα πως ήβρα, μα τελικά εν Πορφύρης, λουβά, εν τεράστιοι οι κρύσταλλοι του.  Θα κάμω μιάν προσπάθεια.

Ήβρα βασάλτην, διορίτην, γρανίτη ρόζ τζιαι μαυρόασπρον, γάββρον (αρχαίο πέτρωμα πολλά), σχιστόλιθον, ολιβίτην.  Γαμώτο, ούλλα τα σκλερά πετρώματα τα πλουτωνικά που εγινήκαν κάτω που την επιφάνειαν της γής πρίν 2 δις  χρόνια όταν το μάγμαν εκρύανεν σιγά σιγά τζι εκρυστάλλωσεν.   Ούλλο χαλαζία σκλερό τούντα πετρώματα.  Έν σκαλίζουνται.
Ας όψεται ο γαμημένος ο παγετώνας που ήταν 2 χλμ πάγος τζιαι έκατσεν δαμέ πρίν 1-2 εκ χρόνια τζι εκατάφαεν το χώμα της περιοχής, έξυσεν τα ούλλα τζι εμφανιστήκαν οι γρανίτες.

Έννεν καλόν πράμαν ο γρανίτης στους πνευματικούς κόσμους.  


Ξαναπάω σήμμερα για ακόμα μιάν εξόρμησην.