Ταφή του Υπάρχω και το Lapis philosophorum.

Πρελούδιο.




Στο πάρκινγκ του στάρπακς το πολυσύχναστο δαμέ στο σπίτιν κοντά τους ινδούς μαθητές απλώννουνται πουπάνω καμπόσα υψηλής τάσης σύρματα της ηλεκτρικής τα οποία  κρέμμουνται πλαδαρά σάν διασχίζουν  τον ουρανό κοντά στον ορίζοντα της δύσης του ήλιου τζιαι παίζουν με τα τόξα των καυσαερίων που αφήννουν πίσω τους τα αεροπλάνα στα 35 χιλιάδες πόδια.  Τί σημαίνει η εικόνα αυτή?  Τίποτε.  Απλά εν τζιαμέ.


Πάν αυτοκίνητα τζι έρκουνται κάθε πέντε λεπτά, όσο χρειάζεται ο καφές να βράσει μυρωδάτος.  Μετά που τη δουλειά, κατα τες τέσσερις όταν σχολάννει η εργατιά των γύρο γραφείων η ταλαιπωρημένη του μικρομεσαίου μισθού τζιαι περπατά με τες βαλίτσες των λάπτοπ σάν τον λύμπουρα  φορτωμένο σιτάριν, παιρνούν που το στάρπακς για τον Τρίτο Καφέ, τζιήνον που θα τους βοηθήσει να αντέξουν τες ιδιοτροπίες του/της συντρόφου της, την πελλάραν των κοπελλουθκιών, τους λοαρκασμούς που χρωστούν τζιαι που πρέπει να πλερώσουν πόψε, το μάτς που πρέπει να μείνουν όξυπνοι να δούν ώς τες 11.  Εν ο Τρίτος Καφές.   Ο πιό ιερός που ούλλους.   Ο πρώτος ήταν της σκλαβιάς, εβοήθησεν τους η ώρα οχτώ να ξυπνήσουν για να παράγουν με τον αμερικάνικο απρόσωπο και έντονο τρόπο που τους επιβάλλει ο μάστρος ο ορεξούσιμος του χάρβαρτ που κάθεται κάθε πρωί πάς τα τζιέρρατα τους με τον τρόπο του τον ψεύτικα θετικό/χαμογελαστό/team building spirit/καλοσιδερωμένο/καλογαμημένο. Ο πρώτος ο καφές ο λάττε εξύπνησεν την αδρεναλίνη, εκοίμησεν τα Θέλω τους, τζι εφκάλαν ώς το μεσημέρι απόδοσην.  


 Ο δεύτερος, ο μεταμεσημβρινός, εσκότωσεν την ανάγκη για κουρούδι στο σπίτι, την ανάγκη για θάλασσα τζιαι ρέμβασμα, τζιαι την ανάγκη για έρωτα.  Να φκεί η απόδοση χωρίς σκέψη.    Με τη σφίξη.  Άντεξε Τζιώνη, άντεξε Κάρεν ακόμα τρείς ώρες.


 Τζι επέρασεν η μέρα πάλε, ήρτεν ο περιβόητος Τρίτος Καφές.   Της ελευθερίας.  Τούτον που πίννουν επειδή θέλουν να Ζήσουν, ότι τζιαι να σημαίνει τούτον.  Μπαίννουν στο στάρπακς σκλάβοι, φκέννουν αφέντες, με το πλαστικό ποτηράκι στο χέρι, σάν το φαλλό τον σηκωμένο.   Βουρούν τωρά να προλάβουν να ζήσουν την άλλη τους σκλαβιά, τζιαι την ελευθερία των χόμπυ τους, τεντωμένοι, γεμάτοι ορμόνες, με πνιγμένες τις επιθυμίες.  Περιμένουν να δράσει ο καφές περπατώντας προς το αυτοκίνητο τους μηχανικά, κάπου έχουν να πάν για να τους βρεί η πολυπόθητη ελευθερία, κάπου που ξέρουν, σ' ένα σπίτι-φυλακή γνωστή, εκεί θα -ίσως- προσέξουν πάλι τί γίνεται γύρω τους.  Εδώ που περπατούν μηχανικά δέ βλέπουν τα σύρματα της ηλεκτρικής, ούτε τους σπουργίτες.    Τα φύλλα της αροδάφνης που εκυρτώσαν χειμωνοπληγμένα τους αφήνουν αδιάφορους.  Τα σκουπιδάκια στη χιλιοπατημένη άσφαλτο του πάρκινγκ δέν τους εμπνέουν.  Χαρτιά, αποδείξεις, τσιγάρα  (τί μάρκες?), είναι καθαρά τα παράθυρα του καφενείου?  Οι θάμνοι κουρεμένοι προσεχτικά?  Το διπλανό αυτοκίνητο γιατί έχει τόσα πηλά, πού εβρεθήκαν στην πόλη τα πηλά?   Ο γέρος γιατί κλαίει στο τηλέφωνο?  Τα πιάτα πιός μαλάκας τα πέταξε?  Την ωραία κοπέλλα με τον πλατύ πισινό  γιατί δέν της διούν σημασία οταν χαμογελά προσφέροντας τους samples απο τα νέα ψωμάκια τζίντζερ του στάρπακς?  Εμένα που τους πιάννω κουβέντα γιατί εν στ' αρχίδια τους?


Ααα,  φαίνεται οτι τα φιλτράρουν ούλλα, είναι πράματα ασήμαντα που διαδραματίζονται δαμέ στο πάρκινγκ.  Ποιός τον γαμά τον νεαρό που κάθεται με το τσιγάρο του στον προφυλακτήρα του τζίπ φωτεινός σάν ήλιος ντυμένος με την τελευταία λέξη της χίπ χόπ μόδας με τους φίλους του στο πλευρό να γελούν ανέμελα με το ανέκδοτο του.  Γιατί να τον προσέξει κανένας άλλος?  Τα σημαντικά γι αυτούς βρίσκονται αραδιασμένα στο σπίτι-φυλακή που περιμένουν να πάν να δεθούν και πάλι.   






Θυμάστε οταν είμασταν 10 χρονών, τότε που δέν εφιλτράραμεν τίποτε, τότε που ήταν ο κόσμος φρεσκοβλαστημένος τζι ούλλα ήταν θαυμάσια, θυμάστε που επροσέχαμεν ακόμα τζιαι τα κουμπιά τα μεγάλα τζιαι καφέ στο παλτόν του παππού σάν να ήταν κάτι που μας ελάλεν ήντα άθρωπος εναι?  Τη μυρωθκιάν της ναφθαλίνης?  Πόσον έντονα εθωρούσαμεν τα πρόσωπα του κόσμου?  Θυμάστε που εθωρούσαμεν γυρών μας τζι επιάνναμεν τες πληροφορίες όπως μας εβρίσκαν, un-edited, χωρίς κρίση ή την ανάμνηση παρόμοιας  εμπειρίας να βεβηλώνει την ίδια την εμπειρία?




Εξεχυλίσαμεν μνήμη, κρίση, τζιαι φίλτρα.  Περπατούμε αν-αίσθητα βαδίζοντας προς τον προορισμό μας.  Μα αμα είμαστεν τόσο συχνά αν-αίσθητοι, πόσον αλήθκεια αισθανόμαστεν οταν φτάσουμεν τον προορισμό?  Μήπως δέ συνηθίζει το κορμί στην ημι-αισθησία?  Μήπως χρειάζεται practice χωρίς προσπάθεια να Βλέπουμε και να Νιώθουμε, όπως τότε που όλα ήταν άξια προσοχής?   Τα όργανα της ψυχής κουρδίζονται μόνο οταν τα χρησιμοποιούμε κάθε στιγμή, όχι επιλεχτικά και όποτε μας βολεύει.  


Και για να ζήσουμε  ΕΥ-αίσθητοι πρέπει να μήν κουβαλούμε τον εαυτό όπου πάμε, εμποδίζει.  Η συνήθεια του εμποδίζει.   Η γνώση του Υπάρχω εμποδίζει.  Η μνήμη που κουβαλούμε για το κάθε αντικείμενο και πρόσωπο εμποδίζει.  Τα κρίνουμε.  Και τα συγκρίνουμε με τις εμπειρίες μας.  Τότε φιλτράρονται όλα.   Και όλα γίνονται καθρέφτες του εαυτού στην κατάσταση που βρίσκεται τη δεδομένη στιγμή.  Αλλά.   Όταν παύσει ο εαυτός να υπάρχει ζωσμένος τη Μνήμη, τότε δειλά δειλά ξεπροβάλλουν μπροστά στις αισθήσεις οι θάμνοι, τα πρόσωπα, το χώμα, τα αυτοκίνητα, το δειλινό, οι συνομιλίες δίπλα, η ανθρώπινη φύση, τα κύτταρα των ζωντανών οργανισμών και μή.  


Δέν είναι ρομαντικό αυτό.  Δέν προκαλεί θετικά ή αρνητικά συναισθήματα.  Ούτε μας επιβεβαιώνει ανωτερότητες που νιώθουμε οτι μας ανήκουν.  Ούτε κάν τη μοναξιά δέν τη διώχνει.  Απλά Υπάρχει η πλάση γύρω μας, και την αισθανόμαστε, όχι με τα συναισθήματα, την αισθανόμαστε με ένα όργανο που υπάρχει βαθειά στον εγκέφαλο κρυμμένο και που είναι Δέχτης και Καλοσωριστής.  Αυτό το όργανο δέν ξέρει τη σημασία των λέξεων ή των ορισμών, ούτε της Ελευθερίας ή της Σκλαβιάς.  Ξέρει μόνο να ακούει και να βλέπει νιώθοντας το Όν που το κουβαλά μέσα του να υπάρχει ως μέρος του σύμπαντος και του χωροχρονικού συνόλου που βρίσκεται αυτό το Όν τη δεδομένη στιγμή.  




Άμα φύγουν τα φίλτρα, είμαστε όλοι ίσοι.