Σάν το Αγρίμι.
Η αυτοσυγκέντρωση του ανθρώπου εν σάν ένα μεγάλο χωνί. Όσο συγκεντρώννεται, τόσο πλησιάζει την μικρή τρύπα η προσοχή του στο τέλος του χωνιού. Στην είσοδο του χωνιού -που εν μεγάλη, φορούν πολλά πράματα, καθημερινά, κοινωνικά. Στην έξοδο, που εν μικρούλα, συγκεντρώννουνται ούλλα, φορεί να περάσει μόνο η ουσία.
Έχω την ικανότητα (-κατάρα?-) να μπορώ να συγκεντρώννω την προσοχή μου με ακράτητο πάθος, σέ ένα αντικείμενο, για μήνες. Τούτο κάμνω τωρά. Έν έχω πολλές σκέψεις εχτός μουσικής. Έγινα άγριος, πρωτόγονος. Αγρίμι του δάσους που λειτουργεί με ένστικτο. Μουρμουρά ο νούς, αναβλύζει ουσίες, λύει τεχνικά προβλήματα, μαθαίνει τα προγράμματα πυρετωδώς στο κομπιούτερ, τη νέα γλώσσα. Αλλά κατάλαβα εχτές πως είμαι ένα ζώο άγριο, πάνθηρας με μάτια πράσινα που ακολουθούν τη λεία μές το δάσος ακατάπαυστα μέχρι να την αρπάξουν.
Εκατάλαβα πως έσιει βδομάδες να μιλήσω πλασμάτου που τον περίγυρο μου στο τηλέφωνο, να μοιραστώ όσα νιώθω. Ίσως επειδή εν τόσο έντονα τζιαι προσωπικά που δέν νομίζω κανένας να έσιει την προσοχή ή το ενδιαφέρον να μου ακούσει με τον τρόπο/την προσοχή που αρμόζει.
Εχτές επήαμεν σε εστιατόριο με τον φίλο μου το γερο λύκο της θάλασσας που έγραψα το σεπτέβρη την ιστορία του (ο 80ρης που πάει σε ιστιοφόρα μιά φορά το χρόνο για 4-5 βδομάδες δυσκολίας και ελευθερίας του νού). Με είδε στα μάτια με πληγωμένο βλέμμα, λαλεί μου "Εχάθηκες. Επεθύμισα σε, εχάθηκες, πού επήες? ΈΝ μου απαντάς τα τηλεφωνήματα" Δέν έξερα τί να του απαντήσω. Τί να του πώ!?? Πώς να εξηγήσεις του άλλου οτι είσαι πιασμένος σε μάχη ζωής θανάτου με το υποσυνείδητο σου τζιαι οτι σε έπιασες που τα μαλλιά να σε τραβήσεις σε ταξίδια αλλαγής τοπίου τεράστια που μιά-δυό φορές αν είναι τυχερός ο άνθρωπος κάμνει? Τζιαι πως τα ταξίδια τούτα έχουν σπηλιές να κρυφτείς, ερημιές, ασκητία, μοναξιά? Πως δέ θέλεις να μιλάς σε κανένα για μήνες ολόκληρους επειδή σε ικανοποιά το εσωτερικό σου με τη δημιουργία του?
Τα φρούτα της σποράς κοντεύουν να ωριμάσουν. Η άνοιξη έρχεται. Τα δέντρα μου έχουν ξυπνήσει με τους χυμούς να ρέουν στα γυμνά κλαδιά.
Μα έφτασα σε λιμάνια μακρινά γεμάτα αγνώστους, γλώσσα καινούργια, άβολη.
Ξυπνώ.
Πού πάμε? Πού είμαστε?
Εκεί που πρέπει, εκεί που έμελλε να πάμε.
Έχω την ικανότητα (-κατάρα?-) να μπορώ να συγκεντρώννω την προσοχή μου με ακράτητο πάθος, σέ ένα αντικείμενο, για μήνες. Τούτο κάμνω τωρά. Έν έχω πολλές σκέψεις εχτός μουσικής. Έγινα άγριος, πρωτόγονος. Αγρίμι του δάσους που λειτουργεί με ένστικτο. Μουρμουρά ο νούς, αναβλύζει ουσίες, λύει τεχνικά προβλήματα, μαθαίνει τα προγράμματα πυρετωδώς στο κομπιούτερ, τη νέα γλώσσα. Αλλά κατάλαβα εχτές πως είμαι ένα ζώο άγριο, πάνθηρας με μάτια πράσινα που ακολουθούν τη λεία μές το δάσος ακατάπαυστα μέχρι να την αρπάξουν.
Εκατάλαβα πως έσιει βδομάδες να μιλήσω πλασμάτου που τον περίγυρο μου στο τηλέφωνο, να μοιραστώ όσα νιώθω. Ίσως επειδή εν τόσο έντονα τζιαι προσωπικά που δέν νομίζω κανένας να έσιει την προσοχή ή το ενδιαφέρον να μου ακούσει με τον τρόπο/την προσοχή που αρμόζει.
Εχτές επήαμεν σε εστιατόριο με τον φίλο μου το γερο λύκο της θάλασσας που έγραψα το σεπτέβρη την ιστορία του (ο 80ρης που πάει σε ιστιοφόρα μιά φορά το χρόνο για 4-5 βδομάδες δυσκολίας και ελευθερίας του νού). Με είδε στα μάτια με πληγωμένο βλέμμα, λαλεί μου "Εχάθηκες. Επεθύμισα σε, εχάθηκες, πού επήες? ΈΝ μου απαντάς τα τηλεφωνήματα" Δέν έξερα τί να του απαντήσω. Τί να του πώ!?? Πώς να εξηγήσεις του άλλου οτι είσαι πιασμένος σε μάχη ζωής θανάτου με το υποσυνείδητο σου τζιαι οτι σε έπιασες που τα μαλλιά να σε τραβήσεις σε ταξίδια αλλαγής τοπίου τεράστια που μιά-δυό φορές αν είναι τυχερός ο άνθρωπος κάμνει? Τζιαι πως τα ταξίδια τούτα έχουν σπηλιές να κρυφτείς, ερημιές, ασκητία, μοναξιά? Πως δέ θέλεις να μιλάς σε κανένα για μήνες ολόκληρους επειδή σε ικανοποιά το εσωτερικό σου με τη δημιουργία του?
Τα φρούτα της σποράς κοντεύουν να ωριμάσουν. Η άνοιξη έρχεται. Τα δέντρα μου έχουν ξυπνήσει με τους χυμούς να ρέουν στα γυμνά κλαδιά.
Μα έφτασα σε λιμάνια μακρινά γεμάτα αγνώστους, γλώσσα καινούργια, άβολη.
Ξυπνώ.
Πού πάμε? Πού είμαστε?
Εκεί που πρέπει, εκεί που έμελλε να πάμε.
Σχόλια
"τζιαμέ που πάεις τζιαι συ με το ιστιοφόρο" έπρεπε να του πεις :)
Άρα... εν εκφράζεται με λόγια, ίσως με ορμή/έκφραση στο πρόσωπο/κινήσεις.
Εν πολλά ενδιαφέρον άμαν το εντοπίζουμεν.
Πνάσε τζαι έλα πε μας τι είδες
Μαζί σου. Φύγαμε. Τί πλήρωμα έχεις εσύ?
becklash
Εν τρικάταρτο το ιστιοφόρο, φορεί πολλούς. Είσαι μέσα?
Νεράίδα
Ο Άγριος, όταν εμφανίζεται, κουβαλά μαζί του μυνήματα, σύμβολα. Μα εν δύσκολο να τα αποκωδικοποιήσεις τη στιγμή που είσαι ακόμα ο Άγριος. Μετά μεταφράζεις τα. Αμα ποκάτσει το νέφος.