Μέρα Τέχνης με το Γιάννη τον Συνθέτη.
Μέρα Τέχνης στο σπίτι του Γιάννη του Συνθέτη.
Χωρίς εγωισμό, ανταγωνισμό, ούτε άμυνες.
Η καρπερή επικοινωνία μεταξύ αντρών που μιλούν τη γλώσσα της μουσικής, της σιωπής, της αλλαγής.
"Τί θέλεις να κάμουμε φίλε μου Γιάννη?"
"Άς παίξουμε τα κρουστά τα καινούργια που έχω κατασκευάσει, να ηχογραφήσουμε ένα αυτοσχεδιασμό."
"Καλά, θα παίξω πιάνο"
Χωρίς λόγια, αυτοσχεδιάζουμε για μισή ώρα. Κομμάτι με ησυχία πολλή μέσα του.
Το ρούμι με ζεσταίνει, έξω η χιονοθύελλα στοιβάζει τα πούπουλα στο πεζοδρόμιο και τ' αυτοκίνητα.
Τσιγάρο στο μπαλκόνι και παγωνιά.
"Νιώθω άβολα ρε φίλε", λέει ξαφνικά. "Κάτι έπαθα. Αντί να γράφω αυτά που μου μάθαν, όλο θέλω να σφυριλατώ τα σίδερα, να πλάθω κύμβαλα τεράστια και με δοξάρια, ξύλα να τα κτυπώ. Σάν τις κραυγές φάλαινας μου φαίνουνται αυτά. Δικαιούμε φίλε Διάσπορε να πάω ενάντια στον εαυτό τον παλιό?"
"Δέ ξέρω, παλεύω το κι εγώ. Βρήκα νέο τρόπο. Δέ ξέρω αν έχω άδεια απο τους Αθανάτους. Θέλεις να ακούσεις?"
"Ποιός θα μας δώσει άδεια? Οι βλοσυροί Αθανάτοι που έχουν καθορίσει τον δρόμο μας?"
"Το Μάτι στον ουρανό. Ο Κανένας".
"Ντρέπομαι να τους απαρνηθώ. Τόση προσπάθεια να μάθουμε κάτι,να ακολουθήσουμε το δόγμα τους και τώρα μας φαίνεται παλιό, μίζερο."
"Είναι εντάξει. Ο Πλάστης είναι σοφός, και όπου πάς σ' ακολουθεί."
Ρουφώ με θόρυβο το ρούμι, μου δαγκώνει το αλκοόλ τη γλώσσα. Το χιόνι έχει παγώσει στα γένια μου και στο μπλέ φώς του απογεύματος τα σπιτάκια της γειτονιάς του Γιάννη φυτρώνουν ανάμεσα στο λευκό. Πάμε μέσα. Η πόρτα κλείνει με θόρυβο πίσω μας.
Στο μικρό διαμέρισμα είναι πεταμένα παντού βιβλία της μουσικής, παρτιτούρες, πίνακες.
Πέτυχε η ηχογράφηση.
"Θέλεις να ακούσουμε το κομμάτι σου ΔΙάσπορε?"
Ακούμε ακουμπημένοι προσεχτικά στις λεπτομέρειες της μουσικής.
"Διάολε, μ' αρέσει ο νέος σου εαυτός."
Και το λέει με μάτια μπλέ που λάμπουν, καρδιά καθαρή, βλέμμα που γνωρίζει την πάλη που ζώ. Τη ζεί κι αυτός μέσα του κάθε μέρα.
Λίγοι είμαστε οι μαχητές της μουσικής. Και η μοναξιά μας μεγάλη στον κόσμο της ύλης.
Παίξε το γκόγκ σου Γιάννη. Και μή φοβάσαι καθόλου. Οι Αθανάτοι σ' αγαπούν..
"
Χωρίς εγωισμό, ανταγωνισμό, ούτε άμυνες.
Η καρπερή επικοινωνία μεταξύ αντρών που μιλούν τη γλώσσα της μουσικής, της σιωπής, της αλλαγής.
"Τί θέλεις να κάμουμε φίλε μου Γιάννη?"
"Άς παίξουμε τα κρουστά τα καινούργια που έχω κατασκευάσει, να ηχογραφήσουμε ένα αυτοσχεδιασμό."
"Καλά, θα παίξω πιάνο"
Χωρίς λόγια, αυτοσχεδιάζουμε για μισή ώρα. Κομμάτι με ησυχία πολλή μέσα του.
Το ρούμι με ζεσταίνει, έξω η χιονοθύελλα στοιβάζει τα πούπουλα στο πεζοδρόμιο και τ' αυτοκίνητα.
Τσιγάρο στο μπαλκόνι και παγωνιά.
"Νιώθω άβολα ρε φίλε", λέει ξαφνικά. "Κάτι έπαθα. Αντί να γράφω αυτά που μου μάθαν, όλο θέλω να σφυριλατώ τα σίδερα, να πλάθω κύμβαλα τεράστια και με δοξάρια, ξύλα να τα κτυπώ. Σάν τις κραυγές φάλαινας μου φαίνουνται αυτά. Δικαιούμε φίλε Διάσπορε να πάω ενάντια στον εαυτό τον παλιό?"
"Δέ ξέρω, παλεύω το κι εγώ. Βρήκα νέο τρόπο. Δέ ξέρω αν έχω άδεια απο τους Αθανάτους. Θέλεις να ακούσεις?"
"Ποιός θα μας δώσει άδεια? Οι βλοσυροί Αθανάτοι που έχουν καθορίσει τον δρόμο μας?"
"Το Μάτι στον ουρανό. Ο Κανένας".
"Ντρέπομαι να τους απαρνηθώ. Τόση προσπάθεια να μάθουμε κάτι,να ακολουθήσουμε το δόγμα τους και τώρα μας φαίνεται παλιό, μίζερο."
"Είναι εντάξει. Ο Πλάστης είναι σοφός, και όπου πάς σ' ακολουθεί."
Ρουφώ με θόρυβο το ρούμι, μου δαγκώνει το αλκοόλ τη γλώσσα. Το χιόνι έχει παγώσει στα γένια μου και στο μπλέ φώς του απογεύματος τα σπιτάκια της γειτονιάς του Γιάννη φυτρώνουν ανάμεσα στο λευκό. Πάμε μέσα. Η πόρτα κλείνει με θόρυβο πίσω μας.
Στο μικρό διαμέρισμα είναι πεταμένα παντού βιβλία της μουσικής, παρτιτούρες, πίνακες.
Πέτυχε η ηχογράφηση.
"Θέλεις να ακούσουμε το κομμάτι σου ΔΙάσπορε?"
Ακούμε ακουμπημένοι προσεχτικά στις λεπτομέρειες της μουσικής.
"Διάολε, μ' αρέσει ο νέος σου εαυτός."
Και το λέει με μάτια μπλέ που λάμπουν, καρδιά καθαρή, βλέμμα που γνωρίζει την πάλη που ζώ. Τη ζεί κι αυτός μέσα του κάθε μέρα.
Λίγοι είμαστε οι μαχητές της μουσικής. Και η μοναξιά μας μεγάλη στον κόσμο της ύλης.
Παίξε το γκόγκ σου Γιάννη. Και μή φοβάσαι καθόλου. Οι Αθανάτοι σ' αγαπούν..
"
Σχόλια
Υπογραμμίζω ιδιαίτερα μία φράση από το κείμενό σου.
"Και η μοναξιά μας μεγάλη στον κόσμο της ύλης."
Υ. Σ. Γιατί τόσο μικρούτσικα τα γράμματά σου; Ίσα που μπόρεσα να τα διαβάσω...