Στρείδια και η τελευταία βόλτα.
Ο ήλιος έλαμπε χτές με την αισιοδοξία της άνοιξης και η πόλη με τα ψηλά κτίρια που λαμπυρίζουν έμοιαζε φρεσκοπλυμένη. Περπάτησα για ώρες πολλές παρέα με τον αδελφό μου, λίγες ώρες, μέχρι να έρθει η καταραμένη στιγμή του αποχαιρετισμού. Όταν βλέπεις κάποιον αγαπημένο σπάνια, τα λόγια μετρούν, διψάς να μοιραστείς ιδέες, ανησυχίες, ανακαλύψεις. Κοιτάζεις κρυφά τον αγαπημένο να φωτογραφήσεις τις κινήσεις του, κρατάς τα χαμόγελα και τα αγγίγματα στον ώμο.
Στο πάρκο τα παιδιά κάνανε παγοδρομίες και σταθήκαμε για λίγα λεπτά να τα κοιτάζουμε ακουμπημένοι στο κιγκλίδωμα της αρχαίας γέφυρας ανάμεσα στις ιτιές. Το γρασίδι ακόμα είναι καφέ, πατημένο και αναμαλλιασμένο όπως ξεμυτά κάτω απο το βρώμικο χιόνι του φεβράρη.
Και ο λιγοστός κόσμος της κυριακής περπατά νωχελικά, καλοκαίρι μας φαίνεται, 10 ολόκληροι βαθμοί, σωστός καύσωνας. Ακόμα και οι άστεγοι που ξυπνούν σκεπασμένοι με εφημερίδες και άδεια κουτιά, νιώθουν μιά αίσθηση ελπίδας. Τουλάχιστο δέ θα κινδυνεύουν απο κρυοπαγήματα. Νωρίς μας έρχεται η άνοιξη φέτος.
Πεινάσαμε. Κάτω στο λιμάνι ξέρω ένα ψαράδικο, ανοιχτό απο το 1700 τάδε, μπαρουτοκαπνισμένο. Εδώ οι ήρωες της επανάστασης πίνανε μπράντυ σχεδιάζοντας τρομοκρατικές ενέργειες ενάντια στον αγγλικό στρατό. Κάτσαμε κι εμείς γύρω στο μπάρ με την λαδωμένη μαχόκανη, απέναντι στους στρειδοκαθαριστές που με απίστευτη ταχύτητα ανοίγανε τα ωμά στρείδια με το μαχαιράκι τους.
"Πόσα θέλετε?"
"Φέρε καμιά σαρανταριά, διάφορα παρακαλώ. Μπύρες. Ψαρόσουπα της περιοχής."
Ο γέρο ψαράς καθαρίζει την ποικιλία και με λεμόνι, πιπέρι, μας την αποθέτει μπροστά μας.
Μοναδική που είναι η αίσθηση του στρειδιού στο στόμα! Η θάλασσα όλη σε γεμίζει, ανατριχιάζεις. Και μετά, η πικρή μπύρα ισοζυγίζει το συναίσθημα.
"Στην υγειά σου".
Γεμάτοι στρείδια και ζεστή σούπα τρεκλίσαμε ελαφρά στα πλακόστρωτα και τα στενά δρομάκια του λιμανιού στη σιωπή. Ότι είχαμε να πούμε, το είπαμε. Τώρα ρουφούμε μόνο τη θέα, τους γλάρους που πετούν ανάμεσα στα καραβάκια, την αλμύρα.
Τον αγκαλιάζω σφιχτά.
Και μετά φεύγει για το αεροδρόμιο.
Στο επανιδείν, brother.
Στο πάρκο τα παιδιά κάνανε παγοδρομίες και σταθήκαμε για λίγα λεπτά να τα κοιτάζουμε ακουμπημένοι στο κιγκλίδωμα της αρχαίας γέφυρας ανάμεσα στις ιτιές. Το γρασίδι ακόμα είναι καφέ, πατημένο και αναμαλλιασμένο όπως ξεμυτά κάτω απο το βρώμικο χιόνι του φεβράρη.
Και ο λιγοστός κόσμος της κυριακής περπατά νωχελικά, καλοκαίρι μας φαίνεται, 10 ολόκληροι βαθμοί, σωστός καύσωνας. Ακόμα και οι άστεγοι που ξυπνούν σκεπασμένοι με εφημερίδες και άδεια κουτιά, νιώθουν μιά αίσθηση ελπίδας. Τουλάχιστο δέ θα κινδυνεύουν απο κρυοπαγήματα. Νωρίς μας έρχεται η άνοιξη φέτος.
Πεινάσαμε. Κάτω στο λιμάνι ξέρω ένα ψαράδικο, ανοιχτό απο το 1700 τάδε, μπαρουτοκαπνισμένο. Εδώ οι ήρωες της επανάστασης πίνανε μπράντυ σχεδιάζοντας τρομοκρατικές ενέργειες ενάντια στον αγγλικό στρατό. Κάτσαμε κι εμείς γύρω στο μπάρ με την λαδωμένη μαχόκανη, απέναντι στους στρειδοκαθαριστές που με απίστευτη ταχύτητα ανοίγανε τα ωμά στρείδια με το μαχαιράκι τους.
"Πόσα θέλετε?"
"Φέρε καμιά σαρανταριά, διάφορα παρακαλώ. Μπύρες. Ψαρόσουπα της περιοχής."
Ο γέρο ψαράς καθαρίζει την ποικιλία και με λεμόνι, πιπέρι, μας την αποθέτει μπροστά μας.
Μοναδική που είναι η αίσθηση του στρειδιού στο στόμα! Η θάλασσα όλη σε γεμίζει, ανατριχιάζεις. Και μετά, η πικρή μπύρα ισοζυγίζει το συναίσθημα.
"Στην υγειά σου".
Γεμάτοι στρείδια και ζεστή σούπα τρεκλίσαμε ελαφρά στα πλακόστρωτα και τα στενά δρομάκια του λιμανιού στη σιωπή. Ότι είχαμε να πούμε, το είπαμε. Τώρα ρουφούμε μόνο τη θέα, τους γλάρους που πετούν ανάμεσα στα καραβάκια, την αλμύρα.
Τον αγκαλιάζω σφιχτά.
Και μετά φεύγει για το αεροδρόμιο.
Στο επανιδείν, brother.
Σχόλια
Σαν μυθιστόρημα.
Ανεπανάληπτος όπως πάντα...
Φίλε μου, κάτι τέθκοιοες στιγμές εν που σε κάμνουν να τα βάλλεις με τον αδυσώπητο χρόνο τζιαι τες μεγάλες τζιαι βασανιστικές αποστάσεις. Το καλόν της υπόθεσης είναι ότι υπάρχει αυτός ο στενός δεσμός με τ' αδέρφιν σου, πράμαν ανεκτίμητον για μένα. Τζιαι ειλικρινά, τζείνον το ρούφημαν των στρειδιών ακολουθούμενον με την μπύραν, σε έτσι τόπον που περιγράφεις, εν ούλλα τα λεφτά. Ο πιο ωραίος αποχαιρετισμός, που αφήνει πολλές ωραίες αναμνήσεις...
Θα κάμετε πάσχα με τη σημασία του! Πρέπει να τον επεθύμισες πάρα πολλά. Πότε απολύεται? Το καλοκαίρι?
Ωραία Ελένη
Το φαϊ, οι αισθήσεις εν πράγματι καταλύτες που μας ενώννουν. Πόσα μπορείς να πείς με μιά κοινή εμπειρία...
kkai-lee
Κρατώ την ανάμνηση του περιπάτου καλά. Δέν τον βλέπω συχνά τον αδελφό. Η κάθε στιγμή μετρά. Κάμνει με να σκεφτώ πόσα πράματα παίρνω ως δεδομένα επειδή τα ζώ μές τη ρουτίνα.
itsmylife
Τί θα είχαμε στη ζωή αν δέν υπήρχαν αυτές οι στιγμές που μεγαλώννουν τους δεσμούς με τους αγαπημένους μας? Κουβέντα, περίπατος, φαϊ. Να μένουν οι αναμνήσεις.