Ανάμεσα μας.

Ψές δέν είχα ύπνο (καφεϊνη+αδρεναλίνη+δημιουργία=υπερένταση), έπαιζα με το καινούργιο μου τηλέφωνο, κατέβασα προγράμματα, παιχνίδια, μαλακίες να περάσει η ώρα.  Πέτυχα και ένα ωραίο app του google που μου δείχνει την περιοχή μου.

Το πρωί με τον καφέ μου δοκίμασα τα προγράμματα να δώ αν μου αρέσκουν, εδοκίμασα το στο τέλος το app του google.  Να δώ τη γειτονιά μου.

Μα τί ωραία κόκκινα σημεία.  Τί να μας δείχνουν άραγε?

Τα αξιοθέατα της πόλης?


Τα θέατρα?


Τα πάρκα?

Παγωτατζιήδες?


Όχι.


Το σπίτι μου εν μές τη μέση όοολων εκείνων των κουκκίδων που σάν τον καταρράκτη μας περικυκλώνει.  Μιά μπλέ κουκκίδα που για να τη δείς θέλεις γυαλιά.


Τί να είναι οι κόκκινες κουκκίδες?


Είναι.... οι κατοικίες των δηλωμένων βιαστών και παιδεραστών της πόλης.  Εν υπόχρεοι όπου πάν να μείνουν να το δηλώνουν στες αρχές της πόλης και να μπαίνουν σε λίστα για να ξέρουν οι γείτονες με ποιούς έχουν να κάμουν.

Δηλαδή εν άτομα που εβιάσαν μωρά, εκάμαν φυλακή χρόνια, επιστρέψαν στην κοινωνία, ζούν ανάμεσα μας.


Εσωφρονιστήκαν??  Μερικοί ίσως ναί.  Οι άλλοι?


Μπορείς μάλιστα να δείς λεπτομέρειες, τη φάτσα τους, την οδό τους, τα εγκλήματα τους.

Κάποιοι λέν καταπατά η πόλη τα ανθρώπινα τους δικαιώματα.
Άλλοι λέν πως δέν έχουν δικαιώματα, εν τέρατα, πρέπει να ξέρουμε πού μένουν για να προσέχουμε τα μωρά μας και τις γυναίκες μας.


Άλλοι θέλουν να τους λυντσάρουν.  Λίγοι τους προσφέρουν δουλειές, μεγάλο το στίγμα του βιαστή.   Εν υπόχρεοι να κυκλοφορούν σε ορισμένη απόσταση που σχολεία, μωρά κλπ.  Η ζωή τους (αν έχουν ίχνος συνείδησης)  ένα μαρτύριο.  Εν άρρωστοι ψυχικά?  Ή εν δράκουλες?


Εν δηλωμένοι κακούργοι.


Ξέρουμε το ποιόν τους, το σπίτι τους, την φάτσα τους.  Ξέρουμε να προσέχουμε, όσο γίνεται, που τη φυλή τους.

Έ, οι άααλλοι ούλλοι που εν ΑΔΗΛΩΤΟΙ?  Που εν ανάμεσα μας, γιατροί, δικηγόροι, κύριοι, φοιτητές, εσύ, εσύ?   Που τζιήνους, πώς θα προσέχουμε??