Τωρά που έκατσα καλά καλά..

Ανακάλυψα λοιπόν πόσον ωραία ζούν όσοι καθημερινά πάν στη δουλειά τους μόνο τζιαι μόνο για να φκάλλουν λεφτά, έρκουνται σπίτι, χαλαρώννουν με την οικογένεια τους, θωρούν τηλεόραση, χαχανίζουν, παρακολουθούν τα σπόρτ, γαμούν, πιάννουν τηλέφωνο τους φίλους τους για να πάν για ποτό, τζιαι η μόνη τους έννοια έναι πώς θα φκεί ο μήνας να έρτουν οι διακοπές.

Ζούν πολλά όμορφα τούτοι οι (υποθετικοί)  τύποι, τζιαι ζηλεύκω τους λλίο.  Φαντάζουμαι τους ναν αχάπαροι  τζιαι να μέν τους τρώει το σκουλούτζι της ύπαρξης, να μέν διερωτούνται τί θκιάολον σημαίνει απεραντοσύνη του μυαλού, να μέν τους τρώει το σαράτζι της σκέψης ή της δημιουργίας καθόλου.

Έκατσα στ' αφκά μου τζι έφκαλα το καράβιν του νούν μου που τη ροή του γνωστού του ποταμού.  Φορώντας φκιά του λαού ρόζ, έφκαλα τον που τα νερά του.  Έσουσα τον.  Καμιά φορά εν με εύκολους τρόπους που προχωρά το πλάσμαν.  

Τζι άμαν εκάμαν έτσι καλόν τα φκιά του λαού, ποιόν εν το επόμενο βήμα?  Να φκώ που το σπίτι με ζαρτιέρες τζιαι κοτshινάθκια τζιαι βρακούδι?   :-0  

Έν νομίζω, μα εξάπτει μου τη φαντασία (άτε, εν τζιαιρός να γράψω στο Διάστροφο, νομίζω ήβρα νέον Ήρωα, χεχε.  Χεχε.)

Θκυό φτούθκια του λαού, τζι έφυα  που πάνω μου την Μεγάλη Υποχρέωση που μου εφόρτωσεν η πλάστης μου, τζιήνην που με κάμνει να πρέπει να δημιουργώ συνέχεια με ούλλα τα μέσα τζιαι να με δέρνω συνέχεια.

Εν παράξενο πράμα να γεννηθείς με παράλογο Στόχο χαραγμένο στο μέτωπο.  Σημαδεμένος με το στίγμα .  Πέντε χρονών ερωτούσαν με στην πρώτη δημοτικού οι δασκαλούες   Τί Θέλω Να Γίνω Όταν Μεγαλώσω τζι ελάλουν  "Μουθικόθ"  (το  "σ"  ύστερα το έμαθα).   Έν διερωτούμαι  ήνταλος εγεννήθηκα έτσι.   Η πλάστης μου που με εγλύτωσεν που το θάνατον όταν αρρώστησα στα 3 μου τζι ήμουν 2 μήνες νοσοκομείον, ήρτε μιά νύχτα στον ύπνον μου τζι είπεν μου  "Θα σε γλυτώσω, μα φορτώννω σου το χρέος να σε βουρά ο Θάνατος, να τον νιώθεις, μα  εσού να γεννάς συνέχεια Ζωή για να γλυτώσεις."  

Χέστηκα.  Πολλά σοβαρά επήρα τον εαυτόν μου.

Ά ρε παλαίμαχο μου πιστόν κορμίν.  Έσπρωξα παρέα σου τα όρια της ύπαρξης όσο μπορώ.  Της ζωής εκόντεψα της φιλητά, καβάλλα στη ραχοκοκκαλιά του ορίζοντα της.  Τον  θανάτον  εκόντεψα  μιά μέραν του μάη δροσερή.  Τη πελλάρας εκόντεψα της την ώραν που πλάθω τζι ο νούς αθθίζει φύλλα φύλλα τριανταφύλλα.  


Τζιαι τωρά που έκατσεν η πυρά του φούρνου τζι είδα καθαρά, πάμε, πάμε ούλλοι μαζί  (οι Εαυτοί)  να γινούμε Ένα.  Έρκεται.