Η Παγκόσμια Συνειδητότητα, τζι η Άδεια. Μέρος Πρώτο.
Ούλλοι μαζίν, εμείς οι ζωντανοί, κατέχουμεν δώρον, το Νούν, συνειδητότητα, κόσμον απέραντον μέσα μας ίσια με το σύμπαν. Ο νούς εν όργανον μουσικής. Είμαστεν ούλλοι μέσα μας όργανα της ορχήστρας, βιολιά, τσέλλα, τρομπέττες. Μα ο καθένας μας εν η μοίρα του να έρκεται στη γή με τ' όργανον του κουρτισμένον αλα κάβλα, τζι η κακοφωνία φαίνεται έξω, κάμνουμεν πολέμους, μισούμεν, νιώθουμεν μόνοι μας πολλά. Κάποτε, που τύχην τέλλεια βρέθουνται πλάσματα πολλά με κουρτισμένα τα όργανα στην ίδια συχνότητα, τζιαι τότε εν που γίνουνται θαύματα στη γή, τζιαι πράματα καλά.
Είδα μιάν εικόναν εψές, αρχαίαν πολλά. Απόκρυφην.
Είδα ταινίαν μές το νούν μου βαθκειά τον Μωησήν, τον πρόγονο του δυτικού πολιτισμού που είσιεν πρόσβαση στους κόσμους τους έξω (τζιήνους που ύστερα ονομάσαμεν μονοΘεόν) πρώτα εκατέβηκεν που το βουνόν του κουβαλώντας πλάκες που γραμμένες πάνω τους είχαν κωδικούς τζιαι μαθηματικά που θα εδιούσαν άδειαν στην αθρωπότητα να κουρτίζει όποτε θέλει αρμονικά τα μυαλά, τζιαι να θαυματουργεί με το καλόν το γενικό στη φύσην μας γραμμένο κουρτισμένο. Μεγάλο δώρο. Μα ο μάστρε Μωησής σαν είδεν που το βουνόν ψηλά το χάος των αθρώπων - χά, μόλις τους άφηκεν χωρίς ηγέτην εχαθήκαν μές την κακοφωνίαν τους, εθύμωσεν τζι εδείλιασεν. Έν τους άξιζεν το δώρον. Τζι είδεν πως δέννεν έτοιμοι για την ελευθερίαν που τους έφερνεν, καθόλου έτοιμοι. Μές το θυμόν του αποφάσισεν πως οι αθρώποι θέλουν Δόγμα για να ακολουθούν, λογικήν μόνο, αφού άμα μείνουν μανισιοί τους ξιλώννουν το νήμα που μας ενώννει ούλλους. Πού να τους δώσει το Δώρον της Άδειας να κουρτίζουν τον κόσμον ούλλον σάν την ορχήστρα? Τζι αν κάμνουν κακό με τούντην Άδεια?
Τζι έσπασεν τες πλάκες. Επήεν πίσω στο βουνόν, τζι εστράφηκεν με το Δόγμα κάτω που τες μασχάλες, γραμμένο αυστηρά, απαγορευτικό. Που εδίαν νόμους μή-ελεύθερους. Τζι η ευκαιρία που είχαμε να μάθουμε να κουρτίζουμε το νούν μας για να μεγαλουργεί, εχάθηκε.
Κάποτε, έρκετε που μόνη της η Άδεια, έτσι για δοκιμή. Για να δεί αν είμαστε άξιοι.
(no, I'm not hallucinating, and I'm not insane..)
Είδα μιάν εικόναν εψές, αρχαίαν πολλά. Απόκρυφην.
Είδα ταινίαν μές το νούν μου βαθκειά τον Μωησήν, τον πρόγονο του δυτικού πολιτισμού που είσιεν πρόσβαση στους κόσμους τους έξω (τζιήνους που ύστερα ονομάσαμεν μονοΘεόν) πρώτα εκατέβηκεν που το βουνόν του κουβαλώντας πλάκες που γραμμένες πάνω τους είχαν κωδικούς τζιαι μαθηματικά που θα εδιούσαν άδειαν στην αθρωπότητα να κουρτίζει όποτε θέλει αρμονικά τα μυαλά, τζιαι να θαυματουργεί με το καλόν το γενικό στη φύσην μας γραμμένο κουρτισμένο. Μεγάλο δώρο. Μα ο μάστρε Μωησής σαν είδεν που το βουνόν ψηλά το χάος των αθρώπων - χά, μόλις τους άφηκεν χωρίς ηγέτην εχαθήκαν μές την κακοφωνίαν τους, εθύμωσεν τζι εδείλιασεν. Έν τους άξιζεν το δώρον. Τζι είδεν πως δέννεν έτοιμοι για την ελευθερίαν που τους έφερνεν, καθόλου έτοιμοι. Μές το θυμόν του αποφάσισεν πως οι αθρώποι θέλουν Δόγμα για να ακολουθούν, λογικήν μόνο, αφού άμα μείνουν μανισιοί τους ξιλώννουν το νήμα που μας ενώννει ούλλους. Πού να τους δώσει το Δώρον της Άδειας να κουρτίζουν τον κόσμον ούλλον σάν την ορχήστρα? Τζι αν κάμνουν κακό με τούντην Άδεια?
Τζι έσπασεν τες πλάκες. Επήεν πίσω στο βουνόν, τζι εστράφηκεν με το Δόγμα κάτω που τες μασχάλες, γραμμένο αυστηρά, απαγορευτικό. Που εδίαν νόμους μή-ελεύθερους. Τζι η ευκαιρία που είχαμε να μάθουμε να κουρτίζουμε το νούν μας για να μεγαλουργεί, εχάθηκε.
Κάποτε, έρκετε που μόνη της η Άδεια, έτσι για δοκιμή. Για να δεί αν είμαστε άξιοι.
(no, I'm not hallucinating, and I'm not insane..)
Σχόλια
Τζι ο λόγος που μου γράφεις τη διαπίστωση σου έναι..? Για να 'διορθωθώ' μπάς τζιαι χάσω πελάτες?
Εγώ είχα ανθρώπους που μου είπαν ότι είχα γίνει αλαζόνας και τούτη η διαπίστωση εβοήθησε με πολλά στη ζωή μου.
Επιπλέον, είσαι και καλλιτέχνης. Έγραψες ότι θα αρχίσεις να γράφεις μια όπερα. Οι καλλιτέχνες αλλάζουν συνέχεια τον κόσμο και γι'αυτό ενδιαφέρει με και προσωπικά ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την κοινωνία, τους ανθρώπους, το σύμπαν.
Φυσικά, μπορεί να διαβάζω με λάθος ύφος όσα γράφεις και να έχω άδικο. Απολογούμαι σε αυτή την περίπτωση.
Η δουλειά του καλλιτέχνη έναι να πιάννει μυνήματα που γυρόν του τζιαι πουμέσα του, τζιαι να τα μεταφράζει. Να έναι Δέχτης. Να αγκαλιάζει ούλλες τες πτυχές της ύπαρξης, που τες φωτεινόττερες ώς τες πιό αρρωστημένες, να τες σκέφτεται, μερικές να τες βιώννει, τζιαι να φκάλλει φωνήν που μέσα του ανάλογη.
Το ότι είμαστεν όργανο, εν αλήθκεια. Τζι άμαν κουρτίζουμαι για να ψάξω μιάν πλευράν του αθρώπου που εν τσάς σαδιστική, θα ήταν ψέμα η μουσική ή η τέχνη που φκάλλω αν δέν εβίωννα την αλαζονείαν ή τη δύναμη του δόγματος προσωπικά.
Το γράψιμο μου δαμέ εν καθρέφτης του κόσμου που κουρτίζω σε μιά δεδομένη στιγμή. Εν ο καθρέφτης του μηχανήματος της έμπνευσης, τζιαι ο τρόπος που φκέννει έξω οδηγά στο επόμενο έργο.
Στο πετσίν του ρόλου άμα μπώ μόνο τότε μπορώ να πλάσω. Τζιαι τούτον έν με ανησυχά ποττέ, γι αυτόν τζιαι το ψευδόνυμον μου εν τέθκοιον, σπέρνω παντού, σε ούλλα τα χωράφκια. Δίχα αγκάθκια έν θα είχαμεν ομορκιάν.
Φίλε Ανώνυμε, εν βρίσκω αλλαγμένον τον Διάσπορον.
Φίλε Διάσπορε ο καλλιτέχνης εν Δέκτης τζαι ακολούθως Πομπός. Εν το λαλώ για να ακούσεις εσύ, ξέρεις το πολλά καλά , εξάλλου τα γραφόμενα σου μαρτυρούν το.
Το ψευδώνυμον σου μες τες άλλες έννοιες του εν τζαι κυριολεκτικόν.
Είσαι της Διασποράς της Κύπρος, τζαι τωρά γυρίζω το μεταφορικά τζαι πάλι , είσαι τζαι της Διασποράς της Τέχνης του Νου τζαι της Ψυσιής, Διάσπαρτος , εξ' ού τζαι αν δεις ίνταλος σε έχω γραμμένον (στο μπλογκ μου μεν πάει ο νους σου αλλού), λαλώ Διάσπορος-Διάσπαρτος.
Κλείω τζαι κανεί ζάλισμα
Quite drunk. (250ml of zivana, a few pints of several ales and a glass of wine). Μεθυσμένος για διάφορους λόγους και όχι για να γράψω το ακόλουθα.
Νομίζω ότι υπάρχουν δύο είδη καλλιτεχνών:
α) αυτοί που πιστεύουν ότι καταλαβαίνουν ό,τι συμβαίνει γύρω τους και ότι μπορούν να καταλάβουν τι υπάρχει στην κοινωνία, στους ανθρώπους, στο σύμπαν.
β) αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι γύρω τους υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να καταλάβουν, παρόλο που αποτελούν μέρος τους. Παρ'όλα αυτά αποφασίζουν να προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους και να να δημιουργήσουν (φιλοσοφία του Ζεν ύπο κάποια έννοια).
Παρόλο που σέβομαι και εκτιμώ το έργα καλλιτεχνών και από τις δύο κατηγορίες προτιμώ αυτούς από την κατηγορία β. Δυστυχώς, εσένα (όπως και τον Νταλί και τον Γουορχολ και αρκετούς άλλους) σας συμπεριλαμβάνω στην κατηγορία α.
Την Κάλλας, τον Σαγκάλ, τον Πικάσο, τον Arvo Part και πολλούς άλλους τους εντάσσω στην κατηγορία β και τους εκτιμώ πολύ περισσότερο.
Θεωρώ ότι η αλαζονεία αντικατοπτρίζεται στο έργο ενός καλλιτέχνη και ο κόσμος μπορεί να την αντιληφθεί.
ΥΓ: 1.Απολογούμαι που διαφημίζω και το δικό μου μπλογκ με αυτό το σχόλιο (είμαι αρκετά μεθυσμένος για να το κάμω).
2. Απολογούμαι αν έγραψα κάποια βλακεία. Εσείς οι καλλιτέχνες συνηθίζετε να αφήνετε το υποσυνείδητο σας να σας καθοδηγεί. Το αλκόολ μου επέτρεψε να κάνω το ίδιο και αν και μεθυσμένος, αναγνωρίζω ότι μπορεί να έγραψα κάποιες βλακείες (μακάρι το αλκόολ να είχε διεισδήσει πιο βαθιά ώστε να μην είχσ αυτή την ανασφάλεια).
Έγραψες μεθυσμένος, τζιαι λαλείς ότι σου κατεβεί γαμώτο. Εν καλόν τούτο.
Είπαμε ρε, η οπτική γωνία εν που μεταφράζει τούτα που θωρούμε τζι ακούμε σε γλώσσα που μπορούμε να καταλάβουμε. Το ότι έσιεις κατηγορίες καλλιτεχνών τζιαι μάλιστα τόσο στενές εν μέρος της οπτικής γωνίας σου, του subjectivity σου το οποίο σε κάμνει καλόν καταναλωτήν τέχνης. Έν μπορώ να σχολιάσω πολλά τες 'κατηγορίες' έτσι που τες έθεσες, έχουμεν πολλά διαφορετικές οπτικές γωνίες (εγέλασα για τον πικάσσο τζιαι τον πάρτ ιδιαίτερα που τους έβαλες στη δεύτερη κατηγορία, ειδικά τον πικάσσο τον μάστρο της αλαζονείας τζιαι του ναρκισισισμού, τζιαι τον πάρτ τον μέγα κλέφτη της μουσικής άλλων) αλλά είπαμε. Οπτική γωνία.
Άρα έν θα το πάρω ιδιαίτερα ως προσβολήν που με βάλλεις στην πρώτη κατηγορία (σου) ;)
Δέ όμως την πιθανότητα πως εν καταναλωτής που είσαι, στο τέλος της ημέρας. Τζιαι τούτον, κάτι σημαίνει.