Ήρτεν που την έρημον.

Δωδεκάωρο σήμερα.  Γράψε, σχίσε, ξαναγράψε, ηχογράφα, λύσε τεχνικά θέματα, ξαπόλα, ξαναπιάε, νευρίασε, χαλάρωσε, έλα σ' έκσταση, έλα σ' οργασμό, σβήσε τον οργασμό με νεύρα, ξαναέλα σ' έκσταση, τράβα ποτζιή, τράβα ποδά, κομμαθκιάστου, κούρτισε όργανα, πολέμα με το κοππιούτερ, πολέμα με τη φύση την πουμέσα, αγάπα την φύση ώς τζιαμέ που έν πάει άλλο.

Τζι ήρτεν η γλυτζιά η εξουθένωση.

Ώς που τζι εσσιωπήσαν ούλλα.

Τζιαι εγινήκαν μιά ειρήνη ποτζιήνη που ανατρισιάζει το κορμί σου τζιαι κάμνει σε να κουλλουρευτείς στο κρεβάτι σου σε στάσην εμβρύου, τζιαι μετά σηκώννεσαι τζιαι είσαι έτοιμος πλέον.

Ήρτεν που την έρημον, άμαν εσσιωπήσαν ούλλα μύνημαν αρχαίον, πνεύμαν της ερήμου καλόβολον ντυμένον δερβίσιης ασπροντυμένος.

Έπιαν με στο χορόν, εγάμησεν με, εγάμησα τον, εγινήκαμεν αντρόυνον, ήπιαμεν παρέαν, εγελάσαμεν, εκλάψαμεν την κατάντιαν του αθρώπου, εχαρήκαμεν την έκστασην που κουβαλά μέσα του το ίδιον το κορμίν που έσιει την ικανότητα να σκοτώννει άλλους αλλά έσιει τζιαι την ικανότητα να κάμνει απέραντο καλό,  είδαμεν μαζίν τα σάνταλα του θεού τζι επετήσαμεν ώς τα γόνατα του, ήρταμεν πίσω.

Τζι ήξερα.  Τζι ήξερα. "Μίλα"  είπεν ο δερβίσιης.  Τζιαι μιλώ, έχω φωνήν.