Του Αγίου Βαλεντίνου με τη δρακουνοπεθερά.

Στο σπίτι μου γιορτάσαμε την μέρα του αγίου βαλεντίνου με σοκολατάκια, καρδούλες κλπ.  'Οχι σε ρομαντικό δείπνο.  Οι σοκολάτες πικρές.  Οι καρδούλες μαύρες.  Α αστακός ψόφιος.  Τη γιορτάσαμε παρέα με την αγαπημένη μου πεθερούλα, εν τα γενέθλια της σήμερα (μακροζωία και ευημερία της εύχομαι).  Η τριήμερη της επίσκεψη επήε όπως συνήθως -δηλαδή πάντα λέω ΔΕ ΘΑ ΘΥΜΩΣΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ, βάλλω τον καλύτερο μου εαυτό μπροστά, τούτον που καταλαβαίνει τους πελλούς, τούτον που συγχωρά αήπια, τούτον που ακούει μαλακίες χωρίς να πτοείται.  Φαντάστου ένα τραπέζι γεμάτο συγγενείς (τους οποίους μισά) να μέν μιλά κανένας, αυτή να πετάσσει μαργαριτάρια, κακίες, να μέν της απαντά κανένας επειδή έν θέλει να την κλαμουρίσει.  Όπως το μωρό.

Άντεξα μιάν ώρα μόνο.  Την ώρα που έσβηννε τα κεράκια εψές, πάνω στο κόψιμο του κέηκ, έππεσε συζήτηση για το κυπριακό  (έχει article in the New York Times πρίν καμιά βδομάδα, όλοι οι συγγενείς που μας ήρθαν είχαν ερωτήσεις, περιέργεια)   Συζητήσαμε τα γεγονότα με τους εγγλέζους που τους εδιέταξε το δικαστήριο να χαλάσουν τη βίλλα τους στα κατεχόμενα.   Με ρωτούσαν, εξηγούσα.  Εν το μεταξύ, ποτέ της δέν με έχει ρωτήσει για την καταγωγή μου ή για τον πόλεμο.  Δέν ξέρω γιατί.   Ακούαν ούλλοι προσεχτικά, συμφωνήσαν μαζί μου ότι εν καλό πράμα για την κύπρο.

Τί λέει η πεθερούλα?


Γυρίζει αλλού,  λαλεί  "Μα εν αδικία που έκαμε ο δικαστής.  Αφού το σπίτι εν δικό τους εγγλέζους, πόσα χρόνια εννα κάμνουν έτσι θέματα?"


Έεεεφριξα.  Εφρίξαν ούλλοι.   Τί να της πώ????    Ότι τζιαι να πώ, θα εγύριζε σε καφκά.  Σίουρα.

Εσιώπησα με υπεράνθρωπη προσπάθεια.


Να μέν της χαλάσω τα γενέθλια.  Σφίχτου.

Ότι άκουε γύρω στο τραπέζι το γύριζε πάνω της.  Μιλούσαμε για μωρά, επετάσσετουν σάν το φάντη να πεί για την εποχή που ήταν μωρό.  Μιλούσαμε για φαγιά, επετάσσετουν να μας πεί για τη Γαλλία που επήγε πρίν δύο μήνες για διακοπές.  Μιλούσαμε για επίκαιρα θέματα, απαντούσε για παρόμοια του 1960.  It's all about her.  Κάθε λίγο ρωτούσε τον καημένο τον άντρα της αν είναι καλά, όπως ρωτούμε ένα μωρό.

Άντεξα.

Αλλά την επομένη, όταν επήαμε για δείπνο και μετά στην Ορχήστρα για να "γιορτάσουμε" (κι άλλο), εκόολλησα της.  Μα εκόοολλησα της άγρια.  Με ερωτήσεις.   (κάποιος με εσυμβούλεψε να κάμω έτσι..)

Οδήγησα εγώ να πάμε στην μεγαλούπολη.   Με 150.  Έκοψα της τον σπόρο.

Στο εστιατόριο (γαλλικό)  παράγγειλα ενα πιάτο που μου αρέσει απο την αλσατία, με λουκάνικα/καπνιστά/κραμπί ξιδάτο  -τοπικό φαϊ, το λένε σουκρούτ, σπάνια το βλέπεις.
"Μα πού το ξέρεις εσύ το σουκρούτ Διάσπορε?"
(δηλαδή, εσύ ο χωριάτης)
(κάμνω οτι δέν 'έπιασα'  την προσβολή)

Ρωτώ την αν ξέρει την ιστορία του σουκρούτ.  Τα συστατικά.  Δέ ξέρει.   Εξηγώ της τα, μαζί την ιστορία κάθε λουκάνικου της ευρώπης.  Για 10 λεπτά.

Πάει να με διακόψει με αναμνήσεις εστιατορίων στο παρίσι που είχαν 5 αστέρια της μισελέν.
Διακόπτω την, ρωτώ "Τί είναι τα αστέρια της μισελέν, ποιός διάσημος σιέφ ήταν, ο τάδε ή ο τάδε?"

Έμεινεν να χάσκει.

Πάει να το γυρίσει στες ιστορίες για ένα πελάτη της σιέφ που του αρέσκει να τον δέρνουν με τηγάνια την ώρα του σέξ.

Λαλώ της  "μα εν σωστό να σπάζεις την εχεμύθια ώς ψυχολόγος να μας λαλείς τες ιστορίες του καθενού?  Τί λέει ο νόμος γι αυτό?"

Εσιώπησε.

Λαλεί του άντρα της  "είσαι καλά?  Φαίνεσαι χλωμός"
Λαλεί του γιού της  "μέν τρώεις τόσο πολλά"
Λαλεί μου  "μα επαράγγειλες λουκάνικα?  Έβαλες κιλά, δέ σκέφτεσαι τα μωρά σου?".

Ρωτώ την "Πιστεύεις ότι οι άντρες εν αδύναμα πλάσματα που πρέπει να τα καταπατούμε?"


Όπου εγύριζε την ναρκιστιστική της κουβέντα την ερωτούσα κάτι που την έκαμνε να νιώθει μαλάκας.

Μασούσε το ψάρι της και μου έριχνε βλέμματα έχιδνας.  Εγώ είχα ήδη πιεί 3 ουζοειδές ποτά, εχαχάνιζα κυβερνώντας τη σκηνή της.  Έπιαννα κουβέντα τα γκαρσόνια στη μέση της ιστορίας που προσπαθούσε να μας πεί.  Έκαμα την ποδήλατο.


Χεχεχε, ικανοποίηση μεγάλη.