Γράμμα πρός τη μάνα του Δ.
Αγαπητή Λ,
Σου γράφω για το γιό σου. Έχω ιδιαίτερες ανησυχίες, τις οποίες σου έχω εκφράσει αλλά εσύ αγνοείς την πραγματικότητα, εθελοτυφλείς. Ίσως αν τα έβλεπες γραμμένα, ωμά, να ξυπνούσες. Δέ θα το δείς το γράμμα αυτό ποτέ. Για μένα το γράφω. Ο γιός σου κινδυνεύει. Από τον εαυτό του. Από τον πατέρα του. Εσένα. Και δέν το καταλαβαίνεις.
Ο γιός σου κινδυνεύει. Έντεκα χρονών, και συμπεριφέρεται σάν πεντάχρονο. Μόλις πάω να του μάθω κάτι καινούργιο, φουσκώννει ο θυμός μέσα του και χτυπά το κεφάλι του με γροθιές, κλωτσά το πιάνο, μουγγανίζει σάν ταύρος. Φοβάται τα πράγματα που δέν γνωρίζει, θέλει να τα σκοτώσει. Τον βλέπω. Στα 15 του, τί θα κάνει άραγε? Δέν το βλέπεις?
Όλη μέρα ανάβεις λιβάνια, διαβάζεις ενέργειες, κοιτάζεις την απέραντη σου συλλογή απο ημιπολύτιμα κρύσταλλα και τα χαρτιά ταρώ σου, λές είσαι πνευματικό άτομο. Διαβάζεις βιβλία για την ολοκλήρωση του ατόμου. Για την ευτυχία. Τόσο έχεις χαθεί στον ναρκισισισμό σου που δέ βλέπεις τον χαμό του παιδιού σου? Του μιλάς σάν μωρό. Τον αφήνεις να έχει πάντα 10 επιλογές, στα πάντα. Βρίσκεις δικαιολογίες. Και μου φορτώννεις εμένα την ευθύνη να τον κουμαντάρω στο μάθημα. Δέν είμαι μάγος. Βάρος μεγάλο μου άφησες. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να σκέφτομαι κάθε λέξη που θα βγεί απο το στόμα μου? Να προσέχω, να παρουσιάζω τη γνώση με τρόπο που να μήν ξυπνήσει το θηρίο μέσα του. Είναι ψυχοφθόρο. Κάνει κόλαση τη Δευτέρα μου.
Και το ειρωνικό: Μ' αγαπάς αφάνταστα. Με θεωρείς δάσκαλο-σπίρτο. Δέ βλέπεις που ο γιός σου ακόμα είναι στο πρώτο βιβλίο μετά απο 3 χρόνια μαθήματα? Δέ βλέπεις που έχει ταλέντο αλλά τον σταματά ο εαυτός του?
Να σου πώ παράδειγμα. Αν και δέ χρειάζεται, είσαι στην κουζίνα και τα ακούς.
Αμέτοχη.
"Δ., έλα να παίξουμε τα χέρια χωριστά, να μάθεις πρώτα το δεξί."
"ΟΧΙ. Δέ θέλωωω. Δέν μου αρέσει το δεξί."
"Παίξε με τους δακτυλισμούς που βλέπεις, θα γίνει ποιό εύκολο"
"Άααααααααα, γιατί μου λές συνέχεια τί να κάμνωωωω?"
"Καλέ μου έτσι είναι το μάθημα της μουσικής..."
Και αρχίζει να χτυπά το κεφάλι με σφιγμένα δόντια στα πλήκτρα. Οι γροθιές έτοιμες να σπάσουν το δωμάτιο.
ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΑΝΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ?
Στο σχολείο τα ίδια. Στους προσκόπους τα ίδια. Στο πιάνο.
Κάμε κάτι γιατί εγώ δέν είμαι ψυχολόγος.
Επειδή μιά μέρα ο μικρός σου θα μεγαλώσει και θα κάμει κακό στον εαυτό του.
Ή σε εσάς. Ή σε άλλους.
Sincerely,
Diasporos
Σχόλια
Η δεύτερη φορά που με ταρακουνά "η τύχη" σε μια μέρα.
Μόλις που είχα πει: Αν δεν είμαι καλή μάνα, θα το αντέξω.
Πόσο καθαρά βλέπουμε τα παιδιά μας;
Πόσο έχουμε "συνηθίσει" την "εικόνα" τους που τελικά τυφλωνόμαστε;;;;
χμμμμ...
Γιατί βάλλει το κοπελλούιν της να μάθει πιάνο αφού δεν θέλει ο ίδιος να μάθει; Επίσης, είσαι σίγουρος ότι ο μιτσής δεν είναι αυτιστικός ή κάτι άλλο; "Και αρχίζει να χτυπά το κεφάλι με σφιγμένα δόντια στα πλήκτρα. Οι γροθιές έτοιμες να σπάσουν το δωμάτιο." Is that normal?
Εκτός και αν το παρακολουθούν τον μιτσί τζιαι έν σου το είπε..
Καλό κουράγιο. Ο δάσκαλος εν παιδαγωγός. Κατ'εμένα εν σωστό να επεμβαίνεις.
άφηστόν να αυτοσχεδιάζει, να μεν του λαλείς εσύ συνέχεια τί να παίζει. Καμετε συμφωνία. Αν ακούει!
Μακάρι να μπορούσα να της το δώσω.
(Διάσπορος)
Αχ, τον εαυτό μας και την εικόνα του δύσκολα τον αντιλαμβανόμαστε. Πόσο μάλλον τους άλλους. Κι ας είναι παιδιά μας.
Ritsa
Πολλά
Dr love
Έζησα τζιαι έτσι περιπτώσεις. Τούτου εν αλλού το πρόβλημα. Είναι σίγουρος έν τον κάνουν abuse.
Pasxalina
Δέν είναι αυτιστικός. Έχει borderline personality. Σαν εν ήρεμος αλλάζει σε δράκουλα. Το θέμα είναι ότι αγαπά το πιάνο δεν θέλει να σταματήσει.
Ruthless
Δεμένα τα χέρια. Τρία χρόνια. Το μωρό δέν έχει κατεύθυνση που τους γονείς. Εν μαλαχτοί. Δεν έχουν γνώμες, το σπίτι τους διοικά ο μιτσής. Έσπασα
Κουλλούρι
Νομίζω εν χαμένη η μάνα στην κοσμάρα της. Ο μικρός έχει ψυχολογικά, αγνοούν τα. Εν της ηλικίας λαλούν. .
Ο θεός αν υπάρχει, έδωκεν μας δύο αυτιά, και ένα στόμα
Θυμίζει μου μια κατάσταση συγγενική. παντα η μανα έκαμνε πως ένεσυνέβαινε τίποτε. τζιαι παντα ο μιτσής ήταν έτοιμος να κρεπάρει. Άφηκεν τον να μεγαλώσει έτσι γιατί έτσι έθελε η μάνα. να μεν φανεί ότι ο μιτσής είσιεν πρόβλημα. "έν είσιεν τίποτε ο γιος της" όσπου τζιαι εμεγάλωσε, εδυνάμωσε τζιαι εβούραν την με το μασιαίρι.
έναιν εύκολο να παραδεχτεί μια μανα έτσι πράμα, γιαυτο προτιμα ναν αισιόδοξη.
τζι αν της ξαναμιλήσεις πάλε τίποτε δε θα γίνει?
αν ναι, τότε πέρκι έβρει το μωρό μια διέξοδο στη μουσική, να φκάλλει τα απωθημένα του...
ούφφου ένιξέρω