Τέλος στο δίλημμαν.

Εψές επήαμε να γιορτάσουμε την ημέρα του αγίου βαλεντίνου κάτω στην μεγαλούπολη με την Αγάπη μου στο θέατρο να δούμε το reading του λιπρέττου της όπερας.  Επαρουσιάσαν το στο κοινόν της πόλης με ηθοποιούς που εκρατούσαν δηλαδή στο σιέριν το έργο τζι εδιαβάζαν το.  Είσιεν καμπόσο κόσμο, φαγιά, ποτά, κοχτέηλ σιότς τζιέλλι με βότκες, καμπόσα αππώματα των αθρώπων της τέχνης, αεροφιλιά, κυρίες καλοντυμένες ντίβες, σκηνοθέτες με περέ γαλλικά, ούλλα τα στερεότυπα μαζεμένα.

Ήμουν κάπως τιμώμενο πρόσωπο, φαίνεται είχεν με ήδη θκιαλέξει ο σκηνοθέτης για τη δουλειά άρεσεν του η αρρωστημένη μου μουσική αλόπως καμπόσον, τζι ετραβολόαν με ποτζιεί ποδά με την Αγάπη να γνωρίσουμε τους ηθοποιούς κλπ κλπ.

Τζι αρκέφκει το έργον.  Η ιστορία του έσιει ώς εξής:  Μιά κορούα αθώα παρθενώπη 15 χρονών, τζι αρφή της η πουτανιάρα.  Χάννουν τους γονιούς τους τζιαι πάν που τους αγρούς του χωρκού τους στο παρίσσιν.  Η πουτανιάρα περνά καλά, η παρθενώπη έν περνά καλά.  Η πουτανιάρα γαμεί τους προύχοντες τζιαι φκάλλει ριάλλια πολλά, κρέμμουνται οι άντρες πουπάνω της, η παρθενώπη εν δούλα τζι εκμεταλλέυουνται την οι μαστόροι, αππιδούν την στο τέλος, φορτώννουν της ένα φόνο, βάλλουν της σιέρι στο μοναστήριν οι παπάδες.  Τζιαι σποραδικά, εμφανίζετουν ο μαρκήσιος ντε σάντ σάν deus ex machina αφηγητής τζιαι να μας κάμνει μαθήματα της ζωής, εν καλλύττερα λαλεί να είσαι πουτανιάρα στη ζωή παρά παρθενώπη.  Είσιεν βίλλους πλαστικούς μέσα η υπόθεση, κουσπήματα, τραβοβυζιές, βίαν αστείαν.   Interesting.  Κάτι έλειπεν.

Ο σκηνοθέτης ήταν τέλλεια παρθενώπη, μαλαχτούης, αχάπαρος λλίον.  Πού να καταλάβει που διαστροφές.  Εφαίνετουν πλάσμαν που έν έφαεν ούτε έδωκε βίλλον καλόν στη ζωήν του χωρίς να τον ενοχλεί ιδιαίτερα, ασέξουλος άθρωπος.  Θα έπρεπεν να τον ενοχλεί η αβιλλιά   -μόνον έτσι βλέπεις μπορεί κάποιος να σκηνοθετήσει με το 'σωστόν' άγχος τζιαι tension έναν έργον σάν τζιαι τούτο.

Τελειώννει το 'διάβασμα' του έργου, τζιαι πίννουμεν κράσους με χεχε, τζιαι χουχουχού, νομίζουν πως εν edgy το έργον τους  -είσιεν κάτι θαμώνες που επροσβληθήκαν που τα ξημαρόλογια  (η λέξη "πούττος"  ήταν σε κάθε παράγραφο τουλάχιστο 5 φορές μπημένη)   τζι εγώ αφού είχα ήδη πάρει απόφασην  έκαμα του συγγραφέα ένα τέστ πάς την κουβένταν, να δώ αν τραβά.  Τέστ  να δώ αννεν βαθκειά μές τον κόσμον του έργου ή αννεν μόνον συγγραφέας/παρατηρητής.

Επιάσαμεν κουβένταν αν μου άρεσεν τζι εσυζητούσαμεν αν θα κάμουμεν καλήν ομάδαν με καλή χημείαν οι συγγραφείς, εγώ τζιαι ο σκηνοθέτης.  (εφόρησα τζιήνην τη στιγμή τα συμβολικά μου φκιά του κουνελλιού).

Λαλώ του άξξιππα "γιά να δούμεν κάτι πρώτα αν έχουμε χημείαν της πελλάρας"  τζι έπιασα τον κώλον του πρώτα τζιήνου τσιμπιτά καμπόσο με συνοδεία πατσουθκιού.  Εποτιτσίνωσεν τζι εγέλασεν νευρικά, εσκέφτηκεν για μισό δευτερόλεπτον τζι ύστερα έπιασεν μου τον τζι εμέναν -χλιαρά-   για να μέν μείνει πίσω.  Έπιασα με το άλλο σιέριν  νάκκον άγρια τη ζάμπαν της δεύτερης συγγραφέας  (μιάς φάμ φατάλ ιταλίδας που το έπαιζεν 'συγγραφέας')  τζι εγέλασεν μα όι με καλόν τρόπον, μάλλον εξίνισεν.  Η Αγάπη εφύρτηκεν του γέλιου.  Τζι εσυνεχίσαμεν την κουβένταν σάν να τζιαι δέν εσυνέβηκεν τίποτε.  (εσκέφτετουν ο νούς μου  "μα καλά..έν θωρείς πως φορώ φκιά του κουνελιού πάς τη κκελλέ μμου ολάν?).


Είπαμεν καληνύχτα, εννα μιλήσουμε για τες λεπτομέρειες.


Με λλία λόγια, έπιασα τη δουλειάν.


Με άλλα λόγια, εννα πώ "ΟΧΙ" με τρόπον.  Καλλιτεχνικές διαφορές.


Όι για τους λόγους που εφαντάζουμουν, όι για το δίλημμαν αννεν σωστό να νεκατώσω μές τη δασκαλιτζιή μου ζωή τούντα θέματα.  Τζιήνην την απόφασην εζύασα την.

Αρνούμαι τη δουλειά για  τον απλό λόγο πως έν μπορώ να κάτσω τον κώλο μου να σχίζουμαι μουσικά για ένα χρόνο ολόκληρο τζιαι το έργο στη βάση του ναν ξενέρωτο τζιαι προσποιητά επιφανειακό.   Αποκλείεται να τα καταφέρω να προσποιηθώ τζιαι γώ μουσικά, οπότε, καλλύττερα να αρνηθώ έτσι μεγάλην δουλειάν.  Το 2006 έγραψα έργο για τη συμφωνική της πόλης, τζι ήταν καταστροφή για μένα, ενέδωσα στον μαέστρο που το έθελε να μέν έναι challenging στα φκιά του κόσμου, τζιαι έκαμεν μου ζημιά, έν ήμουν ο εαυτός μου.

Τζι επειδή εν πολύτιμο να είσαι ειλικρινά ο ίδιος πουμέσα τζι έξω σάν καλλιτέχνης όσο μπορείς, έν ξανακάμνω το λάθος.

Τί θα χάσω:  Exposure. Εννα έναι σίουρα μές τες εφημερίδες, θα το δεί πολλύς μα πολλύς κόσμος τζι ας έναι τέλλεια επιφανειακά controversial.   Τζιαι σίουρα θα μου φέρει άλλα έργα στη ζωή μμου.

Μα λαλεί το έντσιχτο "ΟΧΙ".



Ά, άς βάλω το κομμάτιν που τους έστειλα για να το ακούσετε.  Λαλούν το "Η χρυσή Κολώνα".