Φεγγαρομέθυστος 2

Σήμερα περιγράφω τη δύναμη που έσιει μέσα του ο άθρωπος που έσιει σκοπό στη ζωή του.

Τη δύναμη που λειτουργά σοφά, ανεπηρέαστα, τζιαι το περιβάλλον έν την αλλάζει ότι τζιαι να συμβαίννει. Άκου που προχωρά ο χρόνος τζι έρκουνται πράματα διάφορα, μα η μελωδία της δύναμης παρουσιάζεται απαράλλαχτη τζιαι νικά όσα της απαντούν.

Άκου πόσον ηρωική ξεπετάσσεται συνεχώς μέσα που τα συμβάντα τα καθημερινά ή τα ασυνήθιστα, ακόμα τζιαι που μές το πένθος ή τζιαι την απότομη αλλαγή.

Τούτη η δύναμη κάθεται τυλιγμένη κάπου μέσα, τζι αμαν την αφήσεις να αντιναχτεί, έν σε κρατά τίποτε.

Γυρέφκεις το σκοπό σου, το πάθος σου, αν το είσιες πάντα, καλώς. Αν ψάχνεις να το έβρεις τζιαι φακκάς ποτζιή ποδά χωρίς να βρίσκεις τούτον που νομίζεις έπρεπεν να έσιεις στη ζωή σου, έν σιουρκάζεσαι. Μήπως έννεν το σκοπό που έπρεπεν να γυρεύκεις? Μήπως εν πρώτα τούντη δύναμη που πρέπει να ανακαλύψεις? Έτην. Ρέει. It dominates the background. Τα σκοτεινά τζιαι συχχιστικά πουπίσω της μελωδίας εν σαν τες πέτρες στη μέση ποταμού. Πατά η δύναμη πάνω τους τζιαι παίρνει σε στην άλλην όχθη, τζι όταν φτάσεις στην άλλη όχθη θωρείς το Σκοπό σου χωρίς να τον εγύρεψες ή να σε εβασάνισεν κάν. Δέ. Εν η δύναμη τζιαι το Πέρασμαν ο αυτοσκοπός, όι η όχθη -τζιήνη έρκεται να σε έβρει που μόνη της.

Άκου αμα έσιεις φτιά, μάτια..