Φούρνος χωρίς ψητό.

Είμαι λιώμα.


Τελικά η παρασκευή εν μεγάλη πολλά.  Παίζω τον μάγκαν τάχα αντέχω να διδάσκω 12 μαθητές πιντωμένους 45λεπτα τζιαι 60λεπτα μαθήματα που τες 8 το πρωί ώς τες 7 τη νύχτα, αλλά το κέρατο μου εν μεγάλη υπόθεση.  Έν υπολόγισα οτι ενναν ούλλοι προχωρημένοι τζιαι να μου ρουφούν την ενέργεια τόσο.  Θέλουν.  Θέλουν.   Εξύπνησα μές τη χαρά, είχαν μπεί στον κόσμο μου πράματα στη θέση τους τζι εβλαστήσαν κάμποι ολόκληροι, έθελα να εκάθουμουν μόνος μου να γράψω σήμερα, όι να βουρώ τον κάθε μαθητή να του διώ που τον κόσμο μου.  Εκάγρισα πολλά.  

Κλεφτά, στα 5λεπτα διαλείμματα μεταξύ μαθημάτων κάθε περίοδο τζιαι στην μισή ώρα που έμεινα στο στούντιο  αντί να πάω να φάω, εκάθουμουν στο πιάνο τζι εδίουν του να άψει.   Μα ήμουν ολόκληρος μουσική σήμερα.   Εν περίεργο συναίσθημα.   Εν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που νιώθεις αμα πρωτοσμίξεις με κάποιαν τζιαι θέλεις να τη φάεις, έν αντέχεις, πετάσσεστε ο ένας πάνω στον άλλον μόλις πάτε σπίτι τζιαι σχίζουνται τα ρούχα που το πολλύν το πάθος τζιαι τον ηλεκτρισμό.   Εν συναίσθημα που θέλει κουμάντο για να μέν πάθεις τίποτε  (αφού εν μόνος σου που το νιώθεις τούτο, τζι η μουσική έν έσιει σάρκα ή οστά για να την τρυγήσεις όπως νιώθεις, τζι έν σε φορούν οι τόποι που την ενέργεια).   Εφκένναν οι ιδέες όπως τη λάβα, κάθε χτύπημα των δακτύλων πάς τα πλήκτρα εριγούσεν με.  Τούντου είδους ξάναμμα έν τυχαίννει συχνά, τζι άμα τυχαίννει  ξιχάννεις πως είσαι άνθρωπος, γίνεσαι pure love  τζιαι δοχείο να περάσει που μέσα σου το όμορφο.   Τζιαι ξαφνικά έμπαιννεν ο επόμενος μαθητής να με διακόψει.  Στο διάολο να πάτε σήμερα.   Κάθε ένας που έρκετουν ερούφαν μου τζιαι λλίην ενέργεια.  Ώς το τέλος έμεινα πατσιαούρι, ξοφλημένος σάν την πόρνη στο τέλος της νύχτας που αηδιάζει τον εαυτό της γιατί βρωμεί, τζιαι κάν έν ξεχωρίζει ποιού ήταν η μυρωθκιά που τους πολλούς που επεράσαν που πάνω της.

Επροσπάθουν για ώρες να κρατήσω το σπάρκωμα, να μέν μου φύει, αλλά εν κορμί, κορμί με όρια.   Τζιαι έν υπάρχει βιάγκρα να σε κρατήσει για 11 ώρες.   Έμεινα συγκεντρωμένος όσο εμπορούσα, αλλά τωρά που ήρτα σερνάμενος σπίτι τζι επήα να κάτσω στο πιάνο να πώ ούλλα που έθελα, έν εμπορούσα πλέον.     Έν επρόλαβα, τζι ερωμένη κάμνει μούτρα, έν μου κάθεται όσα γλυκόλογα τζιαι να της λαλούν  τα κουρασμένα μου χείλη.   Σάν να έκαμνα προκαταρκτικά ούλλη μέρα για ώρες, τζι όταν ήρτεν η ώρα της κορύφωσης έμεινα τα.   Πελλανίσκει το πλάσμαν οξά έν πελλανίσκει??  


Το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο:   Φακκώ πάς τους τοίχους, περπατώ που μιά γωνιά του σπιθκιού ώς την άλλη σάν το λιοντάρι, έχω νεύρα, αμφιβολίες για την έμπνευση μου.   Έν με φορεί το κορμί μου.   Σφίγγουμαι να κρατηθώ.   Μόνο αν ήμουν 300  κιλά τζιαι 2 μέτρα ύψος πόψε θα με εφορούσε το κορμί.   Μόνο αν φκώ στες στράτες να φωνάζω τζιαι να βουρώ σάν τον πελλόν εννα μου περάσει.  Ή αν πιάσω έναν κούσπο τζιαι σκάψω την αυλή ολόκληρη  (όι πελλάρεεες).

Έκατσα στη βεράντα μές τη ψύχρα με την κουκούλα μου σάν τον μοναχό, τσιαρίζω αμίλητος, ενώ το κορμί θέλει να σιονώσει χείμαρρο λέξεων, εικόνων, μουσικών, λάβες, θέλει να κάμει έκρηξη με πέτρες πυραχτωμένες να πετάσσουνται που το μέτωπο.  




And this feeling is part of a familiar and trusted process.






...και έτσι εν το μέσα μου πόψε..





Γουστάβε παρέτα να με βουράς πουπίσω, κανεί, θέλω να κοιμηθώ.