Ο Διάσπορος νικά τους μπάτσους.

Τον αύγουστο μόλις ήρθαμε πίσω, έγραψα που με επιάσαν οι μπάτσοι  να περνώ με κόκκινο (άδικα, είχα αναγκαστεί να περάσω για να μέν κόψω τους απέναντι).  Πρόστιμο τσουχτερό, επίσης πόντοι στην άδεια και αύξηση της ασφάλειας του αυτοκινήτου που τα $1200 που πληρώννουμε το χρόνο στα $1800, για τα επόμενα 3-5 χρόνια.  Όι λαομόν.  Καλά, αν είχα λάθος θα εσιωπούσα, θα ερουφούσα τον πέο του κράτους σάν καλός πολίτης.  Δέν φταίω όμως που ο μπάτσος ενόμισεν οτι απλά επέρασα με κόκκινο (-εννοείται δέν εσήκωννε κουβέντα-).  Οπότε, ζήτω η αμερική, δακάτω δικαιούσαι αρνηθείς να πληρώσεις, τζιαι  να πάεις να πείς τα παράπονα σου του δικαστή σε ακρόαση.   Έτσι έκαμα.  Εννοείται επίσης οτι έν γίνεται να πάω κάπου τζιαι να μέν γίνει κάτι αξιομπλογκάριστο.

Φτάνω στο επαρχιακό η ώρα 10, για το 'ραντεβού' μου στις 10:15.  Καλοντυμένος με μπλέ χρώματα (της ειρήνης μέσα-έξω, και της προστασίας που το κακό), ξύρισα τη γενειάδα που αφήννω εδώ και ένα μήνα  (έ, μόνο να λαλώ είμαι ασκητής??) μήπως φανώ του δικαστή τρομοκράτης.   Στην τεράστια δρύινη είσοδο του κτιρίου με παρέλαβε μπάτσος οπλισμένος σάν αστακός, με έβαλε μέσα για να περάσω που την Ασφάλεια.  Σάν το αεροδρόμιο.  Ανιχνευτής μετάλλων, άδειασμα τσέπης στο πλαστικό, εξονυχιστικός έλεγχος.  Κακομιλά μου ο μπάτσος, πληγώννει μου τα αισθήματα μου καμπόσες φορές, νιώθω αρνί/εγκληματίας.  Προχωρώ, λλίο αγχωμένος να πληρώσω τα δικαστικά έξοδα  ($50 για την καλημέρα..).  

Με βήμα ταχύ ανεβαίννω τις σκάλες του βικτωριανού 200χρονου δικαστηρίου με τις αγχωτικές πόρτες που ισχυρίζονται με μεγάλα γράμματα  "αίθουσα τάδε" -για όλων των λογιών εγκλήματα.  Οι θαμώνες γύρω μου διάφοροι τύποι που δέν θα ήθελα να δώ αργά το βράδυ σε δρομάκι έρημο, μουτρωμένοι.  Δικηγόροι ξεπεσμένοι  (πρέπει να είσαι βλάκας για να αναγκαστείς να δουλεύεις σε μιά κωλόπολη σάν τη δική μας), παχουλλοί, με ρούχα του '80, παλιογραβάτες, κακοπληρωμένοι.  Χαμογελώ.  Δέν μου χαμογελά πλάσμα.   Πάω στον πάνω όροφο ο οποίος μοιάζει με τους Τάφους των Βασιλέων λίγο,  -κολώνες, ανοιχτό ταβάνι με τεράστια λερωμένη τζαμαρία να βλέπεις τον ουρανό μέσα που τη βρώμα.  Τέλλεια φυλακή.
Κοιτάζω το χαρτί μου.   "Αίθουσα 7."

Πάω έξω που την αίθουσα.  Τί να δώ?   Άλλους  50 να περιμένουν όρθιοι.   Η κεντρική θέρμανση στο φούλ, τα χνώτα των (ζώων) ανθρώπων να βρωμούν πρωινίλα και σκόρδα, δέν είχε κάπου να κάτσουμε.   Περιμένω για δύο ώρες, ούτε κινητό δικαιούσε να έχεις ανοιχτό τουλάχιστο να παίζεις κανένα παιχνίδι, ούτε βιβλία, ούτε πολλές κουβέντες.   Ούτε καφέ, ούτε τσιγάρο.  Έσιει που το στρατό να νιώσω έτσι.  Μπρρρρρρρρ.

Στη μιά ώρα, φωνές απο τον κάτω όροφο  (τον οποίο μπορούμε να δούμε που το μπαλκόνι που στεκούμαστε.)   Μιά έγκυος εγκληματίας φωνάζει πως εσπάσαν τα νερά της.  Γίνεται πανικός.  Μπάτσοι, άμπουλανς, γιατροί.  Φεύκουν την.

Η περιέργεια του κόσμου εν η ίδια παντού, ψουψουρούν ούλλοι, κάμνουν σενάρια.


Μας πιάννουν όλους αλφαβητικά  (το πραγματικό μου επίθετο αργεί λίγο).  Άλλος 5 λεπτά, άλλος 10, εφάαν μου την ημέρα.  Τουλάχιστο είχα την ευκαιρία να διαλογιστώ.  Έβαλα στόχο μου να πείσω το δικαστή πως δέν έκαμα αμάρτημα/έγκλημα/παρανομοία  -πράμα εξαιρετικά δύσκολο στη ΧΤΕρνία.  Ούτε μέσον πιάννει δακάτω, ούτε οι παλληκαρισμοί.   \


Εμάζεψα την ενέργεια μου όλη, ήρτεν η σειρά μου επιτέλους.  Ο μπάτσος με την κορμοστασιά του κολοκωτρώνη, γέρος κλητήρας μπάτσος που φώναζε τα ονόματα σάν να είμαστε στη μέση της κοιλάδας, ο αυστηρός μπάτσος με την πιτυρίδα στα άσπρα του μαλλιά, με φώναξε επιτέλους.   Μπαίνω μέσα με τους ώμους χαλαρούς.

"Καλημέρα, your honor."

Κουνά τη κκελάαν του.


"Κάτσε κύριε Διάσπορε, είσαι έλληνας?"


"Ναί, your honor".


"Έχω πολλούς γνωστούς, είσαστεν καλά παιθκιά.  Μα τί έκαμες, επέρασες με κόκκινο?"


"Your honor, φταίω, ναί επέρασα με κόκκινο.  Μα είχα δύσκολη επιλογή να κάμω, σε ένα δευτερόλεπτο. "


"Δηλαδή?"

(Διαβάζει το body language μου να δεί αν λαλώ ψέματα.  Είμαι εντελώς χαλαρός, η μπλέ μου αύρα με προστατεύει, τον πείθει.)


"Ή έπρεπε να μείνω μές τη διασταύρωση να κόψω την κίνησε εκ δεξιών, ή να πάω ίσια με κόκκινο έστω τζι αν είδα το περιπολικό.  Επροτίμησα να παρανομήσω παρά να βάλω σε κίνδυνο τις ζωές άλλων και την οδική ασφάλεια της πόλης"

(Έχω ακουμπήσει τα χέρια στον πάγκο με τη βέρα μου να φαίνεται)

"Έχω μωρά μικρά, your honor, είμαι δάσκαλος πιάνου, ούλλη μέρα στο δρόμο, προσέχω, έχω λευκό μητρώο, έκαμα ένα λάθος.  Αυτά ήθελα να σας πώ."


"Κύριε Διάσπορε, είσαι τυχερός σήμερα.   Δέν γράφει εδώ ακριβώς πώς έγινε το συμβάν, με έπεισες πως παρανόμησες που ανάγκη.  Άτε, να πάς σπίτι σου στα κοπελλούθκια σου τζιαι να μήν σε ξαναδώ δαμέ ακούεις?"


Τσάαακ το σφυρούδιν.



Φεύκω με σεβασμό, ευγνομωσύνη, τεμενάδες μικρούς.



Στο διάδρομο φωνάζω ψιθυριστά  "YESSSSSS!"  με τη γροθιά της νίκης να κατεβαίνει αλα αμερικάνικα προς την κοιλιά μου.


Μόλις μου εγλύτωσα περίπου $2000.  Πάμε να τα φάμεεεεεεεεεε.