Παίζω σας πουρού να δώ τες φάτσες σας.

Ούλλη μέρα οδηγώ.  Σε αυτοκινητόδρομους των 5 λωρίδων, σε δρομάκια της υπαίθρου στενά και φιδίσια γεμάτα λακκούβες, σε γειτονιές, πόλεις.  Την ώρα που οδηγώ, σκέφτομαι, ακούω μουσική, τίποτε δραματικό, εν πάρα πολλά ωραίο πράμα ο ελεύθερος χρόνος μόνος με τον εαυτό με υπόκρουση τον βόμβο της μηχανής και συνέχεια action στύλ ηλεκτρονικού παιχνιδιού με αυτοκινητούθκια.   Ένα πράμα που σκέφτουμαι συνέχεια εν πόοοοσοι αθρώποι οδηγούν πάς τούντη γή.  Δέ ξέρω γιατί, πιάννει με λύπη αμα θωρώ τόσες χιλιάδες ζωές γύρο μου να προσπαθούν να πάν κάπου για να συνεχίσουν το ρυθμό τους, ζωές που ποτέ δέ θα αγγίξω ή να μάθω τίποτε για τούτους.  Πλάσματα σάν και 'μένα, με οικογένεια, άγχη, αγάπη στη ζωή τους.  Που με αγνοούν και τους αγνοώ.  Πικρό συναίσθημα.

Έσιει ομως κάτι πλάσματα μές το δρόμο που τα θωρείς με έκπληξη ξαφνικά να περνούν που δίπλα σου, δέν πιστεύεις πως υπάρχουν τέθκοια άτομα και κυκλοφορούν νόμιμα.  Εν χόμπυ μου όποτε δώ αυτοκίνητο λλίο περίεργο, να το προσπερνώ, να κοιτάζω πίσω για να δώ ΠΟΙΟΣ το οδηγά  -συνήθως σταυροκοπιούμαι αμέσως, χαχανίζω, ψηλώννω τα φρύδια.  Παίζω πουρού για να δώ τί θα κάμουν.   Κάμνουν διάφορα.   Νομίζω έχω βρεί τους διάφορους τύπους οδηγών που 'κάτι έχουν ζαβό'.  Σκέφτουμαι μάλιστα να αρχίσω να τους φωτογραφίζω αλλά φοούμαι μήν φκεί κανένας οπλισμένος να με παίξει.

Σενάριο πρώτο:
Too  Cool To Get Mad:

Το σαράβαλο του 1985, κάντιλακ με burgundy πολυθρόνες βελούδο.  Καλοπλυμένο.  Πάει 60χλμ σε ζώνη των 120χλμ, μές το fast lane, αλλά κάθε λίγο ξωκείλει πρός τα δεξιά μές τη λωρίδα σου.
Συνήθως ο οδηγός είναι 50ρης με τραγιάσκα και ριγέ κοστούμι με τεράστια γυαλιά, τρείς φορές στις τέσσερεις εν african-american όπως λαλούμεν δακάτω, δέν φακκά πένναν, ακούει motown με την κυρία του δίπλα.  Όταν του παίξεις πουρού επειδή πάει πολλά αργά, γυρίζει να σε δεί με ύφος χαλαρό χωρίς να νευριάσει, με το ένα φρύδι σηκωμένο, τσιγάρο στο στόμα,  συνεχίζει να οδηγά με τον ίδιο τρόπο, απτόητος.


Σενάριο δεύτερο.
Desperate Housewife.

Τεράααστιο καινούργιο SUV, Chevy Suburban  6.0 λίτρα μηχανή V8, πολυτελείας, μαύρο, φιμέ γυαλιά.   Λεοφορείο σχεδόν.  Προσπαθεί να παρκάρει στο στάρπακς μα δέν ξέρει να βάλει πισινή.  Έχει stickers στον πισινό προφυλακτήρα του στύλ  "My daughter was the Student of the Month in Weston Pre-School",  ή το κουφό  "Save Mother Earth."   (....).   Το οδηγά συνήθως μιά καλοντυμένη καλοφτιαγμένη γύρω στα 35, με 1.5 παιδιά στην πίσω θέση να φωνασκούν χωρίς να τους λαλεί τίποτε.   Μαλλί περιποιημένο.  Τιγρέ κολάν.  Ρόζ τηλέφωνο με bling bling διαμαντάκια.  Στο ένα χέρι το τιμόνι, στο άλλο το κινητό, το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη του GPS, με το μικρό δάκτυλο προσπαθεί να πατήσει το play button στο DVD player για να σιωπήσουν οι ρωκόλοι.   Εμποδίζει με.  Όταν της παίξω πουρού, αντελοσσιάζεται, γυρίζει να απολογηθεί, φλερτάρει με τα μάτια για να κάμει το δικό της.  Περιμένω ακόμα 10 λεπτά μέχρι να παρκάρει.  Κατεβαίνει που το τάνκς με τα μωρά, περνά που δίπλα μου κουνώντας την ουρά.





Σενάριο τρίτο.
Senile Dementia.

Αυτοκίνητο πλατύ, καινούργιο, που θυμίζει τα τεράστια του 1950.  Καθαρό.  Πάει 15 χλμ στον αυτοκινητόδρομο, συνήθως δείχνει ότι θα στρίψει για τουλάχιστο 10 λεπτά πρίν να στρίψει.  Πολυθρόνες κάτασπρες, στο πίσω γυαλί στρατιωτικά καπέλα  τύπου "είμαι βετεράνος του Παγκοσμίου Πολέμου",  license plates που λέν "HENRY2"   "I LV DOGS"  και άλλα.   Οδηγός μιά γιαγιά 98 χρονών με τεράααστια γυαλιά του καταρράχτη, κοντή, θωρεί μόνο μπροστά της, αλλάζει λωρίδα χωρίς να κοιτάξει τους καθρέφτες, με συνοδηγό το γέρο της, που πάντα έχει αχανές βλέμμα.  Στην φαντασία τους είναι ακόμα το 1950 οταν μπορούσες να οδηγάς αργά.   Παίζω πουρού.  Ξαναπαίζω.  Τίποτε.



Σενάριο Τέταρτο.
The Criminal.

Αυτοκίνητο των $200.  Σκουριασμένο, κρέμμουνται οι προφυλακτήρες δεμμένοι με bungee cords, το καπώ έν αννοίει ούτε κλείει τελλαρισμένο με duct tape.  Τα πισινά φώτα εν σπασμένα, έχουν κόκκινη τέλλα για να φέγγουν με το σωστό φώς.  Σκουπίδια, τενεκκούθκια, χαρτιά, παλιοπράματα ώς το ταβάνι.  Το πάτωμα μάλλον έσιει τρύπα, μπαίνει αέρας μέσα παγωμένος, ή δέ δουλεύουν οι σόπες του, ο οδηγός εν ντυμένος βαρετά ρούχα, τουρτουρά.
Εν σαραντάρης, με άγρια χαρακτηριστικά, ξιδόντης, γενάς, κρέμμουνται ζάρια που το καθρεφτάκι του, καπνίζει χόρτο που την πιππούδα του κρατώντας το τιμόνι ανάμεσα στα γόνατα του επικίνδυνα.  Τούτου έν του παίζω πουρού.



Σενάριο Πέμπτο
The Nose Picker

Κοστουμαρισμένος, σε αυτοκίνητο όχι ακριβό.  Μάλλον γραφειάκιας.  Φαλακρός.  Ακούει μουσικές του 1985 στη διαπασών.  Τρώει μακντόναλτς με το ένα χέρι, μιλά στο τηλέφωνο με το άλλο.   Όταν φάει, ξισταβλήζει τη μύτη του με τον αντίχειρα, κάμνει τα κουλλουρούθκια, σκουπίζει τα πάνω στο περιτίλυγμα του μακντόναλτς.   Παίζω του πουρού.  Ξιππάζεται, σάν το ελαφάκι.  Κοιτάζει με την ντροπή ζωγραφισμένη στη φάτσα του.  Καβλιάζει με.   Καβλιάζω τον πίσω.



Σενάριο Έχτο
The psycho.

ΒΜW, ή κάτι άλλο σπόρτ.  Κόκκινο.  Μαύρο.  Δέν πιστεύει στα turning signals.  Αλλάζει λωρίδες όπως του κατεβεί,  150χλμ την ώρα, μπαίνει απότομα μπροστά μου και αναγκάζομαι να κάμω ελιγμούς για να μήν τρακάρω.   40ρης, με βλέμμα άγριο, έτοιμος να σκοτωθεί και να σκοτώσει.  Παίζω του πουρού.  Χτιτζιάζει.  Πιάννει στόπερ για να ττουμπάρω πάνω του.  Μετά πατά του να πιάσει 175.   Ακολουθώ τον ώς τα 160 για το χάζι, θωρεί με που το καθρεφτάκι, κάμνω του σήμα πρώτα του πεοθηλασμού, μετά της αδοιοληξίας.  Πατά του τζι άλλο.  Ξαναπαίζω πουρού.



Meanwhile, ακούω χαλαρή μουσική τζιαι τίποτε δέν αγχώννομαι.