Άντρας και η μαγεία του πόνου


(έρωτας και θάνατος σε μια ψυχή αντρική)


Είδα κάτι στο νού μου για τους άντρες και τον πονοπόθο.


Σκέφτουμαι για την ύπαρξη μιας τριαδικότητας ψυχικής μες τον άντρα.


Η αριστερή πλευρά:
Δυό υπάρξεις στροβιλιστές, που είναι Ένα.
Τις ονομάζω
"Όντα Liebestod"
Εξηγώ: "Όντα Έρως και θάνατος".




Δεξιά, ζεί το αντίβαρο τους, η Μαύρη Τρύπα η Τεράστια.



Στο Κέντρο, πιό μακριά (τρίγωνο φτιαχνουν)
η Πόρτα προς τα Έξω, που καθρεφτίζει τον εσωτερικό κόσμο στους άλλους.



Τα Όντα Liebestod:
Ζούν συμβιωτικά στην αντρική ψυχή, κατοικούν στον Κήπο μας, σε ένα μέρος στρογγυλό και λίγο σκοτεινό.
Αγκαλιασμένα.

Είναι Όντα της ψυχής καθαρότατα και όμορφα, που φέρνουμε μαζί μας.

Δέν έχουν καθορισμένο σχήμα. Είναι μαλακά, τεράστια, κόκκινα, άμορφα, ζελατινένια, και στο κορμί τους μπορούν να απορροφήσουν και να καθρεφτισουν όλα όσα ένας άντρας βλέπει με τις αισθήσεις τις Έξω, τα ερωθανατικά. Η δουλειά τους είναι να τα πολλαπλασιάζουν, να τα κάνουν τεράστια, να κάνουν τον άντρα να Νιώθει 100 φορές μεγέθυνση του συναισθήματος. Στριφογυρίζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και βαρύτητα ακράτητη. Όταν δέν υπάρχει αίσθημα του Ερωθάνατου κοντά τους, απλά στριφογυρίζουν, είναι αδρανή. Όταν έρθει κοντά τους αίσημα, οργιάζουν, το ελκύουν, το απορροφούν, το μεγεθύνουν και το πετάνε ακράτητο προς την Έξω Πόρτα.

Δηλαδή

Μόλις Νιώσει ο άντρας κάτι με τις αισθήσεις του, έρχεται απο την αριστερή πλευρά ο καθρεφτισμός του αντικειμένου και φτάνει ιπτάμενος και άμεσος μες τον Κήπο του γυρεύει κάπου να πιαστεί. Γυρεύει βαρύτητα. Αριστερά, τα Όντα Liebestod. Περνά το αίσθημα κοντά τους πρώτα.

Το τραβά η βαρύτητα τους έτσι που στριφογυρίζουν οργιαστικά, και πέφτει πάνω τους. Τα Όντα αμέσως φωτογραφίζουν το σχήμα του αισθήματος, και μεταλλάζουν το δικό τους σχήμα για να του μοιάσει, ντύνονται το Σχήμα και το Χρώμα που έχει το Αντικείμενο του Έρωτα και του Θανάτου.

Η μεγέθυνση του αισθήματος απο αυτά τα όντα, γεννά ενέργεια τεράστια, δημιουργική.
Προκαλεί κλάμα, κατανόηση εσωτερική, λέξεις, τρυφερότητα, compassion, relationship, ομορφιά, ποίηση, ιδέες, άνεση με τον εαυτό, αλήθεια, ειλικρίνεια, letting go. Πίδακες ακράτητοι σε όλο το Είναι.

Όλα αυτά μπορούν μετα να προβληθούν στην Έξω Πόρτα, να βγούν έξω, και έτσι ένας άντρας μπορεί να δείξη τον εσωτερικό κόσμο χωρίς πρόβλημα το κλάμα, την εξήγηση πολύπλοκων αισθημάτων με λόγια. Μπορεί να δημιουργεί με όλα τα media, έχει πρόσβαση σε όλα του τα πολυπλοκα.


Αλλά δέ συμβαίνει έτσι...


Δυστυχώς....

Απέναντι στα δύο Όντα, ο άντρας έχτισε Μαύρη Τρύπα όταν ήταν μικρός (του την έχτισαν) η οποία ρουφά όλα όσα δέν ανοίκουν στον Κωδικό Του Άντρα, (τον κοινωνικό κωδικό το παράξενο και ασφυκτικό) Ο Χτίστης της Μαύρης Τρύπας έβαλε το Κωδικό σαν trigger On-Off στη λειτουργία της.

Αλήθεια, δεν είναι τραγικό αυτό;

--Δηλαδή, μόλις τα Όντα Liebestod μεγεθύνουν καποιο συναίσθημα που δέν ανοίκει στον Κωδικό του Άντρα και το προβάλουν προς τα Έξω, οι Μαύρη Τρύπα μεγαλώννει, η βαρύτητα της ακράτητη, το απορροφά, χάνεται στο Έρεβος.

Imbalance δημιουργά στον άντρα αυτος ο χαμός. Η ενέργεια του αισθήματος που χάννεται στη Μαύρη Τρύπα βγαίνει απο την άλλη της μεριά αλλαγμένη, απέραντα μικρή, μεταλλαγμένη σε Θυμό, Σιωπή, Κενό Βλέμμα, Πόνο Μετρημένο Μες την Αλληγορία --αισθήματα που ο Κωδικός καταλαβαίνει. Βγαίνει σε μικρές δόσεις, έντονες θανατερές.

Καθρεφτίζονται κι αυτά πάνω στα Όντα Liebestod, τα μεγεθύνουν. Αυτά δέν τα απορροφά η Μαύρη Τρύπα γιατί είναι παιδιά δικά της, και ο άντρας μονίμος ζεί σε μιά κατάσταση τραγική.

Τα μεταλλαγμένα αισθήματα προβάλλουνται στην Έξω Πόρτα, και στον κόσμο τον Έξω -φαίνονται σαν θυμός για άσχετα πράματα, κτητικότητα, κενό βλέμμα, αδρεναλινοσυμπεριφορά, τεστοστερονοσυμπεριφορά. Αυτό συμβαίνει επειδή το κορμί Ξέρει οτι αυτο που του συμβαίνει δέν είναι Δικό του, και επαναστατεί, με χίλιους τρόπους προσπαθά να στείλει το μύνημα "Λάθος η Μαυρη Τρυπα", αλλά ποιός ακούει, αλήθεια!!!;;;;;




Υπάρχουν όμως και άλλα Όντα μέσα μας που μπορούν να διορθώσουν αυτή την κατάσταση, τα οποία στέκονται αμα τα καλέσουμε μεταξύ της Μαυρης Τρύπας, της Έξω Πόρτας, και των Όντων Liebestod.

Αυτά είναι οι Όντα Σοφοί Βράχοι χτισμένα με υλικό Ωραίο, υλικό που ονομάζεται "Αγάπα Εαυτόν". Τα όντα αυτά έχουν πρόσβαση στον Κωδικό της Μαύρης Τρύπας και τη δυνατότητα να την σταματούν να λειτουργεί. Χωρίς την Τρύπα να εμποδίζει πλέον, αντανακλούν τα έντονα συναισθήματα των Όντων Liebestod προς τα έξω χωρίς φραγμό ή μεταλλαγή και μας επιτρέπουν να Νιώσουμε, να κλάψουμε, να πούμε σε άλλο οτι τον/την αγαπούμε, ότι ποθούμε, πονούμε, πληγωνόμαστε, φοβούμαστε, προσέχουμε την ομορφιά , μας επιτρέπουν να είμαστε Συνθέτες--όλα όσα ο Αντρικός Κωδικός δέν μας επιτρέπει με τη Μαύρη Τρύπα του.


Τα Όντα Σοφοί Βράχοι, πρέπει να τα κερδίσεις, δέν έρχονται μόνα τους. You have to earn them, through honesty, loss, pain, suffering, love, creation, giving. Όταν έρθουν όμως, ποτέ ξανά δε θα νιώσεις μόνος, η άβολα με τον εαυτό.



Ελάτε Όντα. Ελάτε. Ελάτε Όντα στου Διάσπορου τον Κήπο.

Σχόλια

Ο χρήστης κι αγνάντευε... είπε…
Διάσπορε, μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες. Απόηχοι καμιάς φιλοσοφίας; Ίσως να 'χεις δίκιο. Μόνο που οι μαύρες τρύπες έχουν καταλάβει και τις γυναίκες, και γύρω μας αυξάνονται οι άνρθρωποι που περιφέρουν ένα κορμί στραγισμένο από συναίσθημα.
Ο χρήστης Diasporos είπε…
σε πεθύμισα κόρη! Μαυρες τρυπες παντου...
αυτη η φιλοσοφια ειναι η δικη μου που ανακαλύπτω για τον εαυτο μου. Ας ξαναζήσουμε, κι αγναντευε! Εναντια στους στραγγισμενους.
Ο χρήστης κι αγνάντευε... είπε…
Εδώ είμαι, βρε! Παιρνώ όποτε βρω χρόνο - κιαυτό πλέον για μένα σημαίνει Σαββατοκύριακο!! :)
Από το δικό σου ιστολόγιο ξεκινώ, για να πάω στα υπόλοιπα - πολύ χρήσιμοι οι σύνδεσμοι που αφήνεις, Διάσπορέ μου! Για μένα αυτή είναι η χαλαρωτική τελετουργία του σαββατιάτικου πρωινού, παρέα με τον καφέ μου!
Ο χρήστης Diasporos είπε…
Ατε, εφτιαξες μου τη μέραν τωρά. Ερώτηση που έχω πολλύν τζιερό: Γιατί έν κάμνεις μπλογκ, να χαρείς; ξέρω οτι εσιεις δουλειές αλλά μιάν ανάρτησην μικρήν να έκαμνες κάθε εφτομάδαν, τζιαι να αφήνναμεν σχόλεια, θα ήταν ωραία. Τωρά έρκεσαι τζιαι φεύκεις που τη γειτονιάν μας τζιαι εμείς δέν έχουμεν που να παμεν για να σου πούμεν δκυο λόγια αμα θέλουμεν. Καμε το τζιαι ας μεν γράφεις. Θα σου γράφω εγώ. Καλή σου μερα.
Ο χρήστης κι αγνάντευε... είπε…
Διάσπορέ μου, εν περίεργες τούτες οι φιλίες μας οι διαδικτυακές. Είναι σχέσεις μεταξύ περαστικών, που ξεκλέβουν λίγο χρόνο απ' την καθημερινότητά τους να που ένα γεια σε μία κοινότητα που υπάρχει μεσα σε λέξεις. Τι είναι πραγματικό εδώ μέσα και τι ανήκει στον κόσμο της φαντασίας; Έχω ανακαλύψει blog ενός παλιού γνωστού, ο οποίος έχει φτιάξει μία πλαστή περσόνα και τη σερβίρει στους αναγνώστες του. Δεν είναι τρομακτικό; Γιατί δεν κάμνω μπλογκ, λοιπόν; Χμ... Δεν ξέρω αν μου μένει ενέργεια να ασχοληθώ σοβαρά με ένα blog. Ή μάλλον, δε θέλω να αφιερώσω άλλη από την ενέργειά μου στα γραψίμια. Διαβάζω blogs εδώ και 2-3 χρόνια, ως περαστική, σκέψου ότι σχόλια άρχισα ν'αφήνω τους τελευταίους μήνες, και μόνο επιλεκτικά, άμα το κάνω κέφι ή άμα θεωρώ ότι αξίζει να σχολιάσω κάτι. Κάθομαι ήδη στον υπολογιστή πολλές ώρες κάθε μέρα, διεκπεραιώνοντας εργασίες, και δε θέλω να αφιερώσω κι άλλες! Από την άλλη, δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να εκθέσω τον εαυτό μου, τη ζωή μου και τα πρόσωπα που περιλαμβάνει. Ή μάλλον, δεν αισθάνομαι αυτή την ανάγκη. Τι να γράψω λοιπόν; Την αλήθεια μου την καταθέτω μες την τάξη που διδάσκω, στις παρέες μου, στα πρόσωπα που βλέπω και αγγίζω. Εσείς, είστε οι διαδικτυακοί μου "γνωστοί και φίλοι", χαίρομαι να διαβάζω τις σκέψεις σας, αλλά κάποτε νιώθω ότι όλο αυτό είναι λίγο "big brother", βλέπουμε τις ζωές των άλλων μέσα από την κλειδαρότρυπα... Με κάνει να χαμογελώ που λες ότι θες αφήνεις "δκυο λόγια". Θα περνώ από δω σίγουρα! Αλλά νιώθω ότι ένα μπλογκ θα με δεσμεύσει, θα με βάλει στο λούκι να απαντώ και να εξηγώ και να διαλέγομαι σε βάση καθημερινή (λέμε τώρα, να αποκτούσα αναγκώστες!), κι αυτό για μένα τώρα είναι πολύ δύσκολο.. Στο μέλλον, ίσως!
Ο χρήστης Diasporos είπε…
Αχά. Κατάλαβα.

Σέβομαι την εξήγηση σου πολλά, μιλάς για την Ελευθερία όπως την αισθάνεσαι εσύ -έπρεπε να το είχα καταλάβει οτι γι αυτό δέν έχεις μπλογκ, δέν σκέφτηκα πριν να ρωτήσω. Δέν έχεις ανάγκη.

Εδώ να έρχεσαι όποτε θέλεις να μιλούμε στη γειτονιά μου.

Κοίτα: (μιλούν τα όντα Liebestod τωρά :-)

Νιώθω οτι υπάρχουν και γνωριμίες διαδυκτιακές που ίσως δέν είναι τόσο περαστικές, (τα λόγια είναι περαστικά αλλά τα άλλα, τα αφανή, τα μικρά που μιλούν πίσω απο τις λέξεις τα "μή ειπωμένα", δέν είναι περαστικά). Αν θέλω δηλαδή να ακούσω "τί κάμνει τούτον το πλάσμαν η κι αγνάντευε" πρέπει να περιμένω να εμπνευστείς απο κάτι που έγραψα, να εμφανιστείς, να ανταλλάξουμε κουβέντες, μετά να χαθείς πάλι. Θα προτιμούσα να μιλούσαμε πιό συχνά αν με ρωτάς, αλλά επειδή τώρα κατάλαβα τη Θέση σου εντελώς, έχεις όλο μου το σεβασμό, δέν πειράζει που δέ μιλούμε τόσο. Έτσι, όταν έρχεσαι και γράφεις, θα το χαίρομαι παραπάνω.
Ο χρήστης κι αγνάντευε... είπε…
Χαίρομαι που με πιάνεις - ήμουν σίγουρη γι' αυτό, εξάλλου! Ξέρω ότι κάποιοι bloggers στην Κύπρο έχουν περάσει στο επόμενο στάδιο, έχουν βρεθεί κι από κοντά, έχουν κάνει νέες - πραγματικές ίσως, θα φανει στο μέλλον- φιλίες! Εγώ ως άτομο δεν εμπιστεύομαι τόσο εύκολα, ειδικά στο διαδίκτυο... μπορεί οι κουβέντες μας εδώ να ξεπρνούν το επίπεδο του καφενέ (όχι πάντα), μπορεί να έχω εκτιμήσει κάποια άτομα που γράφουν και μοιράζονται εδώ ή σε άλλα blogs τα σώψυχά τους, αλλά είναι δύσκολο να κρατήσεις τις ισορροπίες, άμα περάσεις τη λεπτή γραμμή που ξεπερνά τον ιδιωτικό σου χώρο από το δημόσιο. Είναι ωραία να κρατάς και λίγο μυστήριο στη ζωή σου, να φαντάζεσαι τον άλλο, να πλάθεις την εικόνα του μέσα από εικόνες, ήχους, φωτογραφίες, λόγια.

Εντωμεταξύ, πού είναι οι υπόλοιποι; Είδες τι γίνεται; Οι άλλοι έρχονται στο σπιτικό σου τις καθημερινές, εγώ τα σαββατοκύριακα - αντίστροφα το μέσα και το έξω για πολλούς! Θα τα λέμε!
Ο χρήστης Diasporos είπε…
...το μυστήριο είναι γλυκό που τρέφει τη ζωή. Να ξέρεις, αλλά να μήν Ξέρεις. Έχεις δίκιο να το βλέπεις έτσι.

Δέν πατά κανένας σήμερα!
(Περίεργο το πόστ μου μάλλον)

Θα τα λέμε.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ελάτε στες μουσικές

Κυπραίοι. Δειλοί.

Τρώγοντας το Ντούριαν