Πόψε που εφτερούγισα στο Κορασσάν

Έκατσα στη βεράντα τζι εν αργά το βράδυ, οι σιλουέττες των σπιθκιών γυρόν μου τρυπούν τον έναστρον ουρανόν σάν τες φούχτες που με ενωμένα τ' ακροδάκτυλα προσεύχουνται η καθε μιά στον δικόν της θεό. Προσεύχουμαι τζι εγώ στον διόνυσον μου πόψε. Παίζω μουσικήν που την περιοχήν του Κορασσάν, πάς τα βουνά τους κούρδους της περσίας. "Κορασσάν" σημαίνει "ποτζιή που έρκεται ο Ήλιος". Έρκουμαι. Επέρασεν ο Αλέξαντρος που τζιαμέ το 300 κάτι, κάποτε ονομάζαν την περιοχήν Τραξιανή. Έσιει πολλήν ιστορίαν η μουσική τους τζιαι ενώννει σε με το σύμπαν ο ήχος της. Έπαιζα 6 ώρες τούντη φράση σήμερα, obsession σαμανικό. Εν μουσική των πολεμιστών που αφήννουν τες οικογένειες τους τζιαι πάν έφιπποι να κάμουν κλεφτοπόλεμο τους καταχτητές. Έσιει πολλύν παράπονον, αλλά αναβλύζει που μέσα της τζι έναν πείσμαν μαυροντυμένον ούλλον μασιαίρκα αρχαία, μιά αυτοπεποίθηση στητή σάν το πεύκο εν η μουσική τους Κορασσιώτες. Στην πολλήν ώρα που παίζει το κορμί σταματά ο εαυτός να σε ενοχλεί με τες πεζές του σκέψεις τζιαι πεθανίσκεις, θάφκεσαι, ενώννουνται τα μόρια σου με το σύμπαν τζι ο πόνος τους Κορασσιώτες γίνεται δικός σου, ενας παγκόσμιος πόνος. Το κορμί, η κάθε του ίνα, τα κόκκαλα σου τζιαι η επιδερμίδα, τα σηκώθκια σου τζιαι το βλέμμαν ούλλα πάλλουνται με το ρυθμό ανεπαίσθητα, σηκώννεσαι χωρίς να το ξέρεις ο ίδιος τζιαι χορεύκεις στα κάρβουνα σάν τον Αναστενάρη. Ούλλα όσα αγνοώ τόσες μέρες φκαίννουν έξω σάν τον εμετό πόψε. Πίννω τσιάρα τους ινδιάνους απανωτά, καφέν κυπριακόν αρωματισμένο με κάρδαμο τζιαι ζάχαρη μαύρη. Που το σεγλέτι πόψε οι πνεύμονες εν βαρετόν που τον αναπνέουν τον φθινοπωρινόν αέραν της πόλης. Μυρίζει φύλλα ετοιμοθάνατα, πράσινα αλλά ώριμα για το τέλος. Μυρίζει ντήζελ τζιαι κρυάδα .

Εξύπνησα το πρωί τζιαι εβουίζαν μές τα φκιά μου οι μελωδίες τούτες. Ξέρω τί σημαίνουν, εκπαίδευσα καλά τον εαυτόν να καταλαβαίνει τα σημάδια που του στέλλει η Φύση του. Έσιει λλίες μέρες που εκατάλαβα οτι έν έχω αντιμετωπίσει τη θλίψη μου ακόμα του ξεριζωμού που τους δικούς μου. Είπαμεν "γειά" στο αεροδρόμιο, τζι έκλαιεν ο παπάς μου, έκλαιεν η μάνα μου, αγκαλιαστήκαμεν, έν αφήνναν τα μωρά να φύουν. Έκλαιεν η Αγάπη. Αγκάλιασα σφιχτά τον αδελφό μου, είπαμεν πολλά, χωρίς λόγια. Τί να κάμω?? Ότι κάμνω πάντα: την καρδιά μου πυρήναν του βράχου για να μπορέσω να μας ταξιδέψω χωρίς να λυγίσω. Πού εν ο παπάς μου να κουβεντιάσουμεν μές τον κήπο ο ένας απέναντι στον άλλο?

Πού εν η μάμμα μου να παίζει με τα μωρά τζιαι να χαμογελά τόσον πηγαία? Πού εν ο αδελφός μου, η αδελφή μου που χωρίς την ενέργειαν τους λείπει μου κομμάτιν του εαυτού? Ετσίλλησα τα ούλλα γιατί έχουμεν δουλειές. Πάντα έτσι κάμνω τζιαι φκέννει μου σε κακό. Πάντα αρκέφκω να κάμνω εγώ κακόν του εαυτού μου, να κλείουμαι μές το σύμπαν μου, comfortably numb (που ελαλούσαν τζιαι οι λεβέντες) για να μέν ζήσω το πολλά άσχημο συναίσθημα. Αφήστε με σήμερα, μωρά μου. Άφησε με Αγάπη μου να πεθάνω, να σχίσω το δέρμα με αγκίστρια κρεμμάμενος που το ταβάνι σάν τους ινδιάνους. Όι πολλές ωρες, υπόσχουμαι. Λλίες, όσο να φύει το πετσί που πάνω μου.

Είμαι καλά, τζι ούλλα προχωρούν, αλλά τούντον πόνον που άφησα τον να φορτωθεί μέσα μου πρέπει να τον ξορκίσω, κρατώ τον, κρατώ τον τζιαι κάμνω το συχνά τούτο.

Φέτος κάτι άλλαξε όμως. Είμαι καινούργιος, εβαφτίστηκα στην κύπρο. Εβάφτισεν με ο διόνυσος φέτος.

Πρέπει να αντιμετωπίσω τούντη λύπη, να μοιρολογήσω το θάνατο μου. Δέν υπάρχω στην κύπρο, η οπτασία μου έφυεν, η αύρα μου επέρασεν που τζιαμέ αλλά τωρά επήεν στην παράδεισον της, στον τόπον του 'Μεταξύ', τζιαμέ που χωρούν μαζί Κύπρος τζιαι ΧΤΕρνία, μές τον Κήπον του Μυαλού.

Γι αυτό μαζεύκουνται γυρό μμου σήμμερα οι κούρδοι μου, οι πολεμιστές μου. Πάμε σεργιάνι ξέροντας οτι δέ θα στραφούμε στα χωράφκια τζιαι οτι τα σπίθκια του Κορασσάν δέ θα τα ξαναδούμε. Θα παίζω μέρες, να δώ αν σπάσει η κρούστα μου τζιαι κλάψω για να στάξει λλίο λλίο το μαράζι μου να φύει που πάνω μου.

Πόψε εγαιματώσαν τα δάκτυλα μου. Στέκουμαι σ' εναν ασπροβούνι τζιαμέ στο Καλό Χωρκόν (τζιαμέ με επήρεν) τζιαι θωρώ τον κάμπον. Πόψε οι κλειδώσεις μου εμαγκώσαν. Οι μύς σέρνονται στο πάτωμα σάν τους μαραθωνοδρόμους. Τραβώ σε βίτεο την τελευταία βόλτα στο σεττάρ. Στο μπάνιο, να μέν ακούει κανένας. Τη βόλταν του θριάμβου κάμνω πόψε, τζιείνην που έν θέλει άλλον το κορμί να τραβήσει τζι εσύ ακόμα κάμνεις την, σέρνεις τα σκοτωμένα σου μέλη, κάμνεις λάθη, έν τραβά άλλον ο καρπός του δεξιού σου, τζιαι το αριστερό κυλά κουρασμένα, ο ρυθμός σου ππέφτει. Το όργανο παραπονιέται, ξηκούρτιστον. Αλλά εν η πιό γλυτζιά βόλτα, εν δαφνοστεφανωμένη, πλέον μέρος του κορμιού. Με γελόκλαμαν στα μάτια.

Σταματώ τωρά, αλλά η φράση εννα παίζει μέσα μου. Το κορμίν ακόμα πάλλεται σάν να επέρασεν οργασμόν ολοήμερον. Αύριον πάλε. Θα το δουλεύκω όσο θέλει ο εαυτός, τζιαι που εννα φκεί όπως πρέπει, θα λουθώ του κλαμάτου τζιαι θα μου περάσει. Έτσι μου είπεν Τζιήνος που Ξέρει.