Οδοιπορικό

Επήαμε στην πεθθερά μου το σ/κ, στην πολιτείαν του βουνού τζιαι του πρασίνου που μολύνει με την παρουσίαν της. Είμαι τόσον 'αλλού' ψυχολογικά που δέν βρήκα τίποτε, μα τίποτε αστείον κατα τη διάρκεια της επίσκεψης. 'Εν έκαμα περίεργες σοξοερωτήσεις να τη τσιγκλίσω. Έβριξα, ούτε το φαϊν της έφαα, ούτε δκυό κουβέντες έκοψα. Εσκέφτουμουν τα πουμέσα μου, εσκέφτουμουν την όμορφη μούσα της έμπνευσης που μου εφύσησεν έσιει καμιάν εφτομάν τζιαι αννοίξαν οι εσωτερικοί κόσμοι τζι έμπηκεν αέρας μέσα βόρειος, κρυός σιόνιν, ολόφρεσκος. Άφηκα όσα εσκέφτηκα τζι έγραψα να ριζώσουν. Άλλαξα το δέρμα μου σάν την κουφήν.

Ξανα-ανανεώθηκα, τζι εν ωραίον πράμαν. Είμαι σημαίνει ζωντανός, εν μεγάλη κουβέντα να θωρείς τον εαυτό σου να μέν κολλά, να έσιει ροή.

Στο δρόμο (οδήγαν η γυναίκα μου) έφκαλα πολλές φωτογραφίες. (για να μέν βαρκούμαι, ή να της λαλώ συνέχεια ήνταλως να οδηγά.)

Καλή βδομάδα.