Un-still, flowing life, with yellow

Ο Γεβγένυις ο Ρώσσος κουρδιστής, εν ώρα εργασίας, με τες αισθήσεις ορθάννοιχτες κάθεται στο πιάνο μου. Τον παρακολουθώ, τρείς ώρες, αμίλητος. "Σε πειράζει να σε φωτογραφίζω, μάστρε?" Γελά.. "Όχι, ότι θέλεις."

"Σπασίμπα."

Κούρδισε Γεβγένυι το πιάνο μου, κούρδισε το.

Τεντώννουν οι χορδές, πάλλονται.

Ασυμφωνία.

Σφίγγει ο Γεβγένιυς τα κλειδιά του γερά στο σώμα του πιάνου.

Οι βίδες που τρίζουν διαφωνούν μ' αυτή την αλλαγή.

Προτιμούν το γνώριμο. Τη λήθη τους.

Κούρδισε Γεβγένιυ.

Τα τεντωμένα σύρματα μακραίνουν, βογκούν.

Δύσκολη που είναι η αλλαγή αλήθεια.

Ένα ένα αρμόνισε τα, κουρδιστή.

Με υπομονή. Ισοζύγισε τον ήχο χωρίς βιασύνη, δέν πρέπει να το νιώσει οτι αλλάζει.

Δείξε του ήχου το Νέο με χέρι απαλό.

Ξεγέλασε τον.

Κούρδισε τα κύμματα της άγριας αυτής θάλασσας

και δάμασε τα.

Εαυτός να γίνει Ένας.

"Δέ θέλω να μ' αφήσεις εκεί καλέ μου".

Δέ φοβάμαι, όχι, δέ φοβάμαι. Θα δείς, δέ φοβάμαι, έρχομαι!.

Το ξέρω. όποιος δέ ζεί όμως, πεθαίνει.

Όποιος δέν κολυμπά στα βαθειά δέ θα γνωρίσει ποτέ

τον οργασμό του πνιγμένου..

άχ. κοίτα τον παλιό εαυτό! πέτρα πέτρα θα φύγει. Φλοιός. Κρούστα.

Σπάζει. Συνθλίβεται.

Κοίτα πίσω του τί μένει όμως! Τα σημάδια του τα ανεξίτηλα χαράχτηκαν στο χώμα του.

Θάψε τα σημάδια κάτω απο το Νέο.

Άγνωστη κατεύθυνση.

Ήδη ξεκίνησα.