Sublimatio.. στον άνεμο Ιριδίζει, εξανεμίζεται του εαυτού ο χρησμός.

Jacobsleider

Ιερός Γάμος.

Της αιθέριας κλίμακας ν' ανέβεις τα σκαλιά εαυτέ.

Ανάπνευσε τον ατμό σου και πιές γλαυκό το δρόσο των πνευμόνων.

Στο πρώτο σκαλοπάτι στέκει τρεμάμενο τρωτό το κορμί μ' αμφιβολία

στο μέτωπο στιγματισμένη.

Κοιτάζει πίσω του, το κυπαρίσσι και το σπίτι το παλιό σκλερίζουν,

κι αυτός, ο πρωτόπλαστος και ατελής δέ θέλει να τ' αφήσει ακόμα.

Βλέπει μπροστά του το Έργο, φοβάται και ζυγίζει τα.

Μπροστά του περιμένουνε σημάδι οι μαρμάρινες και νοητές του πόρτες.

Και προχωρά.

Στου δεύτερου σκαλιού την κλίνη ξαπλώνει ο Εγώς να κοιμηθεί

αν τον κρατήσεις απ' το χέρι πατρικά

αν τραγουδήσεις χαμηλόφωνα νανούρισμα

αγγίζοντας τον με το δάκτυλο της ίασης.

Στο τρίτο στρουφαλίζει δοσμένος στην έκσταση ο δερβίσης σου

κι ο Έρωτας για τα πεντάμορφα ήλιος είναι στα μάτια του.

Στο τέταρτο -που γίνεσαι ξανά παιδί-

ανοίγει η καρδιά σάν ορχιδέα το σούρουπο

και ο ατμός στα πέταλα σου ζεστά σμίγει τα δάκρυα με το αίμα

εκεί, στον μίσχο σου μαζεύεις όλα τ' απλά και ανθρώπινα που Αγγίζουν

αυτά που βλέπεις μέσα σου όταν Δίνεις ζεστασιά.

Στο πέμπτο σχίζεται το δέρμα το τρωτό

γεννιούνται πέντε χέρια.

Εκεί μαθαίνεις σχήματα χορού να περιγράφεις

στη θαυμαστή τη γλώσσα την ουράνια.

Στο έκτο

που κατάσπαρτο είναι με καιόμενα φύλλα δάφνης

και νέκταρ της διόρασης

μή μένεις πολύ.

Θα ζαλιστείς και θα μεθύσεις,

θα πέσεις πίσω στο πρώτο το σκαλί,

και ο Εγώς θα ξαναγεννηθεί.

Ανέβα.

Στο έβδομο σκαλί σαν φτάσεις,

εκεί, στες πύλες τ' ουρανού

μανδύα χρυσοποίκιλτο μή ρίξεις στους ώμους.

Μή σε θαυμάσεις, άνθρωπε δημιουργέ,

πιστούς στο είδωλο σου μήν τους καθρεφτίσεις.

Και το πρωτόγονο υλικό που ακόμα σέρνεται στη γή άσε να περάσει

Με σταθερή πατούσα διάβα στην κοιλάδα πέρα απο τη σκάλα

Εκεί σε περιμένουν τρείς σοφοί, τους βλέπεις?

Δράκος της έμπνευσης πυροεκπνεύτης με τα φτερά του ανθισμένα κοιτάζει κατάματα το Έξω

και γύρω του πετούν τρωτοί, μές το κουκκούλι τους δεμένοι

ποθούν μόνο τη γή

Κι ένας νιός, κρεμάμενος στο μεταξύ της γής και τ' ουρανού

κοιμάται στην αγκάλη του πλανεύτη ορίζοντα.

Την ώρα του ύπνου κρυφά το μέτωπο του εφίλησε κι έφυγε η καλή του.

Ξυπνά, στο σάβανο της θλίψης τυλιγμένος.

Μα ένα χέρι σκοτεινό, σφιχτή γροθιά

παλάμη του Προστάτη

δίνει στον Άγριο τροφή να φάει

πίσω του κρυφτήκαν τρείς Ψυχές, να μήν τες δεί.

Ρωτώ σε, σύννεφο, πώς να παντρέψω σε γάμο ιερό τους δύο εαυτούς?

Ο ένας, ο Λογικός, κρατά γερά στη γή. Ο άλλος, ο ορμητικός, διψά να πιεί ζωή στη ρωγμή της Στιγμής. Πολύ με βασανίσαν, σύννεφο.

Τα ιερογλυφικά στον ποταμό

μιλούν τη γλώσσα των σοφών, με μύνημα εννιά συμβόλων

Αυτός που έχει μάτια βλέπει, κι αυτιά ακούει, και χάρτες διαβάζει αρχαίους.

1 luna

2 Aer

3 Aes, Cuprum

4 putrefactio

5 hora

6 alembious

7 distillatio

8 sulphur

9 crucible

Silver

"Μόνο με τη ροή καλέ μου έρχεται η ειρήνη, άσε το απαλό ασημί της Μάνας να σε χαϊδέψει.

Aer

Εξανέμισε τον εαυτό, άσε την κρούστα σου να πέσει. Αφέσου στη λήθη πέρα του ορίζοντα, κλείσε τα μάτια κι ανάπνευσε το μπλέ.

Aes

Ντύσου το πέπλο του χαλκού, που φέρνει δημιουργία ορμητική. Εκεί είναι το μυστικό της έκφρασης, εκεί θα παντρευτεί το Ορμητικό με το Λογικό. Στο χαρτί και στο χορό.

Putrefactio

Άσε τον εαυτό να σε σιχαθεί, να δεί Μέσα την αλήθεια σου την ατέλεια, να πονέσει, άσε να σαπήσουν όσα βρωμερά έχουν κολλήσει στα τοιχώματα και σου εμποδίζουν τη ροή. Αηδίασε αυτά που δέν είναι δικά σου και που συνήθισες. Αυτά που σου δώσαν και δέν θέλεις. Άσε τη Ζύμωση να γίνει με τα νεκρά βακτήρια του εαυτού. Μή δειλιάσεις μπροστά στη μυρωδιά του οχετού σου. Έρχεται το κρασί στο τέλος να αναβλύσει απο το πηγάδι στο κεφάλι.

Hora

Μάθε ανυπόμονε μου πως έχει σοφία η υπομονή. Μάθε να αναπνέεις αργά και με σημασία κάθε πρωί. Να μήν το εκλογικεύεις, μήν το ρωτάς γιατί, απλά κάνε το, άδειασε το δοχείο σου μές τη στιγμή που φεύγει. Αν ξαναγεμίσει, ξαναάδειασε το. Περίμενε. Περίμενε κι άλλο, κι εκεί που θα βαρεθείς και θα θέλεις να τα παρατήσεις θα έρθει το Δώρο. Θα δείς..

alembious

Φούρνος είναι το κορμί, θερμάστρα. Να προσέχεις τη θερμοκρασία σου καλέ μου. Άμα ρίξεις μέσα πολλά ξύλα τρέφεται ο φούρνος σου, και η θερμότητα, πύρινη, ανεβαίνει σάν του ηφαιστίου τη λάβα. Να προσέχεις. Να ξέρεις πότε να αφήνεις τον εαυτό στη χόβολη να σιγοβράζει, και πότε να αποζητάς την έκρηξη. Αφέσου στην έκρηξη και μάθε να ελέγχεις τη θερμότητα. Το νερό, το μπλέ αυτό το γιατρικό αμα ρίξεις, λιγοστεύει τη φωτιά σου όταν οι φλόγες της σε καψαλίσουν.

distillatio

Άσε μετά τη Δύναμη να ταξιδέψει ορμητική τις φλέβες, Άνοιξε τον εαυτό στη βάση του κι άσε την Δύναμη σου να ρέει ανεμπόδιστη απο τα κάτω άκρα σου της ενέργειας, αυτά που ελέγχουν τον έρωτα. Απο εκεί ξεκινά η Δύναμη της Ζωής, άσε την να κυλήσει ανεμπόδιστα προς τα πάνω σάν τον ποταμό να σε καθαρίσει. Θα φύγουν όλα τ' άχρηστα και θ' αγαπάς το σύμπαν όλο.

sulphur

Το Λευκό με το Πορφυρό θα συνυπάρξουν μές το χρυσό αβγό του Ήλιου σου.

crucible

Και στο Δοχείο σου θα κατοικήσεις με νέο εαυτό."

Ο ήλιος σπέρνει το υλικό του στο σύμπαν μου.

Είμαι το Δοχείο. Το δακτυλίδι γεμάτο με χρυσό. Στη μέση του

ο Ηέλιος. Στη μέση του Ηέλιου, κάθομαι και περιμένω.