Αιχμάλωτοι. Πέρασμα, δίπλα του Βουνού.

Στο κελλί το υπόγειο της ύπαρξης κρατά μας αιχμαλώτους ο Εαυτός. Πρίν ακόμα γεννηθούμεν μαθαίνουμεν να ζιούμεν μές το κλουβίν της μήτρας, μας μαγεύει με την ασφάλεια του μικροκόσμου του, που ζεστός τζιαι υγρός αγκαλιάζει μας. Που την πρώτη μας ανάσαν διπλώννουν μας μές σε σεντονούδι σφιχτά τζι ο εαυτός παραδώννεται μές την αγάπης τις αλυσίδες. Τραγικό. Να συνηθίζουμεν τη σκλαβιά πρίν να μας μπούν ιδέες τζιαι γυρέψουμεν ελευθερία. Που τζιαμέ αρκέφκει το κακόν. Μεγαλώνουμεν διμμένοι, με κρίκους στους αστραγάλους, διμμένοι σάν τους σκλάβους που τραβούν κουπί στη γαλέρα. Δέν τους ακούετε τους κρίκους σας που κουδουνίζουν?

Αιχμάλωτοι είμαστε, της σάρκας αιχμάλωτοι.

Της οικογένειας μας αιχμάλωτοι.

Της βιοπάλης οι σκλάβοι.

Του χρήματος.

Αιχμάλωτοι της ομορφιάς.

Και τους κοινωνικούς κανόνες.

Φυλακισμένοι, βυθισμένοι στις αδυναμίες μας. Στη φαντασία μας. Στο παρελθόν.

Δεμμένοι.

Αλυσίδες οι σκέψεις για ατέλειες, παράλογες ατέλειες.

Αλυσίδες κι οι λανθασμένες εικόνες που έχουμε για τον εαυτό. Πόσα έχουμε πείσει τον εαυτό αλήθεια? Όσα νομίζουμε πως είμαστε, κι όσα νομίζουμε δέν είμαστε. Πόσα? Ποτέ δέ θα μας αφήσουν να δούμε την αλήθεια.

Αιχμάλωτοι. Αιχμάλωτος.

Στο πάθος και τα πάθη μας. Στα διλήμματα μας. Στον πόθο. Στην πατρίδα μας. Στη γλώσσα μας. Στα περιθώρια του Νού. Στη χημεία του εγκεφάλου μας. Στη λογική μας. Στη θρησκεία μας και την ανάγκη να πιστέψουμε σε πατερούληδες τ' ουρανού. Στην ανάγκη να ΜΗΝ πιστέψουμε σε πατερούληδες τ' ουρανού.

Στην "πραγματικότητα", την πλανεύτρα που φτιάχνει το ήδη σκλαβωμένο μας μυαλό. Που την "νιώθουν" οι σκλαβωμένες μας, δηλητηριασμένες απο το Νού αισθήσεις.

Σκλάβοι του Κακού μας. Στες ερινύες σκλάβοι.

Αλυσίδες γυρεύκουμε τζιαι μόνοι μας. Βουρούμε να αποχτήσουμε Γνώση, μα εν περιορισμένη τζιαι τούτη, συνήθως για ένα τζιαι μόνο θέμα που μας επείσαν οτι μας ταιρκάζει, ή που ενομίσαμεν οτι ήταν δικό μας ταλέντο. Απλά για να το ακολουθήσουμε μονόχνωτα, να πλάσουμε ολόκληρο σωματοψυχικό σύστημα για να το κρατήσει μέσα του. Σκεφτόμαστε όπως τη δουλειά μας, όπως τες γνώσεις μας. Έν είμαστεν καθαροί. Μόλυνση.

Γυρεύκουμεν μόνοι μας, οι γελοίοι να σκλαβωθούμεν. Γάμον. Σύντροφον. Σταθερότητα. Σπίθκια. Πόλεις. Άλλους. Φίλους. Εραστές. Εχθρούς. Μαστόρους. Φοούμαστε να μέν υπάρχουν τούτα. Μήπως νιώσουμε τη μοναξιά τζιαι χάσουμε το ππούσουλα. Έν τη διδάσκει κανένας τη μοναξιά ως όχημα της ελευθερίας. Είναι. Εν φάρμακο εναντίον της σκλαβιάς η μοναξιά. Στο τέλος όμως τζιαι τούτη σκλαβώννει σε.

Κρατά μας η γή. Η βαρύτητα. Ο αέρας.

Η πλάση κρατά μας. Τζιαι η συμβίωση με τ' οξυγόνο, τον ήλιο. Κρατούν μας οι θερμίδες σκλάβους τους.

Ούλλα εν βασισμένα πάς στη σκλαβιά.

Ούλλα.

Πού εναι η Ελευθερία ολάν? Τί είναι τούντο πράμαν?

Όι τζιήνη η ψεύτικη που μας πουλούν. Όι η λεγόμενη αυτοδιάθεση (η δήθεν! Ψάξε το!) .

Ούτε τζιήνη των λαών. (σιειρόττερη). Ούτε ο μηδενισμός, η μή πίστη σε Ανώτερη Δύναμη.

Έννεν για τούτα που μιλώ.

Άχ τζιαι να υπήρχεν μιά ελευθερία εντελώς καθαρή, χωρίς αλυσίδες στες γροθιές έτοιμες να μας δέσουν, μιά ελευθερία σε τόπο, μέρος του παγκόσμιου μυαλού που ούλλοι μας μοιραζούμαστεν σιωπηλά, τόπον ολόασπρον που δέν έσιει σύνορα, άχ να ζούσε σε έτσι τόπο που έν έσιει διαστάσεις, τόπο που έννεν ενωμένος με ένα φυλακισμένο σύμπαν που το κρατά ο χώρος τζι ο χρόνος αιχμάλωτο. Άχ τζιαι τούτη η ελευθερία που υπάρχει μόνο στο τέλος της Μαύρης Τρύπας στο κέντρο του Γαλαξία, τζιαμέ που το μικρότερο του μικρότερου παύει να υπάρχει, τζιαμέ, στο singularity, που εξισώννει το χώρο με το χρόνο τζιαι χάννουνται οι διαστάσεις, τα δεσμά, άχ τζιαι να με εκαλούσεν η ελευθερία τζιαμέ που ζεί να τη δώ.

Νιώθω την απουσίαν της. Γεύουμαι την απουσίαν της. Καλεί με η μή ύπαρξη της. Άμα σβήννω τις αισθήσεις, τζιαι σιωπά ο όχλος μές το νούν, τζιαι αννοίουν τα Άλλα Μμάθκια, ξετυλίγεται τούτη η ελευθερία κρυφά, μα δέν τη νιώθω, εν άπιαστη, έν την ακούω, έν τη θωρώ, ούτε τη σκέφτουμαι. Τζιαι γι αυτό ξέρω οτι Υπάρχει. Τζιαι οτι χωρίς να έναι δική μου, χωρίς να της ανήκω, ανέχεται την ύπαρξη μου.

Τζιαι τούτη η υποψία κάμνει με κάθε πρωί να σηκώννουμαι τζιαι να προχωρώ χωρίς αμφιβολία, όσα τζι αν λαλώ τζιαι να παραποννιούμαι.

Φύσα αέρα φύσα. Φύσα του βουνού, δέν σ' αντιστέκουμαι πλέον. Αφήννω σε να με διαπεράσεις. Φύσα με υπομονή εκατομμυρίου χρονών τον άνεμο σου πάς τους βράχους να καταλυθούν, να γίνουν άμμος ψιλός, πάρε τον άμμο μου μαζί σου τζιαι ρίξε τον στη θάλασσα να γίνει άλας να την θρέψει. Δέ θα φκώ του βουνού, σκλάβος της βαρύτητας τζιαι του αέρα, των αισθημάτων, της Ιστορίας.

ΟΧΙ. Δέ θα σε φκώ βουνό. Εν λανθασμένη μέθοδος.

Στο singularity θα ταξιδέψω τον Άλλο Νού, να σταθώ αν-Αίσθητος, παραδωμένος, άϋλος, ποτισμένος Ελευθερία, να το θωρώ το βουνόν να καταλλιέται χωρίς μάχη που τον αέραν της το μυρωμένο, έξω που το χωροχρόνο, τζιαι το εκατομμύριο χρόνια εννα περάσουν σε μιά στιγμή.