Ο Γέρος και η θάλασσα

Ακκάννω το κουβανέζικο σάντουϊτς με το χάμ, το καπνιστό χοιρινό, το τηγανιτό αβγό και τη μουστάρδα μές τη φραντζόλα την μυρωδάτη. Πίννω γουλιά καφέ δυνατό με γάλα ζαχαρούχο.

"Θέλεις ακόμα ένα φλυντζάνι?" λέει η χαρωπή ευτραφής μιγάς σερβιτόρα με πλατύ χαμόγελο που θυμίζει χωράφια δίπλα σε θάλασσα με τομπάκκο και μπανανιές.

"Nαί. Παρακαλώ". Εν μικρό το μαχαζί. Λίγο ξημαρισμένο, έτσι οπως πρέπει σε αυθεντικό μαγειριό. Είναι μακρόστενο το εστιατόριο, με τοίχους πράσινους στους οποίους κρέμμουνται γελαστοί πελάτες άλλων εποχών, μές σε φωτογραφίες καδρωμένες πρόχειρα. Μυρίζει τηγανίλα, κύμινο, ρούμι. Στη γωνιά, ο ιδιοχτήτης παίζει ντόμινο με κάτι μουστακαλλήδες πλατυπρόσωπους σκεμπετζιήδες τύπους που κάθε λλίο πειράζουν ο ένας τον άλλο στα ισπανικά με τζιήντη γλυτζιά γλυστερή προφορά της Κούβας. Τα οπίσθια της καλλονής σερβιτόρας που περνά απο δίπλα μας χορεύουν με το ρυθμό της μουσικής του ραδίου.

Κάθεται ο γέρο-Μόργκαν απέναντι μου και τα μάτια του με κοιτάζουν με αγάπη, μπλέ, ατλαντικός σε μικρογραφία. Κρατά στο πηρούνι του μπουκιά κοτόπουλλο φρικασέ, κουνά το με σημασία μπροστά του, μπροστά στα γυαλάκια του τα στρογγυλά. Έχει σοφία το πρόσωπο του, ρωγμές, κοιλάδες σοφίας που μόνο κάποιος που έφτασε τα 82 χρόνια κερδίζει. Πόσες ζωές έχει ζήσει ο Μόργκαν. Τις βλέπω όλες στο πρόσωπο. Πουλούσε σκανδιναβικά έπιπλα το '55. Ντέκορεητορ. Αντικέρης. Μαγαζάτορας. Έζησε σε νησί έξω στη θάλασσα, 5 μίλλα μέσα, το ηλεκτροδότησε απο δική του πρωτοβουλία. Συλλέκτης τέχνης. Ντράμερ. Φοιτητής τέχνης στην Οξφόρδη και στο Ρόγιαλ Κόλλετζ στα σαράντα του. Συλλέκτης τέχνης. Αγαπά τους νέους ανθρώπους, μισά την προσποίηση του κύκλου του. Μόλις ήρτεν πίσω που ταξίδι σε καράβι ιστιοφόρο.

"Ετράβουν τα σχοινιά με δέκα άλλους, τζιαι τα πανιά της σκούνας ανοίξαν σάν τα φορέματα.."

Δείχνει μου την κίνηση.

"Χέηηηηηη, Χόοοπππ. Χέηηηη. Χόοοππ."

"Μα καλά, έν εφοήθηκες να πάεις που κανένα εγκεφαλικό, χαχαχα"

"Χε, μακάρι να πεθάνω έτσι Διάσπορε. Επαρακάλουν μάλιστα να με βρει ο θάνατος πάς το τιμόνι, μές τ' αλμυρό του ωκεανού"

"Πόσες μέρες έκαμες στο ιστιοφόρο!? Πόσο μεγάλο ήταν?"

"Ππέε, εκατόν είκοσι πόθκια. Αναστηλώσαν το τέλλεια. Εν ούλλα αυθεντικά, ούτε μηχανήν έν είσιεν. Ούλλο ξύλενο! Έκαμα δύο βδομάδες. Ξέρεις πόσα χρόνια μου επρόσθεσεν η κουβέντα? Δέκα." Δείχνει μου τους μύς του. "Έσφιξα!!!" Αναπνέει. "Είσιεν ακόμα καμιά τριανταριά άτομα που επεράσαν τη 'δοκιμασία' μαζί μου, αλλά ήταν ούλλοι μιτσιοί χαχαχα."

"Μα καλά Μόργκαν, πώς εκατάφερες να ανταπεξέλθεις στες σκοπιές, τες αγγαρείες, γέρος άθρωπος μα επέλλανες τέλλεια? Έσιεις τζιαι κατα πλάκας σκλήρυνση που πάνω"

Υψώννει το μικρόν εύθραυστο του ανάστημα. Τα μάτια σπινθηρίζουν πονηρά. Σπρώχνει τα γυαλλάκια με το δάκτυλο.

"Έν εφοούμουν τίποτε!. Ο πάππος μου ξέρεις το ήταν καπετάνιος σε φαλαινοθηρικό, το 1880. Ερούφησεν τους ωκεανούς του κόσμου ούλλους. Έφκαλλεν λάδι ποιότητας καλής τζι επούλαν το στα λιμάνια. Τριάντα χρόνια ήρτεν στη στεριά μόνο για λίγους μήνες. Ήταν θρύλος στην οικογένεια ο πάππος, τον τζιαιρόν που ήμουν μιτσής ελαλούσαν μας ιστορίες πολλές της θάλασσας οι δικοί μου. Έθελα πάντα να ταξιδέψω με ιστιοφόρο. Τωρά εκατάφερα τα. Εννα φοηθώ τες αρρώστειες. Έφτασα ώς δαμέ, καλά. Τί να πάθω που δαμέ τζιαι να πάει??! Το θάτατον έχω τον ξεπερασμένον. Χρόνια. "

Ρουφά με λεπτό τρόπο ευγενή τον καφέ. Ο ιδιοχτήτης έχασεν στο ντόμινο τζι έβαλεν παουρκάν μεσογειακού στύλ. Η σερβιτόρα επηγαινοέρχετουν τσαχπίνικα. Έριξεν της βλέμματα. Εγέλασεν. Λαλεί μου,

"Έχω συλλογή με τέχνη που εκάμναν οι ναύτες, είδες την στο σπίτι μου έννε?"

"Κάθε νύχτα που ήμουν μιτσής εκράτουν τα δόντια της φάλαινας που τα εσκαλίζαν οι θαλασσόλυκοι του πάππου τζι εζήλευκα τους που είχαν τόσην ελευθερία. Εσημάδεψεν τη ζωή μου Διάσπορε. Πάντα έκαμνα τζιήνον που έβαλλα στο νούν μου, έν εθώρουν την ευκολίαν. Ούτε τη δυσκολίαν. Άμα μου έρκετουν να πάω να μείνω αγγλίαν, έκαμνα το. Άμα μου έρκετουν να γοράσω καλύβα στο νησίν έκαμα το. Εφκάλλαν με πελλόν. Ποιός εν ο πελλός? Τζιήνους έφαν τους η πολυθρόνα τζιαι το αλίμονο για τα πράματα που έν εκάμαν επειδή ήταν προσεκτικοί τζι ακολουθούσαν τους 'νόμους' της ζωής."

Καρφώνει το βλέμμα του με σημασίαν. Μιτσοκαμμά.

" Θωρώ κάτι πράματα μέσα σου. Έσιεις το ρε. Αλλά έν σιουρκάζεσαι. Ήνταμπου φοάσε ολά?"

"Έεεε, εγώ.. μα έν τζιαι.."

"Ήνταμπου κάμνεις δαμέ τζιαι κάθεσαι να ακούεις τες μαλακίες ενός γέρου στα τελευταία του αντί να βουράς τη ζωή σου να την φτάσεις που φεύκει ρε? Παρακολουθώ σε, έσιει 9 χρόνια που σε ξέρω ά? Παρέτα να κοκκαλλιάς τζιαι να ξανακοκκαλλιάς τες επιθυμίες σου. Ξέρει ο εαυτός να ζιεί. Εν εσύ που τον εμποδίζεις με τούτα που φοάσαι ούλλα. Φτύστα. Εφυτέψα σσου τα άλλοι. Εμέναν οι γονιοί μου εθέλαν να με κάμουν επιστήμοναν, να παντρευτώ μιάν καλήν κορούαν, αυτοκίνητο, δουλειά, τα συνηθισμένα. Αποκληρώσαν με στα 20 μου. Ελείψαν μου τα ριάλλια τους, είχαν πολλά, είχαν μύλους του παμπατζιού, μα εγώ έθελα το δικό μμου. Έ, έκαμα τζιαι γώ ριάλλια στο τέλος, τζι επέρασα καλά, πολλά καλά. Κάθε μέρα που ξυπνώ λαλώ του εαυτού μου 'τί να σου φέρω να μάθεις σήμερα?' Τζιαι τούτη η ερώτηση έφερεν μου τα ούλλα τα καλά. Χαχαχα, ποιός γελά τωρά ρε ππουστόγερε? (καβλιάζει τον πατέραν του στα ουράνια)." "Έν τζιαι λαλώ σου να τα σπάσεις ούλλα ρε. Τον εαυτό σσου που σ' εμποδίζει, τζιήνον να αφήκεις, ακούεις??"

Μασώ το σάντουιτς. Έν πάει κάτω. Ίνταλος το κάμνεις τούτον μάστρε. Έν το ρωτώ. Εν αυτονόητο για τζιήνον. Εν λλία τα παραδείγματα, έν έσιει χάρτες το ταξίδιν τούτο. Να κάμω τους δικούς μου, εννοεί. Ίνταλος κάμνεις τους δικούς σου, αφού τραβάς τζι άλλους μαζί σου?

Πάλε αδιέξοδο. Πάλε. Ήβρεν με τζιαι σε μέρα να μέν είμαι καλά, ξαγρυπνισμένος πολλά, τζι έπιαν με ο λόος του. Μιλά για το βουνόν που είδα ο Μόργκαν, τζι ας μέν το ξέρει. Φύε γαμημένο βουνό, άφης με να ζήσω, το τζιέρρρατο σου μέσα.

"Άτε, να πάμεν? Σκέφτου καλά."

Ξαναμιτσοκαμμά, πιάννει μου το σιέρι στο δικό του το κρυό σιόνι.

"Στο επανιδείν Διάσπορε." "Μα αν μέν σε ξαναδώ, καλήν ιστιοπλοοίαν.