Κι έτσι, αρχίζει πάλι το ταξίδι.

Ο αστροφορεμένος ουρανός που ζεί τυλιγμένος Μέσα μου

ρίχνει κύματα τα πέπλα, την λευκή του αυλαία στο Έξω όσο πρέπει

και το Έξω όσο πρέπει θολώνει.

Δές καθαρά την νέα εικόνα εαυτέ

Δές τα Μέσα και τα Έξω να γίνονται τώρα Ένα

μήν το παλεύεις τα μάτια να εστιάσεις.

Δές τ' άστρα, τους οδηγούς να σου δείχνουν τη θολή γραμμή του ορίζοντα.

Με την πυξίδα και τον αστρολάβο σφιχτά κάτω απ' τη μασχάλη σαλπάρω ένα πρωί.

Αφήνω πίσω μου το Μή-Ελεύθερο, την Ομορφιά, τις Αλυσίδες να περιμένουν εκεί

σε μιά ακτή, σάν μάνες με μαντήλια άσπρα του ξενιτεμού,

αφήνω τες εκεί, που τ' αστρο της αυγής κιτρινωπό έφεξε.

Nel mezzo del camin di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura
che la diritta via era smarrita.
Ahi quanto a dir qual era è cosa dura
esta selva selvaggia e aspra e forte,
che nel pensier rinuova la paura!
Tant 'e amara che poco è più morte;
ma per trattar del ben ch'i' vi trovai,
dirò del altre cose ch'i' v'ho scorte.

Lasciate ogni speranza, voi ch'entrate