Φωτογρίφος της Αλλαγής.

Κομμάτιν μου, εγέννησες.....

Έμπα βαθειά στην εαυτό.

Τζιαμέ που γεννιούνται οι βράχοι σου έμπα.

Κλείσε τα μμάθκια σου τζιαι ψηλάφισε τη ραχοκοκαλλιά τους,

μάθε, χωρίς λόγια, την καμπύλη, την κόψη. Άφησε τους βράχους να σου κρατήσουν τα δάκτυλα, όπως αφήνεις το σώμα της ερωμένης σου να σε οδηγήσει. Μέν διστάσεις αμαν τρέξει το αίμα. Το αίμαν εν ζωή, όι θάνατος.

Τζιαι αμαν κατεβείς ι στην καρδιά του βράχου, εννα νυχτώσει.

Κάτσε τζιαμέ, μέν φοηθείς τα σκοτεινά. Να περιμένεις.

Άφησε τη σοφίαν του κορμιού να τραγουδήσει.

Άκου! Ακόμα τζιαι οι σκιές ψιθυρίζουν σου. Άκου το φλοίσβο του ποταμού στον ουρανό, τζιαμέ που το φώς αποτραφκιέται σιέρι σιέρι με τα σκοτεινά. Μιλά σου. Καρτέρα.

Ροζμαρίνον θα βάλουν αύριο στον τάφο σου οι Μούσες, εαυτέ.

Κοιμήθου στη λίθη της μνήμης παλιέ εαυτέ. Τον ουρανόν σου ταξιδεύκουν τον χίλιοι κομήτες. Πράσινοι, ποτισμένοι το χρώμαν του Νέου.

Σχίζουν το στερέωμα σου. Δέ τους με τα νεκρά σου μάτια. Χτίζουν σε που την ύλη σου την θαμμένη. Την ύλη σου που έγινεν ένα με το σύμπαν. Χτίζουν σε που την αρχή.

Τρύγος. Που το κορμί σου ξεπετάσσουνται βλαστοί, τρέφουνται με την σάρκα σου.

Χωράφκια ολόκληρα φυτρώννουν πας το δέρμα σου.

Ππέφτει ο καρπός στο χώμα σου τζιαι όπου ο χυμός βρίσκει το γή σου γεννά ξανά φλέβες τζιαι μύς, γεννά μαλλιά, σηκώθκια, καρδία, γεννά σε πάλε.

Τζι έτσι, σιγά σιγά το Πράσινον, το Νέον, νικά το θάνατον.

Γεννιέται η ζωή..

Τζι όποιος έσιει αυτιά ανοιχτά τζιαι μμάθκια που Θωρούν, θα καταλάβει.

Φρεσκογεννημένος, νιός, πρίγκηπας, στέκεις μπροστά που το Δέντρον.

Αγαπά σε.