Τα Πρωτοδούλεια.

Εψές έμεινα βουνάρι που τες 10, πράμα ασυνήθιστο για μένα που είμαι νυχτοπάππαρος, άγρυπνος, τζιαι δημιουργός σκοτο-ηδονιστής. Ήταν η τελευταία νύχτα πρίν να αρχίσει η δουλειά τζι έπιασεν με μιά περίεργη κούραση πάς τον καναπέ, εκούρρωσα μές τα μαξιλάρια τζι ετυλίχτηκα την κουβέρταν μου την κεντητήν της γιαγιάς ώς τες πέντε το πρωί. Τζιήνον ήταν, έν είχα άλλον ύπνον.

Αννοίω τα μάτια μου πρίν να φανεί ο ήλιος πίσω που το σπίτιν του γείτονα. Πρώτη μου σκέψη: Καφές στη βεράντα με το σετάρ για να αποχαιρετήσω τες διακοπές μου που τελειώννουν. Δώδεκα βδομάδες διακοπές έν φεύκουν εύκολα που το σύστημα σου. Εκάτσαν δίπλα μου τζι ετραβούσαν με που την άκριαν της φανέλλας, εφιλούσαν με στο λαιμό, υπόσχουνταν μου πράματα. Τίποτε εγώ. Βράχος. "Να φύετε τζιαι κανεί, ήρτεν η ώρα να διδάξω κόσμον, να βουρώ πάλε όπως τον πελλόν που πόλη σε πόλη μές τα σπίθκια του κόσμου, τζιαι να αρκέψω πάλε να γράφω μουσικές". Μετά που πολλά παρακάλλια έκλεισα τες διακοπές στο τέλος μές το σκάφος του σετάρ, να κάτσουν τζιημέσα διπλωμένες να παράγουν μουσικές καλοκαιρινές όποτε τους το ζητήσω. Θα κάμνουν παρέα με τες άλλες εμπειρίες που έχω φυλάξει μές το στρογγυλόν παχουλλόν ξύλον του ιερού οργάνου. Σάν τον μέρμηγκαν που εμάζεψεν υλικόν ούλλον το καλοκαίρι τζιαι φυλάει το μές την φωλιάν του κάτω που τη γή. (που μιτσής πάντα στο παραμύθιν εφοούμουν οτι εννα καταλήξω καταχάλης ζήτουλας αππωμένος όπως τον τζίντζικα, αλλά στο τέλος εκατάφερα να γινώ ο μέρμηγκας ο φρόνιμος που μαζεύκει για να έσιει ύστερα, ευχαριστώ σε εαυτέ μου).

Σε κάποια φάση εσηκώστηκα τζι επήα στην πεζίνα/περίπτερο να πιάσω τσιγάρα. (Έγινα φουγάρο τελευταία. Εν μέρες του). Εξανάγραψα για την πεζίναν της γειτονιάς που γίνουνται φόνοι, ππέφτει ξύλο κλπ πολλά συχνά. Το λοιπόν, τζιαμέ που επλέρωννα τα τσιγάρα, θωρώ τον ταμείαν τον λιβανέζον τον παρέαν να αλληθωρίζει ξαφνικά συνοφρυωμένος τζιαι να καρφώννει με το βλέμμαν του κάποιον πίσω μου. Στο επόμενο δευτερόλεπτον επετάχτηκεν που πάνω που τον πάγκον, άρπαξεν έναν μιτσήν αληταράν πάς τα 18 του που εστέκετουν πουπίσω μου, τζι αντάκωσεν του πάτσους τζιαι ξύλον πολλύν, χωρίς να του πεί οτιδήποτε. Επαλάβωσα, ήμουν τζιαι μισοτζοιμησμένος έμεινα κολώνα. Έωκεν του, έωκεν του. Έκαμεν τον σιμιθκιά. Ο μιτσής έππεσεν χαμέ τζιαι ελαχτάραν τζι εμιξόκλαιεν. Σσιύφκει ο ταμίας τζιαι τραβά το σακκάκιν του μιτσή. Ππέφτουν έξω που τες τσέπες του δεκάδες πράματα κλεψιμιά, σιοκολάτες, red bull, χάπια, πίππα του κράκ κλπ κλπ. "Mothafucka", λαλεί ο ταμίας, "έσιει ένα μήνα κάμνεις μου ζημιάν $50 την ημέραν τζιαι κόφκει μου τα ο μάστρος που το μισθόν μου". "Take this!" ("να σου 'ώκω, να σου 'ώκω!") κλωτσά τον μές τα πλαϊτζια. Στο λεπτόν έρκουνται οι μπάτσοι. Τσιλλούν τον μιτσήν με τη βούκκαν του χαμέ, δίννουν τον πιστάγγωνα τζιαι βάλλουν τον μές το περιπολικό. Αρπάσσουν τζιαι το λιβανεζούδιν που εφώναζεν οτι έν φταίει, τζιαι βάλλουν τον τζιαι τζιήνον μές το άλλον περιπολικόν. Εγώ ακόμα εθώρουν χαντακωμένος, επεράσαν περίπου 4 λεπτά που την αρχήν του επεισοδίου. Ακόμα μιά μέρα στη γειτονιάν..

Αλλά η υπόλοιπη μέρα επήεν καλά, είδα τους πρώτους μαθητές, εξήγησα τους, ευχαριστήθηκα το, έσιει μήνες να εξηγήσω κανενού "Πώς Λειτουργεί Η Μουσική".