Ύμνος στη ψυχή.

Ύμνος στη Ψυχή.

----------------------------

Έλα ουσία μου του Κήπου, δροσερή, κρυφά ν' αγγίξεις τ' ανθισμένα χείλη.

Σε λευκές κάμαρες ξάπλωσε δίπλα της, δόθου, ξεχάστου

άνοιξε το λωτό της και τρύγησε, πότισε τα παρτέρια με της

βροχής σου την ίαση.

Να κοιμηθείς το βράδυ στους καμένους Κήπους. Κοιμήσου ψυχή μου κι ονειρεύτου με.

Κοιμήσου κι ο Μορφέας, κρυφός σου εραστής θα σ' οδηγήσει.

Αφουγκράστου την ερημιά. Ακούς τα κύματα στους πρόποδες του ηφαιστείου?

Περπάτα όσο βαστούν τα μέλη σου και μήν τη σκέφτεσαι την πυρωμένη στάχτη που σου

καίει τα υποδήματα. Και περπάτα.

Φτάσε εκεί στο λόφο με το Πρόσωπο στο Βράχο, κοίταξε το κατάμματα

και μήν το κρίνεις πιά.

Ανέβα το.

Περίμενε. Και μπές απο τ' ορθάνοιχτο του στόμα το γκροτέσκο χωρίς φόβο

Μπές μέσα, ολόκληρη και δόθου στη σπηλιά. Μείνε με το κορμί στα σκοτεινά μα άνοιξε του μέτωπου το μάτι

Κοίτα και μή φοβηθείς!

Δές πόσο λάμπουνε τ' απολιθώματα σου στο βάθος της!

Δές τα πετράδια σου να τα χαράζει σκυφτός ο δουλευτής ο πλάστης τους εκεί!

Ως να' ρθει το πρωί περίμενε, κοίταζε τον μόνο και μή μιλάς

Άσε την νύχτας τη μεμβράνη ν' αγγίξει τη μέρα και

το φώς του Ηέλιου άσε το να σε χαϊδέψει στα μεσάσκελα

Άσε την έκσταση του μεσοδάκτυλου να σε συνεπάρει ψυχή μου

και η φωνή σου, ύμνος, θ' αντηχήσει ασημιά στις ρωγμές της σπηλιάς.

Ξύπνησε όμορφη, ξύπνησε τότε.

Ξύπνησε κι άνοιξε τα δυό σου μάτια

αυτά του τρωτού κορμιού να δείς μυριάδες

τους σταλακτίτες και τις κρυφές πράσινες λίμνες.

Γεννήσαν στις σπηλιές οι άνθρακες διαμάντια την αυγή σου, ψυχή μου

κι αιθέρια μουσική θα σου τραγουδήσω, ξύπνα να τα δείς.