B'. Ασημί. Θυμάμαι..

Θυμάμαι που είπες....

"Γλάρος μονάχος αψηφά ποταμό και χιόνι, γυρεύει το ταίρι του.

πετά στην ερημιά μέρες, νύχτες μαυροσυννέφιαστες

ο άνεμος του πήρε τη φωνή, δέν

ψιθυρίζει πιά ο έρμος τ' ονομα της, δέν τη γυρεύει κι έχουνε τα δάκρυα του στερέψει.

Και τα πρισμένα μάτια, δυό σχισμές, εκλείσαν , τυφλός πλέον πατά τις φτερούγες μές τες κορφές της θύελλας

σφίγγει του ανέμου το άσπρο πέπλο στο παγωμένο στήθος

και με τελευταία βουτιά όλο επιθανάτεια χάρη παραδίδει, χούφτα τα οστά του

στης λήθης το λευκό έρεβος."

"Πάρε με λευκό, πάρε με πράσινο, κι αγκάλιασε με".

(ή όπως είπε ο ποιητής...

Verde que te quiero verde.  Verde viento. Verdes ramas.  El barco sobre la mar  y el caballo en la montaña.  Con la sombra en la cintura  ella sueña en su baranda,  verde carne, pelo verde,  con ojos de fría plata.  Verde que te quiero verde.  Bajo la luna gitana, las cosas la están mirando  y ella no puede mirarlas. Verde que te quiero verde.

Θυμάμαι που άκουσες..

Τα βήματα του ορίζοντα να φεύγουν.

Πάντα έφευγε ο ορίζοντας, κρυβότανε πίσω απο αφιλόξενα δάση, δέντρα παγωμένα.

Τα όρια που είχες φτιάξει καλέ μου ήταν.

Δέν είχε πεδιάδες η χώρα τούτη, και όσο περπατούσες η όαση ξεμάκραινε.

Θυμάμαι που είδες...

Το δρόμο πίσω απο τα κάγκελα κι έκλαψες οταν τα σιδερένια διαμάντια σου

απαγόρεψαν το 'Προχωρώ'.

Θυμάμαι που στάθηκες...

/...στο βασίλειο του βράχου και ο Δεύτερος Εαυτός ανάβλυζε σάν την πηγή απο το δέρμα

μ' εναν οργασμό φωναχτό που έσπασε την κρούστα του κατεστημένου.

Το δέρμα σου άφησες να κοιμηθεί στα πεθαμένα φύλλα.

Θυμάμαι που τόλμησες...

Τον ήλιο να δείς κατάματα μ' εμπιστοσύνη. Δέ σε τύφλωσε.

Ψέματα σου είχαν ποτίσει οι "σοφοί."

"βλαστήσανε στις φλέβες φύλλα της συκιάς

και στ' αχαμνά κορμοί βαλανιδιάς

στα χείλη κρεμμαστός και στρογγυλός καρπός κοκκίνησε ώριμος.

χώμα και ρίζες αγκαλιασανε τα γόνατα σου".

....Και φάνηκε ο ορίζοντας, δίπλα στο βράχο.