Το υπόγειο
Ούλλα τα αμερικάνικα σπίθκια έχουν υπόγειο. Άμα λαλούμε υπόγειο, εννοούμεν Υπόγειο. Πουκάτω που το σπίτι, πουκάτω που την επιφάνεια του εδάφους. Όπως κάτι σκηνές που έργα τρόμου -αδύνατο φώς, μυρωθκιά υγρασίας, τοίχοι πέτρινοι αρχαίοι (εμέναν εν 140 χρονών), σκάλα που τρίζει. Γενικά έννεν τόπος που θέλει το πλάσμαν να περνά το χρόνον του. Πάντα σκέφτουμαι άμαν είμαι στο υπόγειο πως ακόμα κυκλοφορούν τζιαμέ οι ψυσιές των προηγούμενων ενοίκων του σπιθκιού μου, εν ο μόνος χώρος που έν εσάσαν ποττέ τους, το υπόλοιπο σπίτι αναζωογονήθηκε καμπόσες φορές τζι έν θυμίζει ζωές άλλων. Μα στο υπόγειο εν ακόμα τζιαμέ οι σπόντες τους, τα ράφκια τα αγιωμένα που εβάλλαν το κάρβουνο, οι φωνές τους. Στο υπόγειο ξαπολούμεν όσα πράματα δέ θέλουμε να θυμούμαστε ούτε να θωρούμε μπροστά μας, αναμνήσεις φοιτητικές, παλιά έπιπλα, κάδρα. Τζι ας μέν το κάμνει η καρκιά μας να τα πετάξουμεν. Τουλάχιστον εν τζιαμέ, τζιαι κάποτε κάμνουμεν τους επίσκεψη για να νιώσουμεν την ασφάλειαν. Έχουμε παρελθόν,