Διασπορος

Όπως γυρεύκουμεν πλοκάμια να μας κρατούν δέσμιους σε θεσμούς, δόγματα, κόμματα, ομάδες τζι άλλα ανθρώπινα κατασκευάσματα, έτσι γυρεύκουμεν να βυζακωθούμεν τζιαι πάς τους αθρώπους που κοντεύκουν της δικής μας σκέψης, που κάτι ιδιαίτερον βρίσκουμεν πάνω τους που δέ θέλουμεν ποττέ να το χάσουμεν.  Τζιήνον το κλίκκ που νιώθουμεν άμα μιλούμεν με κάποιον στενόν μας γυρεύκουμεν το πολλά, έν έσιει καλλύττερον συναίσθημαν που τη ζεστασιάν της στενής φιλίας. Λαλούμεν.  Μα εν αλήθκεια? Ποιά εν τούτη η ανάγκη που μας οδηγά να ρίξουμεν το πέπλον τζιαι να κοντέψουμεν πλασμάτου πέραν του φυσιολογικού?  Να μοιραστούμεν μαζίν του τα μυστικά μας, να συμπαρασταθούμεν ο ένας του άλλου, να συζητήσουμεν δίχα μάσκες? Τί ανάγκην έχουμεν στο τέλος να ρίξουμεν τες μάσκες τζιαι να τσιβικώννουμεν πάς τα πλάσματα που μας γυαλλίζουν παραπάνω που άλλους? Μήπως εν λαθθασμένη τούτη η προσέγγιση? Φαίνεται οι μάσκες εν κουραστικές πολλά, τζιαι που μιτσιοί γυρεύκουμεν ευκαιρίαν να τες φκάλουμεν έστω τζιαι για λλίο.

Θυμούμαι την ημέραν που άρκεψεν ο πόλεμος τούτος της ετοιμασίας.  Θυμούμαι την τζιαι αν κλείσω τα μμάθκια μου έρκουνται μου επισκέπτες ούλλες οι εικόνες, η αυλή, η μυρωθκιά της συτζιάς, το σιτάριν που εξεράνισκεν πάς τες ταβλαρκές.  Θυμούμαι εκάθουμουν στα γόνατα της προγιαγιάς μου να μου πεί ιστορίαν όπως εκάμναμεν κάθι μέρα μετά την καταστροφήν του '74 τζι έσουζα τα πόθκια μου σάν το ναννούρισμαν στο ρυθμόν της ήσυχης της φωνής.  Η Θεκλού η λεγόμενη.  Θα ήμουν 5 χρονών.  Τρία χρόνια μετά την εισβολήν, αρκετά μετά, τόσον που είσιεν έρτει πίσω το ισοζύγιο της οικογένειας.  Θυμούμαι τη μαυροφορεμένην λυσιώτισσα στετέν μου να με βάλλει στα γόνατα της τζιαι να μου κάμνει την ιστορίαν του Λύμπουρα τζιαι του Ζίζιρου. Ο Ζίζιρος έκαμνεν ζωή χαρισάμενην ακούεις, χαρές, τραπέζια πολλά, τζιαι δέν επρόσεχεν ποττέ του.  Είσιεν φίλους, ήταν χουαρτάς, επέτασσεν τα. Δέν εφύλαεν καθόλου να έσιει στην αστοσιάν να φάει.  Επερίπαιζεν το Λύμπουραν που ήταν δουλευτής τζιαι συνάμενος.  Αντίθετος χαρακ

Εν τραγική η φύση του αθρώπου. Βασισμένη στη συνήθεια, τη σταθερότητα. Ποιός μας την πουλά?  Ρωτώ. Ποτζιμιέτε μόνη της η φύση μας? Ή υπνωτίζουν την οι στόχοι, η καθημερινότητα, ο πόθος για απόχτηση.  Ποιός μας έπεισεν πως έτσι πρέπει να ζιούμεν?  Να ζιούμεν για την λεγόμενην περιβόητην "growth", Τζιαι έρκουνται τα πάνω..κάτω μιάν ημέραν. Τζι αντί να αντιδράσει η φύση π'ον αμάθητη να λειτουργεί ανεξάρτητα, μουθκιάζει. ΕΜΟΥΘΚΙΑΣΕΤΕ.  ΕΜΟΥΘΚΙΑΣΑΝ ΣΑΣ.  ΕΠΙΤΗΔΕΣ. Όσοι εσπουδάσαν την μυστικήν Τέγνην Της Ψυσιής καταλαβαίνουν τη φύσην του αθρώπου τζιαι γνωρίζουν τα βήματα για να ποφύουν τες παγίδες.  Μπαίννουν αμέσως σε εμπόλεμην κατάστασην, κλείουν τες πόρτες του κάστρου τζιαι ζώννουνται άρματα, πολεμούν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Οι υπόλοιποι εν μουθκιασμένοι, τυφλωμένοι που το χασhίσhιν που τους εποτίσαν. Τζι οι μαστόροι της ψυσιής έχουν καθήκον να βοηθούν τους μουθκιασμένους. Ξέρετε όμως, τζιείνοι που γνωρίζουν καλά την Τέγνην Της Ψυσιής, έν τζι εν ούλλοι τους καλά πλά