Διασπορος

Ξυπνούμε νωρίς. Εφτά βαλίτσες, ρούχα παιδικά, ρούχα δικά μας, παιχνίδια, φαγιά, αμαξούδες, καρεκλίτσες αυτοκινήτου. Θα φορτωθούμεν σάν τα γαούρκα. Πακκετάρουμεν τα πάντα με άψογην οργάνωσην (μακάρι ναν καλά η Αγάπη, εγώ είμαι άχρηστος) Αύριο πετούμε. Αντίο κρυάδα τζιαι νερά, εσαπήσαμεν φέτος, ακόμα η θερμοκρασία ώς τους 20-24 βαθμούς έφκηκε τζιαι βρέσιει κάθε μέρα για κάποιο λόγο. Πάμε στην κύπρον τη ζεστή τζιαι θαλασσοφίλητη, τη χρυσοκίτρινη μικρή πατρίδα που τόσα καλά έσιει αλλά τζιαι τόσα εκνευριστικά. Βαστά με ακόμα κούραση μεγάλη, τζιαι οι σκέψεις εν λλίες, ατροφικές. Πόσον εδούλεψα φέτος! Έσιει μιά βδομάδα κοιμούμαι καλά αλλά ακόμα έν εκατάφερα να φέρω τα μίλλια μου καθόλου. Γι αυτό τζιαι δέ γράφω σε κανένα. Άτε γειά σας. Θα τα πούμεν που κοντά..

Έθελα να σας βάλω να ακούσετε το κομμάτι που έγραψα για τους χορευτές + πιάνο.   Παίζει το ο κ. Κομπιούτερ ο Ρομποτάκιας ο οποίος δέν μπορεί να παίξει όμορφα με συναίσθημαν, αλλά έτσι για να πάρετε μιάν ιδέαν πώς ακούεται το κομμάτιν.  Τα headphones εν πιό καλά πάντως. DeadcaveMarbles - diasporos

Επήα εχτές να αποχαιρετήσω τον καλό μου φίλο το Γιαννήν τον Συνθέτην και Βραχοκαβαλλάρην κάτω στην πόλην που ζεί.   Εγώ εννα φύω την τρίτην για Κύπρο, τζιαι τζιήνος φεύκει σήμμερα για να πάει στα Άσπρα Βουνά να κατασκηνώσει μές τα δάση τα απάτητα σε υψόμετρον  3.000 μέτρων, θα κάμει ορειβασίαν πάς τον γρανίτην τζιαι να ψαρέψει φρέσκες πέστροφες μαζί με τη γυναίκαν του στες λίμνες που έκαμεν ο παγετώνας.  Υποσχέθηκεν μου να προσέχει που τες αρκούδες τες καφέ τζιαι υποσχέθηκα του να προσέχω που τες κυπραίες κουφάες τες πατσάλες.    Επήα που το μεσημέρι σπίτιν του για να περάσουμεν ούλλην την ημέραν παρέα, ευκαιρία τωρά που δέ δουλεύκω, τζιαι εσκεφτήκαμεν να πάμεν να δούμεν αντίκες να ποσκολιστούμεν πρίν να μαειρέψουμεν τίποτε να τσιμπίσουμεν.  Έσιει τζιαμέ κοντά μιά τεράστια αποθήκη με καμιά εκατοστή πωλητές αντίκας σε στύλ κρατικής έκθεσης, με χιλιάδες πολύτιμα παλιοπράματα στοιβασμένα μαζί με πίνακες σχισμένους αρχαίους, σκαλιστά έπιπλα βικτωριανής εποχής, άλλα περίεργα '70ς τραπεζ

Εστάθηκεν ο γιός μου πάς τον μίνι-όχτο στην αυλή μπροστά που το τζαινούρκον το καντζιέλλιν που εβάλαμεν τζιαι εθώρεν τον περίεργο μίνι κρεμμό κάτω που τα πόθκια του με τεράστιον ενδιαφέρον. Εκατέβαζεν το ποούδιν του προσεχτικά τζιαι ακούμπαν το κάτω, εξανάφκαλλεν το πάνω, ετρέκλιζεν λλίον, ένιωθεν τη βαρύτητα να τον τραβά, το χώμαν να σκάζει, τους μύς του να τεντώννουν την ώρα που τα γόνατα ελυγίζαν για να τον κατεβάσουν.  "Τί είναι τούτον?"  -εσκέφτηκεν χωρίς λόγια τζιαι ερώτησεν με να του πώ. "Σκαλί χωμάτενον γιέ μου.  Όχτος"  -είπα του τζιαι γώ χωρίς λόγια τζιαι με χαμόγελον ενθαρρυντικόν.  Εγονάτισα με ήρεμον τρόπο.  "Μέ φφοάσαι, κατέβα, έν εξαναείδες έτσι πράμαν, εννα σου αρέσει, μέ φοάσαι έν θα ππέσεις." Είδεν με στα μμάθκια τζιαι επρόσεξεν οτι τον εθώρουν χαλαρά τζιαι εχαμογέλασεν τζιαι τζιήνος. Εκατέβηκεν με αυτοπεποίθηση. "Dowwwwwnnnnnn"    λαλεί  με ενθουσιασμό. Πισινή. Μπροστινή. Πενήντα φορές, με γέλια τζιαι μμάθκια ορθάννοιχτα ούλλο

Άρχισα εψές τζιαι εδιερωτούμουν: Στην κύπρον, πού θα περπατώ που εφτομάς?  Αφού εν να έναι πύρουλλος θα κρούζει πέτρες τζιαι παντού τα  χωράφκια εν κατάξερα σκονισμένα δέν έσιει χόρτα πράσινα τζιαι δάση κοντά στην πόλην για να πηαίννω κάθε μέρα τον καθιερωμένο μου περίπατο τον άψε-σβύσε την ώρα που κοιμούνται τα κοπελλούθκια.  Εκαλόμαθα δακάτω να πετάσσουμαι μές το αυτοκίνητο τζιαι σε δέκα λεπτά να είμαι μές τους βάλτους τζιαι τα λαγκάδια να καλπάζω σάν τον κοντράππαρο ανενόχλητος στη θερμοκρασία των 16 βαθμών στην ιδυλλιακή φύση της ΧΤΕρνίας.    Πού κάμνει ο κόσμος άσκησην στην Κύπρον, πού εκφράζει τη φυσιολατρείαν κλπ στην καθημερινή ζωή?  Δέν εξαναρώτησα τούντην ερώτηση γιατί ούλλην μου τη ζωή στην κύπρον την επέρασα στο χαλαρό, με μπύρες/φαγιά, κλάπς, γυρούς με τ' αυτοκίνητα στους ακάμες τζιαι τα τροόδη,  χωρίς έννοιανν  για την άσκησην την  καθημερινή.  Τωρά που ανακάλυψα οτι έχω τζιαι κορμίν τζιαι εγκέφαλον, θέλει με να το περπατώ, εθύμωσεν μου τζιαι έβαλεν με να του ορκιστώ

Μουσική, γιορτάζεις, σ' ευχαριστώ. Βαστάς με που το σιέριν σφιχτά σήμερα τζιαι περπατούμεν παρέαν όπου πάω, συμβιωτικά.  Κουβεντιάζουμεν.  Αγαπάς με.  Κρατώ σε με πεθυμιάν.  Χαμογελάς, σοφή μου σύντροφε.   Δέν σου αν-οίκω, εννα φύεις πάλε.  Έρκεσαι, φεύκεις, τζιαι η αγάπη μας εν η μόνη που εκατάφερα να μέν είναι κτητική.  Σ' ευχαριστώ που είσαι τόσον ανοιχτή μαζί μου τζιαι δέχεσαι με.   Χωρίς εσένα να με ακούεις τζιαι να μεταφράζεις όσα σου λαλώ σε ήχον, δέ θα είχα τρόπο να εκφράσω τες βαθειές σκέψεις μου χωρίς λόγια ή βλέμματα ή λογική. Χωρίς εσένα δέ θα εβίωννα την ομορφιάν του θανάτου μέσα που τον ήχο. Χωρίς εσένα δέ θα έβρισκα το σκοπόν της Ύπαρξης μου. Θέλω να σε μοιραστώ με ούλλους. Χωρίς εμένα θα είσουν βουβή, στον υγρό σου τάφο ακίνητη.

Ούφφφφφφφφφφ.   Τέλος.   Πάει αλλο ένας χρόνος δουλειάς φορτωμένος ζωήν. Που σήμμερα ώς το Σεπτέβρην: Δέ θα ξαναοδηγήσω 160 χλμ την ημέραν που σπίτι σε σπίτιν των μαθητών. Έν θα ξαναφάω τα δύο μου γεύματα της ημέρας πάς τα γόνατα μου πουκάτω που το τεμόνιν τζιαι να μου παίζουν πουρούες. Έν θα ποτζοιμούμαι που την κούρασην η ώρα τρείς το απόγευμαν. Έν θα δουλεύκω 10 ώρες την ημέραν για έξι μέρες. Έν θα γράφω τες νύχτες μουσικήν τζιαι ποίησην ή αναρτήσεις στο βλόγ εξουθενωμένος με πείσμα γαουρινόν. Δέν θθα εξηγώ ούλλη μέρα για τες νότες, το παίξιμον, τες ζωές των συνθετών, δέ θα κρατώ ψυχολογικά τον καθέναν που τους 45 μου μαθητές, ούτε θα συγκεντρώννουμαι έντονα για να βρίσκω τα λάθη τους τζιαι πώς να τα διορθώσουμεν.   Που σήμμερα: Θα βουρώ στα δάση τζιαι τες φάρμες με την οικογένειαν τζιαι μόνος μου να μαζεύκουμεν φράουλες τζιαι μπλούπερις, να τρώμεν παγωτά, να τρώμεν καλαμαράκιν στα κάρβουνα στες παραλίες του βορρά, τζιαι όστρακα πάσης φυσης ολόφρεσκα. Θα κάμνω κάθε μέρα meditation  

Είπα να γράψω κάτι σήμερα, άν και δέν έχω τίποτε δραματικό/διασκεδαστικό να αναφέρω.  Εκατάφερα να αποθανατίσω για πρώτη φορά τους βουδιστές μοναχούς που περνούν για κάποιο λόγο που δαμέ τζιαι παίζουν το τύμπανο τους αμίλητοι.   Πού πάν? Εμείναν μόνο δύο μέρες δουλειάς, τζιαι μετά πακετάρισμα για δέκα ακόμα πρίν την επιστροφή στη Λαιστρυγονία τη Γήν της Πυράς.  Οι δυνάμεις εφτάσαν στο αμήν τους.  Σκέφτου οτι έν έχω όρεξη ούτε για πάρτυ ούτε για φίλους πλέον, ίσια που σώννω να σέρνω τα βήματα μου κάθε νύχτα που το αυτοκίνητο στον καναπέ, τζιαι μετά τηλεόραση σκουπιδιάρικη ώς τες 11 τζιαι ύπνο ανήσυχο με πολύ ροχαλητό,  χωρίς όνειρα.    Έν θέλω ούτε μουσικές, ούτε ποιήσεις, τίποτε. Ότι έγραψα έγραψα.  Η αγαπημένη πέννα μου τζιοιμάται πάς το πιάνον μισοόφκερη.   Το σεττάρ ακούμπησεν την τζοιλιάν του μές τη θήκην τζιαι αναστέναξεν.     Όσον εδίδαξα, τούτον ήταν.   Γειά σας μαθητές.  Θα εμπορούσα να γράψω ολόκληρες αναρτήσεις για τα κολακευτικά λόγια που με εράναν οι γονείς τούτες τες μέρες

Προσπαθώ να κάμω τη ψυσιή μμου να αντιναχτεί, να ξεσκονιστεί για να αλλάξει τροπάρι τούντες μέρες τες τελευταίες της δουλειάς που εξουθενώθηκα.  Γι' αυτό, κάθε μέρα  κάμνω κάτι εχτός προγράμματος, κάτι που ταράσσει τα νερά τζιαι φέρνει τα πάνω κάτω.   Πχ πάω περίπατο σε κακόφημες συνοικίες ή ακούω μουσικές που δέν μου αρέσκουν.  Έτσι για να δώ πώς θα αντιδράσω. Σήμερα έμπηκε μμου στο νού να πάω στην αγορά τους ασιάτες δαμέ δίπλα τζιαι να γοράσω το περιβόητο φρούτο τους βιετναμέζους το διαβολικό Ντούριαν, το οποίο εν τεράστιο ίσιαμε πέντε κιλά, εν σκληρό που έξω τζιαι αγκαθθωτό, τζιαι άμαν το ανοίξεις βρωμεί χτιτζιό αλουσία/ποσκούπιδα/θειάφι/κρομμύθκια.   Βρωμεί τόσον πολλά που στο βιετνάμ έσιει απαγορευτικές ταπέλλες σε δημόσιους χώρους.  Πάει ο ζώλος του ίσιαμε 100 τετραγωνικά μέτρα.  Τουμάνι.  Η γεύση του Ντούριαν εννεν γλυτζιά, εν σχεδόν αλμυρούδα, τζιαι μάλιστα το φρούτον τούτον  εν κρεμώδες σάν τη κκάσταρτ  ή σάν το τυρί το ροκφόρ,  με aftertaste λίγον αλμυρή τζιαι χαλασμένη -

Σπίτι μόνος μου τζιαι κουρνιάζω αξύριστος μές την τένταν της υφαντής κουβέρτας σαν κάθουμαι στη πρωινή δροσιάν τζιαι τον ήλιον που μπαίννει κρυφά στο βαθυμπλέ δωμάτιον με τες αραχνοϋφαντες κουρτίνες.  Αφού το φραπέ απαγορεύεται, πίννω κρύο αμυγδαλόνερο τζιαι πείθω τον εαυτόν μου οτι αρέσκει μου.   Λείπουν  ούλλοι επήαν στο πάρκο να παίξουν.  Εγώ περιμένω να περάσει η ώρα κολυμπώντας μές το σιρόππι της βαρεμάρας μου.  Έχω μόνο 2 ώρες δουλειά το απόγευμα αντί 10, έκλεισε το σχολείο που πάω τες παρασκευές το πρωί, τζιαι σιγά σιγά σβύννουν οι μηχανές μου.  Δυστυχώς οι δυνάμεις μου μιά μιά κάμνουν φτερά τζιαι φεύκουν.   Το χαμόγελον μου έν θέλει να κάτσει στο πρόσωπον μου.   Η όρε \ξη μου της ζωής εχώστηκεν .    Είμαι άδειος, τζιαι δέν έχω διάθεσην ούτε φίλους να δώ ούτε κανέναν.   Στο κομπιούτερ παίζει ήρεμη  μουσική της Κωνσταντινούπολης με νταούλια βιολιά τζιαι χορωδίες ούλλο σεκλέττι.  Να γράψω ανάρτηση?  Σκέψεις έν έχω, τζιαι οι προβληματισμοί νεουλιάζουν με.  Γιατί εν τόσο βαρετή η τζ

Μετά που το κονσέρτον εφύαμεν για μίνι διακοπές μιάς νύχτας με τα μωρά να πάμεν αγροτουρισμόν σε φάρμαν στ' ανάθθεμαν περίπου 250 χλμ που δαμέ -είχαν την ενοικιάσει 3 οικογένειες φίλοι μας τζιαι εκαλέσαν μας να πάμεν να ποσκολιστούμεν, να μαειρέψουμεν, να παίξουν τα κοπελλούθκια κλπ κλπ.  Έν επολλοήθελα εγώ γιατί μονοήμερη με κοπελλούθκια σε χώρον που έν έσιει κάντζιελλα, ούλλο σκάλες ούλλον κινδύνους για μωρά 1 1/2 χρονού, δέ λογιέται "διακοπές"  τζιαι ήμουν τέζα ούτως ή άλλως.  Αλλά πρέπει να ακούμεν της γεναίκας μας, ξέρει καλύτερα.    Εμείναμεν το λοιπόν στη φάρμαν κάποιου τύπου που μεγαλώννει δύο είδη κατσέλλας, μιάν για κρέας τζιαι άλλην για γάλατα.  Κάμνει τυρκά τζιαι βούτηρο, παγωτό.   Επίσης τρυπά τους σφένδαμους που έσιει στην αυλήν του τζιαι κάμνει σιρόππιν (maple syrup)  που πάει πολλά με τες τηγανίτες.  Δυστυχώς έν μπορούσα να το δοκιμάσω λόγω της μαυρογέρημης της δίαιτας μου.     Η θέα που τη φάρμαν εν υπέροχη.  Ώς που φτάννει το μάτιν έσιει λόφους, χόρτα τζ

Επήεν πολλά καλά το ρεσιτάλ!!! Δύο ώρες μουσικής καλομελετημένης τζιαι παιγμένης σωστά.   Μόνον ένας τα έκαμεν πίλλιες τζιαι ήταν άδικο γιατί το κοπελλούιν εν πολλά καλός μουσικός αλλά πιάννει τον η αμηχανία πάντα τζιαι τρέμει ολόκληρος όπως το φύλλον.  Έσιει ένα μήνα βάλλω του ασκήσεις αναπνοής τζιαι αυτοσυγκέντρωσης, ενόμισα ήταν να τα καταφέρει αλλά έκαμεν τα της πιπίνας.   Οι μιτσιοί μου εφκάλαν με ασπροπρόσωπον.  Ακόμα τζιαι οι μέτριοι μαθητές επαίξαν αρκετά καλά. Εφτάσαν ούλλοι κατα τες 12:45, ντυμένοι τα καλά τους, χτενισμένοι, με κορδελλίτσες στα μαλλιά οι κορούες, γραβατούδες τα αγοράκια, οι γονείς τους αχχωμένοι.  Εκάτσαν.   Ούλλοι στην ώραν τους.   Είχαμεν κίνηση περίπου 150 άτομα, παππούδες, γιαγιάες, θκειάες, φίλοι, οι οποίοι εκαταφτάσαν με δίσκους πισκόττα τζιαι φρουτοσαλάτες, χυμούς, λεμονάδα, σπιτίσιες πίττες με βατόμουρα, σαντουιτσάκια.  Ούλλοι εφέραν που κάτι, έτσι κάμνουμεν δακάτω.  Εβάλαν τα πάς το τραπέζιν που είχαμε κουρτίσει στην πίσω αίθουσα με ωραία χρώματα τζι

Το λοιπόν.  Φεύκουμεν σε λλία λεπτά.  Ούλλα εν έτοιμα.   Το αυτοκίνητον έσιει πεζίναν.  Τα διπλώματα υπόγραψα τα.  Το πρόγραμμαν εκάμαμεν το πρίντ, έν εξεχάσαμεν κανέναν.  Τα πιατούθκια τα χάρτενα τα μπλέ τα πράσινα τζιαι τα ποτηρούθκια εν έτοιμα για το ππάρτυ.  (εννα φέρουν ούλλοι πισκόττα τζιαι λεμονάδες).  Έβαλα το κοστούμιν μου το καφέ με το πουκάμισον το καλόν του CK  που με κάμνει λεβέντην χωρίς γραβάταν τζιαι φαίνουμαι σάν τον πράχτοραν (γιέεεεεα, φορεί με το κοστούμιν μου το προπέρσυνον που εγόρασα πρίν την εγκυμοσύνην, επάστηνα πάλε γιέςςςς   -βάλλουν τζιαι οι παπάες κιλά στην εγκυμοσύνην να ξέρεις)    Εχτές επροετοίμασα τζιαι τους τελευταίους μαθητές τζιαι ήρτα σπίτι να μείνω βουνάρι στην τηλεόραση.  Έδωσεν η κούραση ππουνιάν πάς τη κκελλέν μου, εδίπλωσεν μου τα μμάθκια μου τζιαι εκοιμήθηκα μονοκόρτην,  άνετα (πρώτη φορά τους τελευταίους 9 μήνες!)  για οχτώ ολόκληρες ώρες.    Κανεί να υποστηρίζω συναισθηματικά τόσα άτομα κάθε μέρα.  Που δευτέρας χαλαρά μαθήματα για αλλο δύο ε

---------------------------------------------------------------- Ερώτηση πρός τον εαυτόν:  Γιατί μου αρέσκουν οι πελλοί, οι εκκεντρικοί, οι ιδιότροποι αθρώποι που κάτι ζαβόν έχουν πάνω τους?  Γιατί τους σιέρουμαι τόσον?  Τζιαι γιατί διούν πάνω μου οι πελλοί αμέσως, αγαπούν με ενστικτωδώς, τζιαι ξέρουν οτι εννα τους δώσω σημμασίαν τζιαι εννα σεβαστώ την εκκεντρικοσύνην τους? Τζιαι ειδικά οι πελλοί που τραουδούν , ούλλοι τούτοι διούν πάνω μου πολλά συχνά γμτ.  Μόλις μάθουν ότι είμαι μουσικός αντακώννουν τραουθκιάν.  Η γειτόνισσα μου, πχ.   Ή διάφοροι γονείς των μαθητών μου που μου τραουδούν 'όπεραν'.   Συμβαίννει μου ανησυχητικά πυκνά το φαινόμενον.  Έν θέλουν να ακούσουν για τη μουσική μμου τίποτε.  Μόνον να μου τραουδίσουν επειδή 'καταλάβω που μουσικήν'  θέλουν.   Τα δικά τους μόνο.  Γράφει στο μέτωπον μου "Τραουδάτε μου όσην ώρα θέλετε"     Εξηγάτε μου το... --------------------------------------------------------------- Που λαλείτε έπαιξεν  τα ο Τταντής ο Ττ

Το σάββατο εν η συναυλία των μαθητών μου επιτέλους.  Αχχώννουμαι να πάν καλά να φκώ ασπροπρόσωπος τζιαι να περάσουν καλά να εν καλή η εμπειρία για τζιήνους.  Επροετοίμασα τους τζιαι τους 35   που θα παίξουν, έσιει που την περασμένη βδομάδα φωνάζω τους (άτε κωστάκη μάνα μου, παίζε φόρτε, φόρτε μανα μου, άτεεε)  κάμνω τους κερκίδα ενθουσιάζω τους, νευριάζω με τους σικκιμετζήες, ψηλώννω τα φρύθκια μου που την έκπληξη (μπροστά στην κακοτζιεφαλλιάν μερικούς), χαμογελώ τζιαι δακρύζω με τους τσιάκκους.   Άρκεψα να χάννω τη φωνή μμου με πόνον του λαιμού τζιαι πονοκέφαλον στο δεξίν μου αυτί.  Πόσες ψυσιές να κρατώ κάθε μέρα τζιαι να τες υποστηρίζω?   Ενακάτσιασα τη μουσικήν. Έρκουμουν σπίτιν πόψε κατα τες εννιά που τους πίσω δρόμους για να απολαύσω τη φύσην τζιαι τες ωραίες κούρβες τζιαι  άκουα μουσική που τον κλάσικ ρόκκ σταθμόν (whole lotta loooooveee!!!)   δυνατά στο αυτοκίνητον κάμνωντας σούσαν δεξιά αριστερά της λωρίδας γιατί εγύρισεν μου, έν είσιεν κίνησην ευτυχώς τζιαι το φώς του ήλιου ε