Διασπορος

Φορώ, πάλε, του γλύπτη το κατασχισμένον το πουκάμισον το πράσινον  το πολλοτριμμένον π' άφηκα πέρσυ μές τ' αρμάριν τζ' ήβρα το να με καρτερά πλυμμένον, ανυπόμονον,  του μαραζιού του περσινού πουκάμισον πον πάς τους νώμους μου νάκκο σφιχτόν τζιαι ξοβαμμένον τζιαχαμέ που τό' φαν τρίψε τρίψε η πέτρα τζι ο νήλιος του καλοτζιαιρκού.  Τζειμέσ' τ' αρμάριν πό' κατσεν τζι επέρασεν σιειμώναν μόνον του κρεμμάμενον στα σκοτεινά, εσκέφτειν το μαράζιν, εξέρασεν το, εξιμάρησεν,  επλύθθηκεν, τζι εντύθηκεν -καμαρωτός γαμπρός-   να καρτερά να έρτω πάλε, εγιώ η νύφφη του, να το φορήσω. Τζιαι μές τη μπλού τη σίκλαν μου του χτίστη  τζοιμούνται μήνες τα εργαλεία μου του καταλύτη πετροφά.  Ξυπνώ τα.   Μιάν εφτομάδαν πελεκώ τες ασπρόπετρες.  Με την ανατολή, ξυπνώ, τζιαι παίζω των μωρών μου, τζιαι γλέπω την Αγάπη μμου.  Το μεσομέρι γίνουμαι ο Δράκος, ζώννουμαι 'ργαλεία, χάννουμαι μές τον κόσμο μμου τον πλούσιον π' άκρην έν έσιει, τζι ώς το δείλις με τη θέλησην τη σιεροτζιέφ

Έτοιμες σχεδόν οι βαλίτσες. Φεύκουμεν αύριο τζι άγχος κανέναν έν έχω. Πότε θα τα ξαναπούμεν, έν ιξέρω.  Όποτε πάω σε ίντερνετ καφέ φαντάζουμαι.

Τούτος εν ο Δράκος μου.  Ετέλειωσα τον σήμμερα.  Έτριφα τον έσιει που το πρωίν να γυαλλίσει.   Άρκεψεν πέρσυ το σεπτέβρην την ημέραν που ήρτα πίσω τούντο έργο, τζιαι κάθε φοράν που μου εμίλαν εκόντευκα του τζι επίντωννα λλίο λλίο.  Εν μάρμαρο της περιοχής, σκλερόν πολλά, επαίδεψεν με κάμποσον.  Εν αυτοπροσωπογραφία της φάτσας της ψυσιής μου. Τούτος ο Δράκος μου εν ο Μάστρος της Ελευθερίας, για λλόου του γράφω τζιαι σκαλίζω,  τζιαι δείχνει μές τη σφίξην του την ευθύνην της ελευθερίας, του είναι βάρος δυσκολοκουβάλητον η ελευθερία τούτη τζιαι σφίγγεται με ούλλην του τη δύναμην να την τραβήσει πίσω του για να παρπατήσει.  Τεντώννει το λαιμόν, σφίγγει τα δόγκια του τζιαι τραβά το σώμαν του . Έτσι εν η ελευθερία.  Πολύπλοκη κατάσταση νού.  Τζι ο έτοιμος άθρωπος μόνον μπόρει να σηκώσει το βάρος της, τζιήνος που έσιει μύς δυνάμενους να την αντέχουν. Σιερετώ.

Ξαναβάλλω το Χορόν τον Ποδητόν που έγραψα πρίν κανένα θκυό μήνες.  Γιορτάζω τον χρόνον που επέρασεν τζι εν τούτον το κομμάτιν που με εκφράζει καλλύττερα. Χτίζεται σταθερά σάν την ηδονήν τζιαι ξεσπάζει 2-3 φορές, με τρόπον για μέναν ιδανικόν, σάν την ηδονήν που μόνον οι γυναίκες μπορούν να νιώσουν (τυχερές!  όι μιά φοράν μπάμ τζιαι κάτω σάν εμάς..) Θυμούμαι ούλλες τες νύχτες που το έγραφα, τα μμάθκια μου τα κουρασμένα η ώρα θκυό το πρωίν που ετέλλειωννα, πόσην που την προσοχήν μου μου ερούφαν σάν το άκουα τζιαι έσβυννεν ο κόσμος, τες οπτασίες που εθώρουν, τους γέρους που εκάτσαν μαζί μμου να μου ψιθυρίζουν μουσική μές το φτίν, θυμούμαι τα τζιαι σιέρουμαι που γίνεται το αθρώπινον κορμίν να πλάθει ήχον τζιαι να αισθάνεται. ΈΝ τζιαι θέλω τίποτε άλλον.  ΕΝΑΣ  σας να μοιραστεί μαζί μμου τούντην ηδονήν, τζι έκαμα τη δουλειάν μου. ΕΝΑΣ σας να κάτσει να συγκεντρώσει ούλλην του τη χαράν μιά νύχταν, να πιεί ζιβανίες, ή άλλα πράματα,  τζιαι να βάλει τούτον το κομμάτιν στα σκοτεινά, τζιαι ν

Πόψε παίζουν το κομμάτιν μου σ' έναν που τα σημαντικά θέατρα χορού της Νέας Υόρκης, τζιαι μάλλον θα έσιει review του μπαλέττου μου στους New York Times.  Στ' αρχίδια μου.  Ούτε φουσκώννει ο εγωισμός μου, ούτε με κόφτει.  Κρατώ την ανάμνησην των 4 εφτομάδων που μου επήρεν να γράψω το όμορφο μμου κομμάτιν, τζι εν αρκετόν.    Τζι έρκεται που φυσικού του τούτον, έννεν πως ακολουθώ κανέναν σύστημαν σεμνότητας.  Απλά εν στ' αρχίδια μου τούντα πράματα, ασήμαντα.  Τα 2 λεπτά χειροκρότημαν έν έχουν ψυχικήν αξίαν.  Έν συγκρίνεται το 'πράβο' με την ηδονήν του γραψίματος.  Έν φορτώννεται η ψυσιή πλούτη με την επιβράβευσην, μόνον ο εγωισμός, τζιαι τούτος εν προσωρινόν πράμαν που βιώννει το κορμίν.  Την επιβράβευσην της ψυσιής που πασκίζει να δημιουργά κάθε λεπτόν, παίρνουμεν την μαζί μμας στην αιώνια ζωήν.  Είπεν μου το το πουλλάκιν τούτον. ΈΝνεν πως έν εδοκίμασα.  Έννεν πως έν εγνώρισα την 'επιτυχίαν'  (στα κλασσικά μέτρα μιλούμεν)   πρίν πέντε χρόνια εκράτουν το δρόμ

Έ, να μέν ηγράψω τζιαι 2-3 κομμάθκια πρίν να φύω? Κάθουμαι μές το εργαστήριν μου της μουσικής, άφτω τζιερκά, χαδεύκω τα είδωλα, συγκεντρώννω τες αναμνήσεις, αφήννω με να πικραθθώ τζιαι να γεμώσω παράπονον, τζιαι γράφω.  Γράφω τζιαι εν γεμάτη η κούζα.  Τελειώννω τζιαι φκερώννει. Αφήννω την πίκραν να μιλήσει.  Τζι όσον της διώ φωνή, φεύκει που πάνω μου τζιαι φήννει με αθώον τζιαι καθαρόν.  Ο έρωτας, ο θάνατος, τζι η έκσταση εν συγγενείς κοντινοί. Πάμε.  Κομμάτιν πρώτον. Ήντα γλυτζιά που εναι η πίκρα..

Το εργαστήρι μετά που τη μάχη, ένα χρόνο εκράτησε σχεδόν, καρτερά να το καθαρίσω πρίν να φύουμε.  Μα τί ωραία, θωρώ πραγματικά τη ξημαρισιά τζιαι το χάος που δημιουργεί η κάθε μάχη που κάμνω μές τη ψυσιή μμου!  Έννεν θεωρίες, ούτε σκέψεις.  Εν υλική η μάχη, φαίνεται πάς τα καταλυμένα εργαλεία, τη μαρμαρόσκονη που καλύπτει τα πάντα -θυμίζει μου τους ασπρόλοφους κοντά στον Κοτσιάτη-    εν ολόκληρην Κύπρον που εκατάλυσα δαμέσα.  Εκαθάρισα πουμέσα, εξημάρισα έξω, τζι εγέννησα τέχνην.  Απλή διαδικασία. Σε στενό δωμάτιο, κάτω που το γή,  στο σιειρόττερο σημείο του σπιθκού μου -μές το υπόγειο, το υγρό, το γρανιτένο, έχτισα τον Καταλύτη τζιαι τον Μεταφραστή.  Με βίαια εργαλεία που κόφκουν, χτυπούν, ακκάννουν την αιώνια ύλη της πέτρας. Τζι έδωκα έτσι τη πνοήν τζιαι φωνήν στον κόσμον τον εσσωτερικόν που μόνο σε μορφήν σκαλισμένη μπόρει να πεί την ιστορίαν του. Σφυρί, κοπίδι, μάρμαρο.  Μολύβι.  Απεριόριστες δυνατότητες έκφρασης. Το πιό σημαντικό εργαλείο, χειροπ

Εψές εγέννησα έναν άδρωπον, μα δέ ξέρω κόμα τί να τον ονομάσω.  Ούτε τί εννοεί.    Κάτι τον ανυσηχεί πάντως..

Ταξίδι προς Ατλαντίδα. Θκυό χάρτες. Η έκσταση μου η χορευτική της ψυσιής, σούφης που κοντεύκει της Αγάπης, τζι ας σφίγγει πάντα τον λαιμόν ο αγράγκαθθος. Η έκρηξη έρκεται που το κέντρον του οργανισμού. Ταξίδι προς την Ατλαντίδα Πρώτα γίνεται τούτον. Ο  Μύλος της ψυσιής.    Καθόλου έν τον φοούμαι, ο φόος εν χαμηλού κέντρου συναίσθημαν.  Τρείς φορές τον επέρασα..    Τα τρία μέρη της ψησιής γεννούν, κάμνουν εμετόν, τρών το έναν το άλλον τζιαι αναγεννιούνται,  ΕΝΑ. ................................ Τζι αν θέλεις, συνοδοιπόρε να θκιεβάσεις το χάρτη, που περιγραφήν δέν επιτρέπεται να δώκω, κοίταζε τα σχέδια τζι εννα φανούν τα κρυμμένα σχήματα..

Κρατείς το σύμβολον του πολεμιστή τζιαι διαλογίζεσαι. Εν ψάριν, γεναίκα, τζι ακόντιο μαζί. Τζι ότι χρειάζεσαι να σου πεί ο νούς σου, λαλεί σου το.

Μισώ σε αμέρικα γιατ' είσαι διπλοπρόσωπη σειρήνα τ' οδυσσέα δρακούνα τζιαι γητεύτρα (Εγώ μιτσής τζι αθώος εικοσάρης ήμουν τότε τζι ελύσσιασα τα θκυό βυζιά σου τα πελώρια τζιαι το πουττίν το καρπερό σσου) πουλάς μου κάθη μέρα ελευθερίαν τζι τη γλυτζιά σσου ανωνυμίαν -θκυό θησαυρούς που τους γυρεύκει ο άθρωπος πουλάς την πιθανότηταν τζιαι την ελπίδαν "ούλλοι μπορούσην να πετύχουν δαχαμέ" λαλούν τα σιείλη σου -κόμα τζι οι παραθκιάνταλοι συνθέτες π' όν ταιρκάζουν . μα είσαι καρτάνα αμέρικα, ξαθθή αμέρικα στάρλετ του χόλλιγουτ π' όποιον συφφέρει τον γαμείς Ξαπόλυτη, πασιοκώλα του μακτόναλτς, μα τούντην ελευθερίαν έν την αλλάσσω με καμμιάν άνεσην! Τουλάχιστον, τους όγρακους δακάτω μπόρω να τους ποφύω, ορίζω τη δική μμου μοίραν με τα σιέρκα μου τα θκυό. Τζι όποιος θέλω είμαι, τζι ότι θέλω λαλώ, έν έσιει εμπόδια η μήτρα σου. Επήρε' μμου δώδεκα μήνες, να παλεύκω, να τσιλλιούμαι.  "Ποιόν εν το σωστόν να κάμω?" Τζι όσον τζιαι να σε μι

Πράβο σας λεβέντες μου μαθητές που εκαταφέρετε να παίξετε καλά τα κομμάθκια σας.  Έσιει θκυό μήνες που σας πιέζω να πάτε πιό ψηλά που το άνετον σημείον της γνώσης.  Είπα σας "πάμεν ταξίδιν"  τζι ήρτετε με εμπιστοσύνην.  Μιάν έσπερνα ενθάρρυνσην, μιάν επότιζα με αυστηρόν ύφος, σιγά σιγά εγίνηκεν η δουλειά τζι η σοδειά εν πλούσια.    Τζι όσα εφύτεψα με γνώσην τζιαι προσοχήν, ήρταν πίσω μαζεμένα εχτές ανθισμένα.  Το καλάθιν της χαράς εν γεμάτον.  Πράβο για την πρόοδον σας.  Κοσπέντε ζευκάρκα μμάθκια εχαμογελάσαν μου μετά που την τελευταίαν νόταν που επαίξαν τα εξασκημένα σιέρκα.  Τί άλλο θέλει το πλάσμαν? Είμαι ιδιαίτερα περήφανος για τα κοπελλούθκια που έννεν average, σιέρουμαι τους αυτιστικούς μου που με τόσην προσπάθειαν πολεμούν να μάθουν τζι επαίξαν όσον καλλύττερα μπορούν, σιέρουμαι όσους έχουν προβλήματα μάθησης για το ήθος τους τζιαι την αγνήν τους αγάπην για τη μουσική.  Σιέρουμαι τους που παρ' όλην τους τη δυσκολίαν πάντα προσπαθούν τζιαι πολεμούν παραπάνω που άλ

Αμάν πόσον όξινα εν τα μούτρα της σήμμερα, αγκρισμένα τζιαι παραμορφωμένα.  Ρουθουνίζει σάν το αγριογούρουνον, θωρεί με τζι οι κεραυνοί πετάσσουνται που το μέτωπον της τζιαι φακκούν δίχα αποτέλεσμαν πάς την Ασπίδαν μου.  Χασκογελώ τζιαι λαλώ πελλάρες.   Πόσο θυμόν έσιει ολάν!  Μα κρατώ Ασπίδαν τζιαι δέν με πιάννει, γελώ τζιαι πειράζω την.  Την Αγάπην μου πιάννει την όμως η κεραυνοβολία, έν μπορεί να καταλάβει πώς μπορεί η δρακούνα να εν τόσον κατζιάρα τζι αναίσθητη, έν το χωρεί ο νούς της. Δέ πόσο γεμάτη εν η σακκούλλα του θυμού, θυμού που μαζεύκεται 70 χρόνια μές το κορμίν της  θκιαόλας πλάθει της ρυτίδες γυρόν που τα φρύθκια συννεφκιασμένες ρυτίδες τζιαι χτιτζιόν σάν ναν ρυάκια που κάμνει ο βόθρος άμαν ξεχυλίζει που στουππωμένον λάκκον. Φακκά το πόδιν χαμέ σάν το μωρόν, τζιαι κάμνει σκηνήν.  Αφού χρειάζεται το.  Εν ναρκωτικόν ο θυμός.    Το δράμαν ταϊζει το τέρας της τζιαι κάμνει την να νιώθει καλλύττερα για λλίο.   Άκου άκου μωρίστικο λόγο..  Γιατί, μα γιατί, ωιμέ να της στερήσο

Είμαι μές το άγχος, αύριον εν η συναυλία των μαθητών μου τζι ύστερα έχω τες δικές μου συναυλίες με τη χορογράφον μου.  Εν το μεταξύ αν είσαστεν νέαν υόρκην στες 17 του μηνός να κοπιάσετε στο χοροθέατρον Merce Cunningham στο Village κάτω στο μανχάταν.  Μές το άγχος το λοιπόν να πάν τα πράματα καλά τζιαι να κλείσω το 'εργοστάσιον' πρίν πάμεν κύπρον να αράξουμεν νωχελικά τα κορμιά για μιάν διμηνίαν. Λοιπόν εψές έσπασεν ο νιπτήρας έμμε κανούν τ' άλλα ούλλα, τζι είχα τη φαεινήν ιδέαν να προσπαθήσω να τον σάσω.  Χάννει νερόν που τη σωλήναν αποχέτευσης τζι είπα να γλυτώσω τα $300 που θέλει ο υδραυλικός για μισήν ώραν δουλειάν.  Πόσον δύσκολον έναι να αλλάξεις μιά σωλήναν ολάν, είπα του εαυτού μου τζι επήα στο Home Depot να γοράσω εξαρτήματα.  Φέρνω τα, θκυό σωλήνες, τέλλαν του υδραυλικού, κατσιαβίθκια, εγλίππαρα την με $40 τζι έκαμνα τον νταήν τζιαι τον πάσh άδρωπον του σπιθκιού  (συναίσθημαν που δέν έχω συχνά, αφού ακόμα τζιαι για να αλλάξω μιάν λάμπαν καρτερώ να μου έρτει μύνη

Εχτές είχαμεν κατάστασην εχτάχτου ανάγκης στην πολιτείαν μας.  Ήρταν κάτι νέφη, καταιγίδες τεράστιες γεμάτες αέραν χογλαστόν τζι υδρατμούς.  Συνταγή καταστροφής βιβλικής που λαλούν τζιαι τα media.  Σάν εδίδασκα ήρτεν μου μύνημαν που την Αγάπην στο κινητό  "έρκουνται ανεμοστρόβιλοι, έλα έσσω".   Επέτησα τζι εκλειστήκαμεν μές το σπίτιν να καρτερούμεν μήπως μας κατεβεί κανένας στρούφαλλος μές τη γειτονιάν τζιαι κάμει μας τα καλοτζιαιρινά.  Εκάτσαμεν μακρά που τα παράθυρα έτοιμοι να την κάμουμε για το υπόγειο που στιγμή σε στιγμή.   Ευτυχώς για μάς τζιαι δυστυχώς για άλλους επήεν αλλού το κακόν, εμείς είχαμεν μιάν απλήν νεροποντήν στύλ 'κατακλυσμός του Νώε'  με συνοδείαν απίστευτου αέρα τζιαι με κεραυνούς κάθε δευτερόλεπτον.  Απίστευτο θέαμα.  Επέρασεν που κοντά μα δέν εσταμάτησεν δαμέ. Εγλιππάραμεν την με λλία λόγια.  Δακάτω άμαν κάμει στρόβιλους εν σοβαρή υπόθεση.  Έν μιλούμεν για καμιά στέγην τζιαι κανέναν κλωνίν μές το δρόμον.  Μιλούμεν για ατομικήν πόμπαν που κατασ