"άαααα, θέλω να πάρω τα μωρά στες βαρκούλλεεεεες...!"

Αμάν πόσον όξινα εν τα μούτρα της σήμμερα, αγκρισμένα τζιαι παραμορφωμένα.  Ρουθουνίζει σάν το αγριογούρουνον, θωρεί με τζι οι κεραυνοί πετάσσουνται που το μέτωπον της τζιαι φακκούν δίχα αποτέλεσμαν πάς την Ασπίδαν μου.  Χασκογελώ τζιαι λαλώ πελλάρες.   Πόσο θυμόν έσιει ολάν!  Μα κρατώ Ασπίδαν τζιαι δέν με πιάννει, γελώ τζιαι πειράζω την.  Την Αγάπην μου πιάννει την όμως η κεραυνοβολία, έν μπορεί να καταλάβει πώς μπορεί η δρακούνα να εν τόσον κατζιάρα τζι αναίσθητη, έν το χωρεί ο νούς της.

Δέ πόσο γεμάτη εν η σακκούλλα του θυμού, θυμού που μαζεύκεται 70 χρόνια μές το κορμίν της  θκιαόλας πλάθει της ρυτίδες γυρόν που τα φρύθκια συννεφκιασμένες ρυτίδες τζιαι χτιτζιόν σάν ναν ρυάκια που κάμνει ο βόθρος άμαν ξεχυλίζει που στουππωμένον λάκκον.

Φακκά το πόδιν χαμέ σάν το μωρόν, τζιαι κάμνει σκηνήν.  Αφού χρειάζεται το.  Εν ναρκωτικόν ο θυμός.    Το δράμαν ταϊζει το τέρας της τζιαι κάμνει την να νιώθει καλλύττερα για λλίο.   Άκου άκου μωρίστικο λόγο..  Γιατί, μα γιατί, ωιμέ να της στερήσουμε τη χαρά τζιαι να μέν θέλουμεν αύριον το πρωίν μετά τη συναυλίαν να πάμεν μαζίν της στην Πόλην για να παρπατήσει στο πάρκο ρομαντικά με τα κοπελλούθκια τζιαι να τους πάρει συμβολική βαρκάδα μές τη λίμνην στες ίδιες βάρκες-κύκνους που την έπαιρνεν ο παππούς της το 1945 που ήταν μωρόν τζιήνη?
Γιατί μα γιατί να της λαλούμεν Όχι?

Έσιει τρείς εφτομάδες που επιμένει.  Έν θωρεί πως είμαστεν τέζα που κούραση, εγώ τραβώ δωδεκάωρα, η Αγάπη έσιει πρότζιεκτς που την αναγκάζουν να δουλεύκει κάθε νύχτα ώς τα μεσάνυχτα έσιει που τον απρίλλην, έχουμεν τη συναυλίαν, βουρούμεν δίδυμα, κλπ κλπ.  Έν θωρεί πως αύριον θέλουμεν απλά να χαλαρώσουμεν δαμέ μετά τη συναυλίαν που έσιει 2 μήνες που ετοιμάζουμεν?  Έμπηκεν της η ιδέα να κάμει αναπαράστασην την παιδικήν της ηλικίαν τζιαι δέν σύρνει πίσω.  Δηλαδή καρτερά πως εν λογικόν να πάμεν 45 λεπτά ταξίδιν, να έβρουμεν πάρκινγκ κυριακήν ημέραν σε μεγαλούπολη, να παρπατήσουμεν με τα κοπελλούθκια για καμπόσην ώραν αργά αργά αφού ο πεθθερός μου εν ημιανάπηρος τζι ασκομαχά με το παστούνιν φρεσκοεγχειρισμένος με πρόσφατον εγκεφαλικόν τζιαι χημειοθεραπείες για τον πνεύμοναν του (...)   τζιαι να πάμεν βαρκάδαν για να της αθθυμίσει την παιδικήν της ηλικίαν.

Ρέ είπαμεν της 'μα έννεν καλή ιδέα'   ευγενικά.  Ρέ είπαμεν της  "it's not a good weekend for this, we are totally exhausted",  τίποτε.  Επιμένει.

Τζι αφού επιμένει έτσι, τζι αγχώννει μου την Αγάπην τζιαι φορτώννει την με τες πελλάρες της, ήρτεν πάλε η ώρα αντί Ασπίδαν εννα φκάλω το σπαθίν για να το κόψει.  Έν τζι έχω νεύρα, απλά σούζω τη κκελλέν μου.  Το σπαθίν μου άμαν το φκάλω που το θηκάριν, φκάλλω το χωρίς να διαταράσσεται η ηρεμία μου.  Έτσι κάμνουν οι σαμουράϊ της ψυσιής.