Το μανιφέστον του "Θέλω να' μαι αφανής."

Πόψε παίζουν το κομμάτιν μου σ' έναν που τα σημαντικά θέατρα χορού της Νέας Υόρκης, τζιαι μάλλον θα έσιει review του μπαλέττου μου στους New York Times.  Στ' αρχίδια μου.  Ούτε φουσκώννει ο εγωισμός μου, ούτε με κόφτει.  Κρατώ την ανάμνησην των 4 εφτομάδων που μου επήρεν να γράψω το όμορφο μμου κομμάτιν, τζι εν αρκετόν.    Τζι έρκεται που φυσικού του τούτον, έννεν πως ακολουθώ κανέναν σύστημαν σεμνότητας.  Απλά εν στ' αρχίδια μου τούντα πράματα, ασήμαντα.  Τα 2 λεπτά χειροκρότημαν έν έχουν ψυχικήν αξίαν.  Έν συγκρίνεται το 'πράβο' με την ηδονήν του γραψίματος.  Έν φορτώννεται η ψυσιή πλούτη με την επιβράβευσην, μόνον ο εγωισμός, τζιαι τούτος εν προσωρινόν πράμαν που βιώννει το κορμίν.  Την επιβράβευσην της ψυσιής που πασκίζει να δημιουργά κάθε λεπτόν, παίρνουμεν την μαζί μμας στην αιώνια ζωήν.  Είπεν μου το το πουλλάκιν τούτον.

ΈΝνεν πως έν εδοκίμασα.  Έννεν πως έν εγνώρισα την 'επιτυχίαν'  (στα κλασσικά μέτρα μιλούμεν)   πρίν πέντε χρόνια εκράτουν το δρόμον του  'πάμεν προς την επιτυχίαν' κλασσικού συνθέτη τζιαι δέν μου άρεσεν.    Είσιεν μπροστά μου γεροκώλους να φιλήσω τζιαι βίλλες να ρουφήσω  (no offense απλά έν μου αρέσκει το σέχσ με τους ομοίους μου)  μα εφανήκαν μου γελοίοι.  Τα κοχτέηλ πάρτυ με τους προύχοντες των τεχνών αηδίασα τα.  Τα compromises στο στύλ μου που έπρεπεν να κάμω για να πιάσω grants ή για να με βάλουν υπόψην οι μεγάλες ορχήστρες  εφέραν μου κρίσεις ταυτότητας.  Έπαιξεν μου κομμάτιν μου μιά 'σοβαρή' ορχήστρα, τζι ήταν στ' αρχίδια μου.  Το γιατί έν το ξέρω ολόκληρον.  Εγεννήθηκα με την παράξενην ικανότηταν να ξέρω την δική μμου αλήθκειαν, τζι όσον το πολεμώ τόσον με τσιλλά.  Δέν μπορώ παρά να είμαι ο εαυτός μου.  Τζι έν ταιρκάζω μές σε σύνολα.  Έτσι ήμουν που μιτσής.


Γράφω κομμάθκια παραθκιάνταλα περίεργα π' όν αρέσκουν του κόσμου.  Σκαλίζω ζαβόπετρες.

Τζιαι τούτον εν που θέλω να κάμνω.

Έν διδάσκω σε πανεπιστήμιον, θεωρώ το σύστημαν τζιείνον μιά φυλακήν του πνεύματος, έναν exclusive club σκέψης που έν με χωρεί.  Προτιμώ την ανεξαρτησία της personal δασκαλιτζιής του πιάνου, τζι ας έχω τα πτυχία να εδίδασκα μουσικήν όπου έθελα.

Εγιώ κώλους έν φιλώ, βρωμούν.  Τζι η μουσική μου έν έναι προς πώλησην.  Εν αστείον να πουλάς αερο-κύμματα που έν υπάρχουν τζιαι που ανήκουν μόνο στο θεό.


ΈΝ ήρτα στη γήν για να επικοινωνήσω με τον κόσμον στη γλώσσαν του εμπορίου που καταλάβει.
Μιλώ αληθινά, τζι ας μέν μου φέρει η γλώσσα μου 'αναγνώρισην'.   Προτιμώ να γράφω/σκαλίζω ακριβώς ότι μου καβλώσει.  Στο τέλος μές το φέρετρον θα πάω, τζιαι μαζί μμου θα πάρω μόνον τες ικανότητες της ψυσιής.  Τζι αν ιξαναγεννηθώ πέτρα, θα είμαι πολλά ωραία πέτρα..



Επειδή, πάντα φεύκω.  Φεύκω τζιαι δέν κρατώ.  Εν τούτον το μυστικόν, τζιαι δέν το έξερα, μα τωρά ξέρω το..











Πάμεεεεε.