Διασπορος

Σήμερα αποφοίτησεν επιτέλους ο καλύτερος μου φίλος (εξαναείπα σας για τούτον), ο Γιάννης ο Συνθέτης (τζιαι Βραχοκαβαλλάρης νέττος μερακλής με τον οποίον πάμεν μαζί στα δάση, πελεκάνος ταλαντούχος, τζιαι μάστρος της πέτρας -έχτισεν μου ένα πάτιο πέρσυ το καλοκαίρι στην αυλή με σχεδόν χίλιες πέτρες για τες οποίες είχαμε φκάλει σχέδιο που ελάλεν ακριβώς πώς να τες τοποθετήσει, ενα πολύπλοκο αφηρημένο σχέδιο ψυχοπλακωτικό βασισμένο στο fibonacci number series, τζιαι εκατάφερεν τα ο ππεζεβέγκης να το κάμει -εμάσιετουν ένα μήνα, τόσον με αγαπά), ο οποίος επέρασεν τα κάστια του Ιώβ ώσπου να καταφέρει να πιάσει το μάστερ του.  Πόψε εστάθηκεν περήφανα μόνος του στη σκηνή με το κοστουμούδιν του το τριμμένο, 1.90 άδρωπος, εκάλεσεν τους μουσικούς που ετοιμαζούνταν να παίξουν τα κομμάθκια του μπροστά που τον κόσμον τζιαι το jury του να σιωπήσουν, εχαμογέλασεν με την άκραν των χειλιών του, επέρασεν τη φούχταν του που τα καστανά του μαλλιά, που το τετράγωνον του πηγούνι, εμιτσοκάμμισεν της γυναίκας

Σημάδια στον πάγο.  Αυτός είμαι.  Μπορείς να ηρεμίσεις τώρα Διάσπορε.

Σήμερα δέν εμπόρεσα να οδηγήσω να πάω δουλειά, εσιόνιζεν τζιαι δέν είχα όρεξη να οδηγώ για ώρες γλυστρώντας σάν το έλκηθρο πάς τον αυτοκινητόδρομο με 10χλμ την ώρα ταχύτητα, δέν θέλω να σκοτωθώ τζι ας όψουνται τα δολλάρια.  Η διασπορογειτονιά καλύφτηκε πάλε κάτω που καμπόσο χιόνι, πουπουλένιο αφράτο τζιαι σχεδόν ολόασπρο.   Εν όμορφα.   Έφκαλα την μέρα μές το σπίτι με τα μωρά.  Απόλαυσα την παρέαν τους.  Πάει ακόμα μιά κλασσική καταιγίδα.   Ευτυχώς ήρτεν ο κυρ Μάϊκ ο Γλήορος ο χιονοαποψιλωτής  με την τεράστια υπερενέργεια που του διούν οι κρυσταλλοαμφεταμίνες που καπνίζει κάθε 1-2 ώρες, δέν εκαταλάβαινεν που κρυάδαν ή κούραση, εσκούπισεν την παγωμένη μύξα που το μουστάτζιν, άρπαξεν το τεράστιο φτυάρι (απαγόρεψα του να πιάννει τη φυσομηχανούδα άμα εν τόοοοσο χάλια), τζιαι επέταξεν το σιόνιν ούλλον έξω που την αυλή μου σε είκοσι λεπτά (εμένα θα μου έπαιρνεν -αν ήταν καλά η πλάτη μου-  2 ώρες).  Επλέρωσα τον, εχαμογέλασεν μου με το ξιδόντικο στόμα, έφυεν.  Πάει να τα πιεί, να τα καπνίσει.

Περπατούμεν κάθε μέρα πάς τη γή χωρίς να αφήνουμε πίσω αχνάρια.  Η λίγδα του δρόμου δέ μας θυμάται.  Η σκόνη -που ζωγραφίζει ανάγλυφα, προσωρινά το σχήμα της σόλας του παπουτσιού μας- δέ μας ξεχωρίζει που τον επόμενο διαβάτη.   Το έδαφος δέ μας αντιστέκεται καθόλου.  Αφήννει μας να ακολουθήσουμεν την τροχιάν που το σπίτι στο αυτοκίνητο, τη δουλειά μας, τα κουτσοδούλεια μας τζιαι πίσω στο σπίτι, χωρίς τριβή ή κανένα είδος δυσκολίας.  Πατούμεν το, τζιαι τα πόθκια μας πέρνουν μας τζιαμέ που θέλουμεν, εύκολα, χωρίς να βασανιούνται ή να μας υπενθυμίζουν με το ξύπνιον τρόπο της Προσπάθειας οτι είμαστε όντα ζωντανά, με σώμα, μάτια, αισθήσεις, μύς, ψυσιή.  Γι αυτό δέν προσέχουμεν πού πάμεν ή ποιοί είμαστε.   Σε άλλο δάσος σήμερα, μακρυνό τζιαι αγαπημένο. Τσαλαβουττώ στο μαλακό χιόνι.  Κοντά στο νερό.   Μετά δυσκολίας.  Προχωρώ. Η αναπνοή σάν του ζώου.  Οι μύς σφίγγουν, ξυπνούν. Τα μάτια παρατηρούν προσεχτικά, διαβάζουν το  κρυμμένο υπέδαφος, οδηγούν. Στο μυαλό μόνο μιά σκέψη: "Βλέπε Μπροσ

Έχω γαουρινό πείσμα.  Τί σημαίνει "δέν μπορώ να πάω στο δάσος??"   Επροσπάθουν για μιά βδομάδα κάθε μέρα.   Εδυνάμωσα ξανά τα νεύρα της σπονδυλικής μου. Χτές εκατάφερα επιτέλους να πάω στο δάσος τζιαι το βάλτο, χωρίς να πονήσω τη πλάτη μου -άντεξα το τσαλαβούττημα μές το χιόνι για μιάν ώραν ολόκληρη στους -10.    Ενίκησα.  Είπαν μου "γειά σου τα πουλλάκια, οι κάστορες που εκοιμούνταν πουκάτω που το φράγμαν τους παχουλλοί τζιαι μισομεθυσμένοι που το κρύο, τζιαι είπαν μου "καλημέρα Διάσπορε λεβέντη μας" τα ξερόδεντρα μές το νερόν το παγωμένον.  Εστάθηκα στο τέλος του μονοπατιού τζιαι άφησα τον αέρα να μου γλυκοφιλήσει τα μάγουλα -το χειμώνα ο αέρας δέ μυρίζει (η όσφρηση γυρεύκει μυρωθκιές αλλά δέν τες βρίσκει, εν ούλλα πεθαμμένα στη φύση οσα έχουν μυρωθκιάν εχτός των περιττωμάτων των ζώων), μάλλο γεύσην έσιει ο αέρας, παγωμένη γεύση, τζιαι αφήν (νιώθει τα νυχούθκια του έντονα το δέρμα σου), εν βίαιος τζιαι ξιππασμένος, αρκετά απειλητικός -μάλιστα μπορεί να σε σκο

Εφτάσαμε παρέα στο μακρυνόν ορίζοντα επιτέλους, καλέ μου μαθητή Βενιαμίν.   Εφτάσαμεν τζιαμέ που γεννιούνται τα χρώματα τζιαι πεθανίσκουν.  Τζιαμέ που έθελα να σε φέρω.  Εσύ θα διασχίσεις τη λεπτή γραμμή να πάεις στο άγνωστον το δικό σου, μα εγώ θα κάμω μεταβολή, θα πάω πίσω στην αφετηρία να έβρω άλλον που με χρειάζεται.  Τέσσερα χρόνια επεράσαν που το πρώτο μας μάθημα, τέσσερα χρόνια τζιαι εκατόν ογδόντα μαθήματα.  Θυμάσαι τότε που σχεδόν έν εμίλας, ούτε εθώρες κανένα στα μμάθκια;  Άτε Βενιαμίν.  Είσαι έτοιμος.  Έπαιξες την συμβολική Hammerklavier του Μπετόβεν σήμμερα, χωρίς να σου πώ δασκαλιτζιήν λέξην, ούτε τί να κάμεις σου έδειξα, πώς να εκφρασεις τη μουσική, ούτε τί να έσιει να διορθώσεις.  Ελείψαν μου τζιαι οι ιστορίες για τη ζωή του Μπετόβεν, τα ανέκδοτα, οι τεχνικές εξηγήσεις για τη φόρμα των κομμαθκιών, ούλλα όσα σου έχω περιγράψει τα απορρόφησες, δέ θέλεις να τα ξανακούσεις.  Δέν μου αρέσκει έτσι τζι αλλιώς να επαναλαμβάνω τα ίδια παραμύθκια σάν το γέρον που θυμάται τη ζωή το

Ασφυξία.  Ναυτία.  Ωιμέ. Σήμερα που είχα το καλόν το μάτι ανοιχτό (το άλλον το μάτι, το κρυφόν που θωρεί τα αόρατα τζιαι τα άϋλα, που εν όπως το περισκόπιο πάνω που την τζιεφαλή)  επρόσεξα οτι οι αθρώποι ούλλοι έχουν μιά σκιά γκρίζα μπροστά τους που τους θολώννει τη Χαράν της Ζωής, η οποία σκιά ξεκινά ώς κύλινδρος που φκέννει που τον κώλον τους, συνεχίζει ώς σκούλουκος τυλιχτός γυρόν τους, τζιαι η οποία φαίνεται  μόνον άμαν αννοίξεις καλά το μμάτι το σοφό.  Άμαν της κοντέψεις της σκιάς θα προσέξεις οτι εν φορτωμένη βαλίτσες δερμάτινες γεμάτες γκρίζα προβλήματα στοιβασμένα που βουζουνίζουν κλειδωμένα μές τες βαλίτσες σάν τα ιπτάμενα λυμπουρούθκια.  Κόμπλεξ, αδυναμίες, απωθημένα, τέντωμα, πίκρα, απογοήτευση, ατέλειωτες δουλειές, επιθυμίες.   Θωρώ τα ούλλα τα ζιζάνια που τους βασανιούν.  (Οικονομικά, αγαμίες, ξύλο συζυγικό, διαστροφές, άγχη για το μέλλον τζιαι το παρόν, βαρυφορτωμένα προγράμματα, χαμός εαυτού, αναμνήσεις κολλεγίου ελευθερίας ψεύτικης, μοίρα, ανεκπλήρωτα όνειρα, μικρότητες

Εν μιά η ώρα το πρωί.  Μόλις έμπηκα σπίτι τζιαι κουτσουφλώ λλίον που την κούραση τζιαι το αργεντινόν Μαλμπέκ κρασούδιν (τζιαι το επιδόρπιο Μεταξά το εφτάστερο) που ήπια με το φίλτατο μου τον Πεϋμάνν τον Πέρσην τον μαέστρο που με εκάλεσεν σπίτιν του κάτω στην Μεγαλούπολη να φάμε κουπέπια πικάντικα, χούμους, πίττα με πολτό που καφτερές ελιές, να ακούσουμεν τα ιντερμέτσο του Μπράμς, τες σηκουένζες του Λουτσιάνο Μπέριο, τζιαι φυσικά να μιλήσουμεν για τη μουσική, να σούσουμεν τα σιέρκα με μεσογειακοανατολίτικο τρόπο, να διαφωνήσουμε φωναχτά χωρίς παρεξήγηση για μουσικά/τεχνικά θέματα που μόνο εμείς θεωρούμε πλέον σημαντικά.   Τρείς ώρες έν έλειψεν η συζήτηση.  Ο πολυταξιδεμένος μου φίλος, που εσπούδασε με τους κορυφαίους συνθέτες στη Γερμανία τζιαι την Ιταλία, έσιει νού τετραπέρατο ο οποίος ταιρκάζει πολλά με το δικό μου.  Μιλά πολλά, τζιαι με μεγάλη ταχύτητα νεκατώννοντας φιλοσοφίαν τζιαι ποίηση μές τη θάλασσαν του διαλόγου. Αρέσκει μου πολλά ο τρόπος του, άλλους προκαλεί τους πονοκέφαλο α

Σήμερα ορκίζεται ο φίλτατος Οπάμας.  Αλλάζει η κυβέρνηση που τον ετοιμοπόλεμον Μπούsh τον Αρχιτράουλλον.  Εβκάλαμεν επιτέλους πρόεδρον που ράτσαν μειονότητας καλόψυχον, ανοιχτόμυαλον, κοσμικά λαμπαδηφόρο, ειρηνοποιό (ελπίζουμε),  τον αξιαγάπητο Παραΐκκαν τον Γελαστόν.  Αρπάσσω την ευκαιρία για να ορκίσω μέσα μου τζιαι γώ νέον πρόεδρο.  Πρόεδρον του εσωεξωτερικού μου κόσμου.  Γιατί;;;;     Το λοιπόν:  Τούτος ο πρόεδρος που έχω τζιαι διοικά με χρόνια εν πραξικοπηματίας διχτάτορας φωνακλάς μαζί με μυαλό φωτισμένου ηγέτη αλλά τζιαι ηθοποιού άγριου μαζί    -δηλαδή εν συνδιασμός Στάλιν με Σβάτσενεκερ τζιαι Μακαρίου  (έσιει χαρακτήρα με στοιχεία δηλαδή benevolent self-righteous, ψυχοπαθητικά, ψευδοναζιστικά τζιαι σιβηρογενοκτονικά). Εξηγώ πιό καλά: Για πολλά χρόνια (ήμουν παιδάκι ταλαντούχο στο πιάνο, που έπαιζεν μόνον του στην αυλήν τζιαι έτρωεν παγωτόν τα διαλείμματα τα σχολικά παρακολουθώντας τους παίζοντας μάππαν συμμαθητές με απάθεια ενώ εσκέφτουμουν πολύπλοκες σκέψεις για την αθρωπότητα

Έχουμεν σύντομες διακοπές.  Κάμνω μίλλες δηλαδή.   Θυμούμαστεν τούντες μέρες στη ΧΤΕρνίαν τον Μάρτιν Λούθερ Κίγκ που τον εσκοτώσαν οι εξτρεμιστές, τζιαι εν εθνική επέτειος, κλείουν τα σχολεία, κλείω τζιαι γώ γιατί έχουν το έθιμον δακάτω οι οικογένειες να πηαίννουν σκί με τα κοπελλούθκια τους τζιαι δέν έχω μούγια να διδάξω.   Πιάνον κλειστόν.  Στόμαν κλειστόν.  Μουσικοψυσιή κλειστή.   Όλον το τριήμερο σαββατοκυρίακο είναι αφιερωμένο στην αναγέννηση της καρδίας (με περίπατον καλέσματος θετικής ενέργειας), την αναδιοργάνωσην της Διασποροοικίας (με αποχιόνιση, καθαριότητα γενική, λογιστικά, οργανωτικά τζιαι άλλα βαρετά θέματα που δυστυχώς πρέπει να υποφέρω λόγω του ότι έχω δική μμου δουλειά), αναζωογόνηση της Καταπονημένης Μετατεκνικής Σχέσεως (με μονονύχτιες διακοπές χωρίς τα λατρευτά μας δίδυμα, να ξεφύγουμεν λίγο, να κάμουμεν κικικικικικι χωρίς διακοπή ή άγχος -έτσι για να τα λαλούμεν ωμά- τζιαι να φάμεν breakfast in bed pancakes με μούρα που εν ο καμός της Αγάπης, μετά που θα ξυπνήσουμ

Παλιά ήμουν  ντροπαλόν κοπελλούδι, δέν εμίλουν πολλά.  Ευτυχώς έγινα δάσκαλος πιάνου τζιαι εγνώρισα πολλύν κόσμο σε προσωπικόν επίπεδο επειδή πάω εγώ στα σπίθκια τους τζιαι νεκατώννουμαι μές τα πόθκια τους κάθε εφτομάδαν.  Έμαθα τη ψυχολογίαν εκατοντάδων ατόμων, έμαθα να τους πείθω, να τους καλάρω τζιαι να τους βοηθώ να γινούν καλοί μουσικοί, ή να μέν παρετήσουν, ή να πιντώσουν τζι άλλην ώραν μαθήματος (κατching τα δολλάρια) ή να μου φέρουν τζιαι το άλλον τους το κοπελλούδιν να το διδάξω.  Έμαθα να τους "πουλώ" το προϊόν μου χωρίς να τους πιέζω ή να λαλώ πολλά.   Σήμμερα έφτασα στο άκρον άωτον της τέχνης του πιανοπωλητή.  Έσιει μιαν οικογένειαν στην Πλουσιούπολην, ξέρω τους κανένα χρόνον τζιαι κάμνω του γιού τους του 17χρονου μουσικήν.  Το κοπελλούδιν εν γάρος, πίννει ψιλές ούλλη μέρα, δέ μμιλά τίποτε, δέ θκιαβάζει στο σχολείον, δέν ακούει κανενού, δέ λούνεται ποττέ του, δέ θωρεί κανένα μές τα μμάθκια τζιαι τρώει ριάλλια καπάλιν πάς τα βιτεοκέημς, το snowboarding, τζιαι τη μα

Είπα σικκιμέ σήμερα, αγνόησα τον κίνδυνο της κρυάδας τζιαι του δάσους γιατί δέν άντεξα άλλο μακρυά του.  Έθελα να δώ το βάλτο μου που το περιτριγυρίζουν τα πεύκα.  Έθελα να νιώσω πάλε άθρωπος ζωντανός, να ρουφήσω την ουσίαν της φύσης.  Πόσην παρέαν εκάμαμεν το φθινόπωρο δάσος μου!   Έθελα να ξαναπατήσω τες γρανιτόπετρες του γνώριμου μονοπαθκιού.  Είδα τα ούλλα στο νού μου, ντοκιμαντέρ ολόκληρο.  Είδα με να στέκουμε στην είσοδο του βάλτου τζιαι να ακούω τον αέρα να μιλά στην αρχαίαν του γλώσσα.  Στην είσοδο, στο ξέφωτο.  Σάν ασημένια κορδέλλα στεφανώννει το μονοπάτι μου τον παγωμένο  βάλτο σφίγγοντας πάς το μέτωπον του νερού βράχους τζιαι μισοφαημένα δεντρά.  Πάντα στην άκρη του επικρατεί μιά ησυχία μουρμούρα, θαμνώδης τζιαι χαδιάρα.   Εκάθουμουν το πρωί αγουροξυπνημένος στα βραστά μου τζιαι έπιννα νέσκαφε με γάλαν τζιαι ζάχαρη λίγον πρίν να ξυπνήσουν τα δίδυμα,  τζιαι ένιωσα την έλξην της εικόνας τούτης.  Σάν κάβλα πρωινή, έμπηκεν μου η ιδέα τζιαι άρπαξεν το μυαλόν μου με τα νυχούθκια

Αναμνήσεις καλοκαιρινές.  Τότε που ήταν εύκολος ο περίπατος στον ποταμό. Πόσες σκέψεις μου ακούσαν τα σκαλιά;;; Η φυσιοθεραπεία άρχισε να δουλεύει.  Κάμνω τις ασκήσεις μου κάθε μέρα δύο φορές τζιαι διπλώννουμαι κόμπον χαμέ αγκομαχώντας σαν το ζώον, ππέφτω μετά πάς την τεράστιαν ειδικήν μπάλα που με βοηθά να δυναμώσω τους ραχιαίους τζιαι τους κοιλιακούς που χρόνια τωρά υποφέρουν σιωπηλά, τζιαι σιγά σιγά απαλύνω τον πόνον.    Ένιωσα στο είναι μου σήμερα οτι είμαι έτοιμος να πάω για περπάτημα μετά που σχεδόν ένα μήνα αποχής.  Φυσικά, σήμερα που ένιωσα την ανάγκη-ικανότητα να χρησιμοποιήσω το σώμαν μου ώς μέσον ευχαρίστησης, περπατήματος τζιαι ώς αισθητήριον όργανον της ψυσιής, κάμνει πάρα μα πολλήν κρυάδαν.  Ήταν -11 το πρωί, αλλά με το wind chill factor ένιωθες σαν να ήταν -22 είπαν μας.  Άρα το περπάτημαν σε έτσι θερμοκρασίαν θέλει μεράκκιν, τεχνικήν, τζιαι δύναμη.   Σκέφτηκα: Να πάω στο δάσος;  Όχι, δέν είμαι βλάκας.  Αν με πιάσει η ράσιη μου στη μέσην του δάσους τζιαι δέν μπορώ να κιν

Που την ημέραν που επόνησα την πλάτην μου, εστάθηκεν αδύνατο να κουμαντάρω την αποχιόνισην της περιουσίας μου (δηλαδή του πεζοδρομίου στο μπροστινό μέρος του σπιτιού -μέ ππέσουν οι πεζοί τζιαι κινήσουν μας αγωγήν, του driveway στο πλευρό του σπιτιού, τα σκαλιά, κλπ) διότι το χιόνιν εν βαρετόν πράμαν τζι ας μέν του φαίνεται.   Υπάρχουν πολλά είδη χιονιού, χωρίς όνομαν (μέν ακούτε, εν μύθος ότι οι εσκιμώοι έχουν ονόματα για το κάθε χιόνιν) αλλά έχουν ξεχωριστά χαρακτηριστικά.  Όταν εν ψηλή η θερμοκρασία (απο μηδέν κελσίου εως +3) χιονίζει βαρετόν υλικό, το οποίο εν δύσκολο στην αποχιόνιση.  Όταν πέσει η θερμοκρασία στους -5 ώς τους -8, χιονίζει ελαφρόν πουπουλλένιο χιόνι που εν η χαρά σου να φτυαρίζεις.  Τζιαι τα δύο όμως, στην πολλήν ώραν κουράζουν σε. Εγώ έχω τζιαι φτζυάρκα ειδικά, τζιαι μηχανούδαν που το φυσά (δώρον της πεθεράς-οξαποδώ) αλλά πάλε δέν μπορώ να τα δουλέψω, πιάννουν με αφόρητοι πόνοι.  Οπότε εκατάπια την κυπριακήν μου περηφάνειαν, τον αντρικόν μου εγωισμό, τζιαι τον ιδια

Επέτρεψεν μου επιτέλους ο λαβωμένος σπονδυλωτός μου σύντροφος που τόσα χρόνια υποφέρει τες καταχρήσεις μου τζιαι που τις τελευταίες βδομάδες έκαμνεν απεργίαν ώσπου οι ασκήσεις της ξανθής γιατρού εβοήθησαν με να ξικολλήσω κάπως  -μετά από καθημερινές ασκήσεις, τέντωμα μυών αφύσικον για μουσικούς, καμασούτρικον στο κρύο πάτωμα χωρίς παρτενέρ, τζιαι πάμπολλα παυσίπονα- επέτρεψεν μου λοιπόν ο σκουλικοκόκκαλος μου να κάτσω άνετα σε καρέκλαν της κουζίνας για να παίξω το αγαπημένον μου όργανον, το περσικό σετάρ, το οποίο μαθαίνω μόνος μου.  (Ως πιανίστας, τα έγχορδα όργανα ήταν πάντα εναν μυστήριον για μένα, δέν έμαθα ποττέ πουζούκκιν κιθάραν ή παγλαμάν, άρα επήρεν μου αρκετά χρόνια να καταφέρω να μάθω να κάμνω τρίγκι τρίγκι με το δεξί χέριν την ίδιαν ώραν που τσιλλούν τα δάχτυλα του αριστερού το μανίτζιν του σετάρ.  Επίσης, επήρεν μου πολλύν τζαιρόν να αποβάλω τα ελληνοκυπριακά στοιχεία που τη μουσική μου σκέψη τζιαι να καταφέρω να ακούουμαι αυθεντικός στο στύλ που αρμόζει του σετάρ -τούτον

Επιτέλους.  Με άγγιξε. Ιανουάριος.  Και το χέρι της άνοιξης χαϊδεύει απαλά κι ανεπαίσθητα τον ορίζοντα.   Κοίτα τους.  Χαμένοι στον πόνο της αγάπης και του χαμού, βυθισμένοι στης φτώχειας το βάλτο ανάμεσα στα χαλάσματα του χωριού τους στη μέση του πουθενά.  Σε χωράφι μαρτιάτικο γιορτάζουν τον ερχομό του μουσικού.  Ποιούς μακαρίτες θυμούνται; Εγώ αυτόν το θεό ασπάζομαι.  Εκείνον που έρχεται μόνο όταν παίζεις με τόσο πάθος, και η ζωή σχηματίζεται στο πρόσωπο σου.  Αυτό το θεό θέλω να με κατοικήσει.   Στο τέλος, όλοι οι χωρικοί περιστρέφονται, μουγκανίζουν αγκαλιασμένοι στη φωτιά του ρυθμού.  

Μπαίνω ξανά το πρωί στο χτίριον του τούβλινου μας νοσοκομείου.  Κόσμος πολλύς.  Εν αρκετά καλόν νοσοκομείον δέ λέω, πληρώννω πολλά για την ιατρικήν ασφάλειαν μας (είμαι αυτοεργοδοτούμενος άρα δέν έχω μάστρον να πληρώννει ιατροφαρμακευτικά κλπ, τζιαι η ασφάλεια δακάτω εν ίσια με το δάνειον του σπιθκιού κάθε μήναν), άρα προσπαθώ τουλάχιστο 2-3 φορές τον μήναν να χρησιμοποιούμεν το γιατρόν σαν οικογένεια, το φαρμακείον, τζιαι όσες υπηρεσίες μπορώ προσωπικά.  Να φκάλουμεν την αξίαν της ασφάλειας δηλαδή.  Έχω κάποια στοιχεία υποχονδριακά ώρες ώρες, έχω τζιαι διάφορα αληθινά που με βασανίζουν όπως το στομάχιν μου τζιαι η πλάτη συχνά πυκνά.   Σήμερα πάω για φυσιοθεραπείαν.  Δράση.  Φτάνει πιά να αγνοώ το πρόβλημαν.  Δέν με μισώ όπως παλιά, άρα έφτασεν η ώρα να πληρωθεί ο βιολάρης τζιαι να σεβαστώ το άχρηστον υλικό αντικείμενο που εμποδίζει το πνεύμαν μου που το να πετήσει στα ουράνια -το κορμίν δηλαδή. Πρέπει να δυναμώσω τους μύς της κοιλίας τζιαι της πλάτης, έφτασεν η ώρα.  Δέν μπορώ να απολ

Πολύπαθε μου σπονδυλωτέ σύντροφε γιατί τα έπαιξες; Ένας μήνας πάει τώρα που πασκίζεις να με φάεις. Τόσον με μισάς; Πάν τζιαι οι περίπατοι, τα δέντρα, τα σιονοπάπουτσα η κκάμερα ούλλα καρτερούν με έξω στην κρυάδαν ή μές το αρμάριν καλυμμένα άλας του δρόμου Κλεισμένος μέσα στους τέσσερεις τοίχους θα φκάλω το σιειμώναν;

Η γαλοπούλλα είναι ένα πτηνόν καημένον βέρον αμερικάνικον, γευστικότατον, λλίον παλαβόν. Δακάτω στη ΧΤΕρνίαν, την χώραν που εγέννησεν τη γαλοπούλλαν πρίν εκατομύρια χρόνια τον τζαιρόν που εξιλειφτήκαν οι δεινοσαύροι, τρώμεν τες πολλά, διαμελισμένες μές τα σάντουιτς, φουρνιστές, βραστές, οφτές, τηανιτές (τα τεράστια πόθκια τους εν τέλεια τηανιτά) τζιαι επίσης φαουσιάζουμεν τες ολόκληρες το thanksgiving τζιαι την πρωτοχρονιάν.   Γιατί τες τρώμεν τόσο; Όταν εφτάσαν οι πρώτοι ευρωπαίοι τζιαι επιάσαν εμπορικές σχέσεις με τους ινδιάνους, πρίν να ξινίσουν τα πράματα τζιαι να τους γενοκτονήσουν με τον ιόν της γρίππης τζιαι τα πιστόλια, επροσκαλέσαν τους οι φυλές της Μασαχουσέττης ακούεις να φάν παρέαν, τζιαι εταϊσαν τους βραστή γαλοπούλλα τζιαι ππόπκορν.  Άρεσεν τους νηστικούς τους ευρωπαίους η γεύση της, τζιαι αποφασίσαν να τες μεγαλώσουν στες αυλάες τους αντί μονον όρνιθες, γιατί το σάϊζ της γαλοπούλλας εν πιό βολικόν που των όρνιθων, επίσης τες όρνιθες πρέπει να τες φέρεις με το καράβιν που

Βουβοί και οι τρείς μας, ταξιδεύουμε προς το αεροδρόμιο, δέν τρέχω, απολαμβάνω τον ήλιο που μισοκρύφτηκε πίσω απο τα κτίρια και τους δυό ουρανοξύστες .  Ουρανέ, πολικό το μπλέ σου σήμερα. Κρύο, -15 η θερμοκρασία.  Απάνθρωπο το κρύο, σφίγγουμε τα δόντια κοιτώντας μηχανικά το χειμωνιάτικο τοπίο, τα ασημένια γυμνά δέντρα, το αλάτι που σκόνισε το δρόμο ψές, τα χιλιάδες ξύλινα σπίτια που τρέχουν δίπλα απ' τον αυτοκινητόδρομο, τα κόκκινα φουγάρα των εργοστασίων (ακόμα και οι υδρατμοί, ο καπνός, όλα έχουν παγώσει).   Παντού χιόνι, στροβιλίζει χωρίς λύπηση στις ρωγμές των γρανιτόβραχων, στις στέγες και την άκρη του δρόμου.  Γύρω μας άσπρο πέπλο πένθιμο.  Το καταλαβαίνουμε. Φτάσαμε.  Δέ μ' αφήνουν να παρκάρω για να πάμε για καφέ.  Θέλουν να τελειώνει το μαρτύριο όσο γίνεται συντομότερο.  Αφήνω τ' αυτοκίνητο προσωρινά.  Τρείς βαλίτσες στο πεζοδρόμιο περιμένουν ανυπόμονα. Σε κανένα δέν αρέσουν τα αντίο.  Δεκαεφτά χρόνια αντίο λέμε, αυτή τη λέξη που τόσο μισούν οι μάνες. Κλαίει, με σφί